link til hjemmesiden - Det Kongelige Bibliotek

Saxo Grammaticus: Gesta Danorum


| Saxo Grammaticus | Gesta Danorum | Liber -1 | Caput -1 | Caput +1 | Liber +1 |

Dan  13.8.1 (p. 358,10 )
[1] Huius pactionis obtrectatores amici regis fuere. [2] Quippe, qui Magno occidendi Kanutum consilium dederant, condicionis habitum exsecrantes, taeterrima sibi ratione regem consuluisse dicebant, satius affirmantes, ut ipse rerum summam deponeret quam unicum filium et in spem regni procreatum ob leves agrestium minas exsilii deformitate damnasset. [3] Quamobrem oportere Magnum reversionis ius paterno potius quam populari arbitrio subiectum habere citissimoque revocationis beneficio patriae et propinquis, inconsulta plebis malignitate, restitui. [4] His vocibus irritatus Nicolaus, missis, qui Magnum accerserant, abdicatam eius communionem inimica religioni caritate repetiit. [5] Nec pensi duxit cum contemptu periurii damnatam sanguinis sui praesentiam amplexari. [6] Cuius indulgentiae temeritas procellam Magni discessu pacatam reditu concitavit.

Dan  13.8.2 (p. 358,22 )
[1] Enimvero Ericus ac Haraldus Nicolaum, cui eatenus indemnitatem detulerant, utpote voce sacrilegum, consilio parricidam, detestabili filio damnationis consortione iunxerunt, scelere pares poena aequandos existimantes. [2] Neque enim ulterior iurationi eius fides habita est, qui iam praepropera filii revocatione conspicuum cunctis periurium edidisset. [3] Verum ne populus regio ductu vacuus regem incesseret, sub certis signis militare constituit, fragiles conatus et propositi irritos iudicans, quos nulla auspicia procurassent.

Dan  13.8.3 (p. 358,29 )
[1] Itaque regem ex consueta potissimum familia petiturus, praeterito Haraldo, Erico, quod huic stirpi affinis esset, et nomen et regias vires suffragiis detulit. [2] Siquidem facilem ex his electionem morum inaequalitas faciebat. [3] Non solum enim avaritia Haraldi, sed etiam libido flagitiis obsita a regno repelli meruit. [4] Huic coniugalia sacra spernenti frequens concubinis cubiculum exstitit. [5] Quippe matrimonio non contentus, genialem torum pelicum usu pollutum habuit. [6] Quarum partus, singulis incunabulis excepti et in aula liberis matrum officiis educati, triste nuptae spectaculum fuere. [7] Igitur ob invisos parentis mores suspecta quoque posteritas erat, nec solum praesens patris, sed etiam futura liberorum metuebatur impietas, quod filiorum affectus paternis soleant ingeniis respondere. [8] Eapropter cuncti, ab Haraldo oculos avertentes, benignis Ericum animis respicere maluerunt.

Dan  13.8.4 (p. 358,41 )
[1] Ipse vero, plus propriae moderationi quam alieno favori indulgendum existimans, oblatum a popularibus honorem sumere recusavit, ornamentum eius viribus quaerere regnumque armis praecurrere cupiens. [2] Igitur et ultioni studendum et imperio ante partam victoriam abstinendum putavit. [3] Ac primum Iutiam imperatae expeditionis viribus petit. [4] Quem contexta acie procedentem Thoro, Riparum antistes, compositis perfidiae commentis excepit, summam regis innocentiam praedicans eumque iurationis suae tenorem deinceps exsecuturum promittens. [5] Verbis deinde magnam prae se excusationem ferentibus preces de pace multiplicat. [6] Ericus obsecrantis animum simpliciter aestimans, securitate ex eius mendacio concepta, continuo, revocatis aquiliferis, subsistere copias iubet. [7] Cuius mora Nicolaus ex speculatoribus cognita, profusos in otium hostes nullo negotio fugavit. [8] Ita dux, antistitis commento ludificatus, stolidae credulitatis suae poenas pependit. [9] Cumque ob hoc datum sibi iustum belli titulum animadverteret, sed ob rerum angustias regio apud Ysoram nomine insigniri nequiret, Syalandiam reversus eius Scaniaeque suffragiis recusatum prius honorem accepit, omnique dissimulatione reiecta, acrius in fratris ultionem erigitur.

Dan  13.8.5 (p. 359,17 )
[1] Inde litteras ad Lotharium facit, amici necem ulciscatur orat, parricidii a Magno poenas expetat, eumque in societatem belli tum precibus, tum etiam praemii pactione sollicitat. [2] Imperator, maiore potiendi regni quam exigendae ultionis cupiditate perductus, secus Iutiae moenia gradum Romano militi struxit. [3] Etenim propositi spem non tam in viribus suis quam in interno dividuae regionis motu reposuit. [4] Cui se Ericus apud Sleswicum classe obvium dedit. [5] At Magnus, utriusque hostis adventum accurata valli munitione praecurrens, validum portis praesidium applicuerat. [6] Interiectis diebus Nicolaus citeriora valli immenso Iutorum agmine circumfudit. [7] Cuius tantae copiae erant, ut imperator acie manum cum eo conserere formidaret, sed neque classe Erici ad copias suas in urbem traiciendas uti praesumeret. [8] Cumque nec aggerem oppugnare nec militem navigiis mandare tutum duceret, inaniter tempus a se teri conspiciens, pacis condiciones excogitavit, quibus speciosam sibi solvendae obsidionis rationem conscisceret.

Dan  13.8.6 (p. 359,31 )
[1] Ericum itaque, cui integerrimam opis stabilitatem spoponderat, aversatus, pactum cum adversae partis principibus habuit, ut obsidioni ipse parceret Magnusque Romani imperii militem ageret. [2] Qui cupide condicione usus, supplex Lotharium veneratus est; sed insidias parabat obsequio. [3] Ille ex pacto copias trans Eydoram recepit. [4] Quo accepto, Ericus Caesarem navigio petitum per summam Theutonicae perfidiae exsecrationem exprobratione levitatis insequitur, futurum affirmans, ut Magnus tali se circa ipsum fide gereret, qualem nuper in excolenda Kanuti societate praebuerat. [5] Nec vana assertio exstitit: imperatore siquidem Eydoram remenso, Adolfum extremos ab eo curare iussum Magnus per insidias adortus, non solum copiis spoliavit, sed etiam arma deformiter abiectantem nando fugam capessere coegit. [6] Ericus, imperatoris ope defectum se videns, per summam animi aegritudinem orientalia repetivit.

Dan  13.8.7 (p. 360,3 )
[1] Superveniunt legati, a Magno rege Norvagiensium missi, maiorem Kanuti filiam, sed nondum nuptiis tempestivam, eius coniugio petituri. [2] Quorum legationem Ericus contrahendarum virium spe favorabiliter habuit, excepit alacriter, cupiens finitimorum auxilia affinitatis beneficio comparare. [3] Ipse quoque, bellis otium interpellantibus, adhuc coniugio vacuus, novercam Magni, Norvagiensium quondam reginam, utpote dignus hac nuptiarum vicissitudine, favente eiusdem privigno, suscepit uxorem.


[Hjem] [English] [Det Danske Sprog- og Litteraturselskab]
© Det Kongelige Bibliotek