link til hjemmesiden - Det Kongelige Bibliotek

Saxo Grammaticus: Gesta Danorum


| Saxo Grammaticus | Gesta Danorum | Liber -1 | Caput -1 | Caput +1 | Liber +1 |

Dan  10.16.1 (p. 288,18 )
[1] Ceterum ut a deverticulo, quo excessi, redeam, Olavum cum Haraldo fratre Danis atrociter imminentem Kanutus classe ex Anglia petitum ad socerum Gerithaslavum, Orientalium ducem, exsilio migrare compulit, recuperataque Norvagia rediens, Rikardum, acerrimum uxoris osorem effectum, patria exegit; sed et sororem Syalandia redditam regiarum partium functione donavit. [2] Interea, absumpto Sueonum rege Olavo, succedit Omundus, a vitae diuturnitate cognomen sortitus. [3] Cuius fato Olavus Norvagiensis repetendae patriae fiduciam nactus, contracta Sueonum ope, Norvagiae summam audaci usurpatione corripuit, quod Kanutum fraternae opis cassum ac celeberrima virium parte defunctum adverteret.

Dan  10.16.2 (p. 288,28 )
[1] Idem ignarum iuris populum passimque et agresti more viventem legibus salubriter editis ad melioris vitae habitum perduxit, quarum vetusta monumenta plebs Norica praesenti veneratione complectitur. [2] Nec minus in Deum venerabilis memorabili exemplo servatae religionis inclaruit. [3] Nam cum prima feria cultello fustem per incuriam secuisset atque ab iis, qui proxime constiterant, solutae a se religionis fuisset admonitus, continuo dexteram suam, quod eius ministerio lapsae mentis errorem complesset, exosus, sparsas repente scindulas legit, factoque ex iis foculo, subiectam palmam cremandam praebuit, fortuitum culpae mendum solido cruciatus genere puniens. [4] Adeo scrupuloso cultu levia quoque religionis momenta servavit, cuius detractae tristem a se ipso poenam exigere cunctatus non est. [5] Nam cum reos poenas apud inferos manere persuasum haberet, levi admodum cruciatu graviorem praecurrere statuit manumque ad praesentes poenas perferendas patientiae duramento firmare quam animam futurarum metu suspendere tutius duxit. [6] Ita, ne ceteri a divinitatis cultu avocarentur, ne sibi quidem ignoscendum putavit et, quod pie dissimulare licuit, suppliciter expiavit, cumque praesidio neglegentiae errorem tueri posset, ne qua religioni fraus fieret, paenitentiam magis repraesentare curavit poenamque correctionis suae fidem quam impunitatem delicti testem esse maluit. [7] Ita prudentia ac devotione instructissimus propior publicae religioni quam privato reatui fuit. [8] Cuius facti circumspectissima sanctitate aeternam cognomine memoriam usurpavit.

Dan  10.16.3 (p. 289,13 )
[1] Ab eodem quoque pauperibus protectio, pupillis tutela, sacerdotali ordini veneratio, detrimentorum violentia lacessitis subsidia praebebantur. [2] Praeterea ex gremio eius veluti quodam munificentiae fonte complura alia virtutum spectacula manaverunt. [3] Haec hactenus, quia publico cultu consecrata pietas privatae laudis egena non est.

Dan  10.16.4 (p. 289,18 )
[1] At Ulfo ob virtutis aemulationem gravibus in Kanutum odiis efferatus, quia tot inimicitias gerere nequibat, quo efficaciores insidias necteret, instrumentum doli simulatione officii texit. [2] Suetis enim assidue Scaniam irrumpentibus, primus ad constringendam rem proficisci poposcit, impetratisque petiti ministerii partibus, Estritham, quaecumque imperasset, exsequi litteris signatorio anulo impressis iuberi petivit. [3] Quibus acceptis, continuo matrimonium eius postulare aggressus, rei bellicae mandatum ad nuptiarum partes transtulit libidinosumque quam strenuum legationis ministrum agere satius duxit. [4] Quam rem Estritha arcano fratris imperio consentaneam rata, perseveranti repugnare passa non est. [5] Ita versuti ducis animus, impulsu capti odii instinctus, corrupto legationis officio, linguae volubilitate, qua plurimum valuit, fratris ac sororis credulitatem, nefariis perfidiae laqueis circumventam, oppressit, bellumque adversus Daniam professus structis callide dolis audacter evidentiam praebuit. [6] Et ne Kanutum in Dania ultorem opperiretur, declinandae vindictae gratia in Suetiam sibi cum coniuge transeundum providit. [7] Ubi invadendae Daniae propositum pertinacius animo volvens, Omundo Olavoque consilii participibus factis, alteri maritimis Syalandiam copiis, alteri Scaniam terrestribus impetendam proponit, ipse se classem e Suetia ducturum promittit.

Dan  10.16.5 (p. 290,1 )
[1] Cuius rei molitione detecta, Haquinus quidam e villa Stangby, amantissimus regis, arrepta quam celerrime navigatione, Kanuto cuncta ex se cognoscendi copiam tulit eaque humanitate, quanta principis ac patriae caritate teneretur, aperuit. [2] Rex tantae conspirationis nuntium exercitu subsecutus, ne rumoris auctorem praemio vacuum praeteriret, fidem nuntii, quod et longam et periculosam navigationem egerat, praemii loco duum iugerum agri Scanici donatione pensavit.

Dan  10.16.6 (p. 290,8 )
[1] Interea Olavus, classe sua apud insularum unam acquiescere iussa, habili expeditoque navigio Syalandiam petiit. [2] Ubi accersitum contionis nomine populum ad deditionem quam potuit disertissimo provocabat eloquio, modo universorum, modo singulorum compositis blanditiarum figmentis animos demulcendo, eam demum tutiorem potentiam credens, quae pace magis quam proelio constitisset. [3] Igitur a maiorum quodam astu benignissimae responsionis exceptus, simulatum plebis favorem spe eximia complectebatur. [4] Tandem inter varium plebis tyrannique sermonem speculatorum unus, ex maritimis superveniens, grandia terris vela propinquare narrabat. [5] Igitur fluctuantem Olavum senior, regis adventum opperiens, interrito se animo gerere cohortatus, consuetam litoribus mercem advehi praedicabat, non aliam premendi inimici occasionem aptiorem futuram ratus, quam si odium benevolentiae specie suppressisset spemque eius vano sermone protrahere potuisset. [6] Secundo quoque, pari nuntio accepto, contionantis metum consimili affirmatione discussit. [7] Tum demum Olavus, assertionem eius suspicione insecutus, emissum in litus speculatorem explorare iubet, Kanutusne esset, an negotiatorum aliqui venientis exercitus speciem praebuissent. [8] Quo reverso seque frequens classe pelagus prospexisse perhibente, continuo senem mendacii damnans colloquium solvit. [9] Ille nihilo minus vera se omnia retulisse contendens, eos adventare dicebat, a quibus Daniam ferro comparare quis posset. [10] Olavus, vix fuga usus, pertinaci remigio sociam repetit classem.

Dan  10.16.7 (p. 290,29 )
[1] Subinde Kanutus, portum classe complexus, victum labore remigem nocturna quiete firmavit. [2] Ubi ab incolis Omundum terrestri agmine Scaniam, Ulvonem navali fluvium Helgam occupasse cognoscit. [3] Ipse igitur Omundum excipit, classem ad opprimendos, qui ad amnem appulerant, mittit. [4] A quo cum navium duces Omundum apud Stangam montem insigni pugna obrutum comperissent, ipsi quoque consentaneam fortitudinis operam edere cupientes, ne, rege audacter agente, ignavum gessisse militem viderentur, quo promptius in eam, quam hostes occupaverant, insulam traicerent, aliam eidem vicinam ingressi, medium amnis spatium contabulatis molibus sternunt. [5] Illic siquidem fluvius, latius manantibus aquis, amnis modum excedens, ingentis stagni speciem praebet.

Dan  10.16.8 (p. 290,40 )
[1] Tum Ulvo suos, ne hostem coepto deturbarent, admonitos traicientem telis eminus ac sagittis incessere iubet, futurum taliter inquiens, ut ipse sua sibi manu ultimam fati semitam strueret. [2] Progresso vero longius opere, veluti nostros transitu prohibiturus in adversa ripa phalangem explicat. [3] Quo viso Dani traiciendi cupidiores effecti, frequentes oneravere pontem. [4] Ubi dum conserti, sed, in quam periculosum iter progrederentur, ignari bellum instanter appetunt, subito, desidente congerie, inter undas avidum pugnae spiritum deposuerunt. [5] Si quem vero (ut in eo discrimine accidere solet) semel ad summum fluctus retulit, protinus alterius amplexibus implicatus in profundum periturus abstrahebatur. [6] Ita dum mixti atque alius alii cohaerentes invicem opem exigunt, mutuo sibi exitium pepererunt, et, quem salutis quis auctorem petiit, infelicem fati comitem habuit. [7] Neque enim armorum pondere pressi tutum natandi eventum assequi potuerunt.

Dan  10.16.9 (p. 291,13 )
[1] Ita Ulvo, Danorum deceptor magis quam victor, aliena temeritate, quod propriis viribus nequibat, obtinuit, certissimam hostium virtutem salubrius cunctatione pugnae quam impetu proculcando. [2] Cuius facinoris insecuturam metuens ultionem, quod sibi hinc classem obstare, inde regem imminere conspiceret, salutis obtinendae consilium, ut viribus difficile, ita arte promptissimum reperit. [3] Fugam namque diligentius animo circumspiciens, cum unicum eius deverticulum in classis desertione restare animadverteret, noctu, maioribus navigiis relictis, in proximam ripam universum scaphis traiecit exercitum, sicque clandestino secessu usus, potitum latebris agmen abducit.

Dan  10.16.10 (p. 291,22 )
[1] Diluculo Dani, sociae cladis ultionem avidius sitientes, dum in hostium navigia ruunt, eadem propugnatore vacua reperiunt. [2] Rex, lacu lustrari iusso, mersorum corpora uncis aut everriculis capta apud Asum, contiguum amni oppidum, supremis procuravit officiis.

Dan  10.16.11 (p. 291,26 )
[1] Olavum vero per Norvagiensium quosdam, pecunia a se corruptos, domestico bello opprimendum curavit. [2] Ita egregii animi dux suorum avaritia lacessitus, quos foris propugnatores habuit, domi percussores invenit. [3] Cuius frater Haraldus, consimilem gentis perfidiam veritus, adito Byzantio, suspectam patriae fidem longinquo declinavit exsilio.


[Hjem] [English] [Det Danske Sprog- og Litteraturselskab]
© Det Kongelige Bibliotek