link til hjemmesiden - Det Kongelige Bibliotek

Saxo Grammaticus: Gesta Danorum


| Saxo Grammaticus | Gesta Danorum | Liber -1 | Caput -1 | Caput +1 | Liber +1 |

Dan  1.7.1 (p. 25,1 )
[1] Ea tempestate cum Othinus quidam Europa tota falso divinitatis titulo censeretur, apud Upsalam tamen crebriorem deversandi usum habebat eamque sive ob incolarum inertiam sive locorum amoenitatem singulari quadam habitationis consuetudine dignabatur. [2] Cuius numen Septentrionis reges propensiore cultu prosequi cupientes effigiem ipsius aureo complexi simulacro statuam suae dignationis indicem maxima cum religionis simulatione Byzantium transmiserunt, cuius etiam brachiorum lineamenta consertissimo armillarum pondere perstringebant. [3] Ille tanta sui celebritate gavisus mittentium caritatem cupide exosculatus est. [4] Cuius coniunx Frigga, quo cultior progredi posset, accitis fabris aurum statuae detrahendum curavit. [5] Quibus Othinus suspendio consumptis statuam in crepidine collocavit, quam etiam mira artis industria ad humanos tactus vocalem reddidit. [6] At nihilominus Frigga, cultus sui nitorem divinis mariti honoribus anteponens, uni familiarium se stupro subiecit; cuius ingenio simulacrum demolita aurum publicae superstitioni consecratum ad privati luxus instrumentum convertit. [7] Nec pensi duxit impudicitiam sectari, quo promptius avaritia frueretur, indigna femina, quae numinis coniugio potiretur. [8] Hoc loci quid aliud adiecerim quam tale numen hac coniuge dignum exstitisse? [9] Tanto quondam errore mortalium ludificabantur ingenia. [10] Igitur Othinus, gemina uxoris iniuria lacessitus, haud levius imaginis suae quam tori laesione dolebat. [11] Duplici itaque ruboris irritamento perstrictus plenum ingenui pudoris exsilium carpsit eoque se contracti dedecoris sordes aboliturum putavit.

Dan  1.7.2 (p. 25,23 )
[1] Cuius secessu Mithothyn quidam praestigiis celeber, perinde ac caelesti beneficio vegetatus, occasionem et ipse fingendae divinitatis arripuit barbarasque mentes novis erroris tenebris circumfusas praestigiarum fama ad caerimonias suo nomini persolvendas adduxit. [2] Hic deorum iram aut numinum violationem confusis permixtisque sacrificiis expiari negabat ideoque iis vota communiter nuncupari prohibebat, discreta superum cuique libamenta constituens. [3] Qui cum Othino redeunte, relicta praestigiarum ope, latendi gratia Pheoniam accessisset, concursu incolarum occiditur. [4] Cuius exstincti quoque flagitia patuere, siquidem busto suo propinquantes repentino mortis genere consumebat tantasque post fata pestes edidit, ut paene taetriora mortis quam vitae monumenta dedisse videretur, perinde ac necis suae poenas a noxiis exacturus. [5] Quo malo offusi incolae egestum tumulo corpus capite spoliant, acuto pectus stipite transfigentes; id genti remedio fuit.

Dan  1.7.3 (p. 25,36 )
[1] Post haec Othinus, coniugis fato pristinae claritatis opinione recuperata ac veluti expiata divinitatis infamia, ab exsilio regressus cunctos, qui per absentiam suam caelestium honorum titulos gesserant, tamquam alienos deponere coegit subortosque magorum coetus veluti tenebras quasdam superveniente numinis sui fulgore discussit. [2] Nec solum eos deponendae divinitatis, verum etiam deserendae patriae imperio constrinxit, merito terris extrudendos ratus, qui se caelis tam nequiter ingerebant.


[Hjem] [English] [Det Danske Sprog- og Litteraturselskab]
© Det Kongelige Bibliotek