Dan
10.2.1 (p. 271,10 )
[1] Ea tempestate Sturbiornus, Suetici regis
Biornonis filius, a patrui Olavi filio Erico regno spoliatus, petendi
auxilii gratia ad Haraldum, cui Thyra mater exstitit, cum sorore Gyritha
supplex migravit tantoque apud eum paratiorem amicitiae locum reperit,
quanto illi eiusdem sororis suae matrimonium liberalius permisit.
[2] Post haec Haraldus, armis Sclavia potitus, apud Iulinum, nobilissimum
illius provinciae oppidum, Sturbiorno duce conpetentia militum praesidia
collocavit.
[3] Quorum piratica egregio animorum robore celebrata ac finitimis paulatim
trophaeis alita eo demum ferocitatis excessit, ut continuis nautarum
cladibus septentrionalem repleret Oceanum.
[4] Ea res plus Danico imperio quam ullum terrenae militiae negotium
attulit.
[5] Inter quos fuere Bo, Ulf, Karlshefni, Siwaldus aliique complures,
quorum prolixam enumerationem, taedio quam voluptati propinquiorem, stilo
prosequi supersedeo.
[6] Inter haec Sturbiornus, ultionis aculeo lacessente, acceptam iniuriam
pensare cupiens, Haraldo in opem accito, memorem damnorum iram adversus
invisam Erici dominationem destrinxit.
Dan
10.2.2 (p. 271,25 )
[1] Cuius rei gratia Haraldus in Hallandiam
proficiscens Theutonicae irruptionis nuntium, quae a Caesare Othone
gerebatur, accepit.
[2] Igitur alienae rei impetitionem quam propriae defensionem languidiore
studio prosecutus, externae pugnae proposito domesticae curam anteposuit,
reflexoque in Iutiam cursu, ad opem oppressis ferendam praecipiti
celeritate contendit.
[3] Sed, eo superveniente, Caesar Iutiam utpote regio ductu vacuam nullo
resistente permensus, cum Lymici sinus obiectu, tunc temporis Wendalam
aquis claudentis, ulterius excurrere vetaretur, coniecta in undas lancea,
non solum iter ad Eydoram reflexit, verum et simillimum fugae reditum
habuit.
[4] Is quidem hastam, cuius usum habebat, maritimos in fluctus relinquendi
monumenti gratia iaculatus, suum freto vocabulum indidit; verum ut impetu
gravis, ita exitu vanus apparuit.
[5] Haraldus quippe, ardentissimo cursu abscedentes hostium reliquias
insecutus, Epponem extremi agminis ducem cum iis, quos reperit, trucidavit.
Dan
10.2.3 (p. 271,38 )
[1] Interea Sturbiornus, contumeliosa
militum adhortatione compulsus, fortunam suam temere sociorum fortitudini
credidit inque proprium exitium ruens regiarum partium reditum stolida
praecessit audacia.
[2] Bellum enim praepropere ausus, rebus Sueonum per incuriam lacessitis,
occiditur.
[3] Et sane hostilibus gladiis ultro iugulum subicit, quisquis in urgenti
aliquo discrimine magis alienae temeritati quam propriae obsequitur
providentiae.