Dan
14.43.1 (p. 488,27 )
[1] Interea Kazymarus et Bugiszlavus
Danicarum virium metu Henrico se subdunt regnumque suum hucusque liberum
Saxonici muneris faciunt.
[2] Ergo dum ex hostibus alterum metuunt, alterius iugum sumpserunt
auxiliumque petendo antiquae libertatis beneficium amiserunt.
[3] Sed Waldemarus, Saxonicam opem frustra a Sclavis petitam iudicans,
utroque hoste contempto, cum instructa classe Stitinum, veterrimum
Pomeraniae oppidum, petit.
[4] Huius navigationis praecessor Absalon benigni erga Stitinenses animi
ductorem habebat.
[5] Cuius fraude per Oddorae amnis dispendia abductus, ceteris rectam et
compendiariam navigationem sequentibus, mutato ordine postremus ad urbem
pervenit.
[6] Est autem Stitinum eminentis valli sublimitate conspicuum, insuper
natura arteque aequaliter munitum, ut inexpugnabile paene existimari
possit.
[7] Hinc mos proverbii sumptus eos, qui se tutos inaniter iactant, Stitini
praesidio non defendi.
Dan
14.43.2 (p. 488,40 )
[1] Huius tamen urbis expugnationem Dani
spe viribus maiore complexi, cum maceriam eius partim incendii capacem
animadverterent, constructas virgis crates admodum breves ob iacula vitanda
velut scuta prae se gestabant iisdemque freti ligonibus aggerem petere
coeperunt, tutius intra cuniculorum latebras ignem sparsuri.
[2] Rex interim oppugnationem orsus, muralibus machinis omissis, coronam
admovit.
[3] Solis sagittariis ac funditoribus excelsa moenium propugnacula appetere
possibile fuit, aditum fastigio negante.
[4] Fuere tamen ex iuvenibus, qui gloriae studio summa moenium, clipeis
tantum protecti, conscenderent.
[5] Alii contiguas solo portas, contemptis propugnatoribus, comminus
securibus tentant, minusque iisquam procul agentibus periculi fuit, quod
tanta telorum vis in hostes undique congerebatur, ut ab iis non nisi
remotiores cerni impetique possent.
[6] Quo evenit, ut audacia salutem, ignavia discrimen afferret tutioresque
propinquitas quam remotio praestaret.
[7] E contrario Danorum armis non magis propugnatores ipsi quam ceteri
intra urbem populares opprimebantur, ancipiti iactu valli consaepta
transscendentibus telis.
[8] Nulla res oppido magis adversum oppugnantium multitudinem quam
defensorum paucitas nocuit, utpote quorum bellicus labor successionis
auxilium non habebat.
Dan
14.43.3 (p. 489,17 )
[1] Praefectus urbis Wartyszlavus erat, qui
et ipse Bugiszlavo et Kazimaro sanguine contiguus habebatur.
[2] Huius animus, nihil paene cum civium ingeniis commune sortitus, tanto
amplificandae exornandaeque religionis studio flagrabat, ut Sclavico
sanguine editum barbarisque moribus imbutum negares; siquidem, ut patriam
superstitioni deditam ab errore cultus revocaret exemplumque ei corrigendae
credulitatis proponeret, monachalis vitae viris e Dania accitis in
latifundio suo cellam exstruxit eamque multis et magnis stipendiis
locupletavit.
[3] Qui cum, lassatis pugna sociis, urbem captioni propinquam
animadverteret, hostium saevitiam veritus offerendae deditionis gratia
pacem petivit, acceptaque fide protinus a pavoris consortibus funiculo
submissus, regia castra petere non dubitavit.
Dan
14.43.4 (p. 489,28 )
[1] Quo viso, Danorum populus languidius
pugnam exercuit, periculis suis regi pecuniam emi seque eius cupiditate
victoria pariter ac praeda fraudari conquestus.
[2] Quo rex animadverso, demendae notae cupidine urbem equo circuiens,
milites ad insistendum hortari coepit.
[3] Postquam, multo labore edito, cassam ac difficilem oppugnationem
aspexit, reversus in castra Wartyszlavum admittit.
[4] Cuius precibus motus dedendi potestatem oppidanis indulsit pecuniamque,
quantam aegre universa Sclavia exsolvere posset, cum obsidibus pactus,
statuit, ut urbem Wartyszlavus a se in beneficium receptam tamquam regium
munus consortio Sclavicae dominationis eriperet.
[5] Igitur revocatis ab obsidione militibus, neque capi urbem neque diripi
passus, signum suum propugnaculis affigi praecepit, receptae deditionis
indicia praebiturum.
[6] Illic cernere erat vallum ab imo in summum ita sagittis undique
consitum, ut harundine concretum putaretur; quas nostri ingenti studio
lectas pharetris reddiderunt.
Dan
14.43.5 (p. 490,3 )
[1] Post haec navigationem remensi, capto
Lyubino, Rugiam revehuntur; et quoniam Rugianae piscationis tempus
supervenerat, in commune consultum est eo loci tertia totius classis parte
excubias ordinari, ne publicis alimentis petendis hostilis viciniae metus
officeret.
[2] Huic manui Kanutus Priszlavi filius a rege praeesse iussus, deformiter
imperio repugnavit, praefatus se nihil praeter angustos Lalandiae fines in
Dania possidere eosque tanti non esse, ut pro iis tuendis se ipsum
indubitato periculo obicere cupiat.
[3] Ceterum id negotii iustius ad pontifices, quos solos rex arbitros
habeat, pertinere, quod tanto indignius ad se referri, quanto remotiorem a
regis familiaritate gradum obtineat.
[4] Tam impudenti iuvenis responso percitus Waldemarus exigua illum
beneficia, quod exiguis dignus sit, accepisse respondit, de cetero se
efficiente spoliandum magis honoribus quam beandum.
[5] Sed nec eum pontificum familiaritatem inter probra ducere oportere, e
quorum numero reperire facile sit, qui praesens negotium suo ductu finire
non abnuat.
Dan
14.43.6 (p. 490,17 )
[1] Ita Kanuto imperium detrectante,
Absalonem accersit eique Kanuti responsionem exponit; deinde, an naves,
quibus ipsum praeesse oporteat, instruxisset, perquirit.
[2] Contra Absalon, interrogato, an ea res pontificum opera absolvi posset,
suam cupidius offert, praedicando consentaneum desertioni opus fore regem
periculis relictum reditum affectando dimittere.
[3] Quem Waldemarus ob responsi virtutem impensioribus verbis laudatum
Kanuti moribus dissimilem praedicabat, quod ille imperio parere non audeat,
hic iussum ultronea suimet oblatione praecurrat.
Dan
14.43.7 (p. 490,25 )
[1] Regressus a rege Absalon amicis e
Syalandia denuntiat, ne eo torpidius remansuras naves instruant, quod ab
ipso ductari regique debeant.
[2] Primus Thorbernus incunctanter se comitem eius futurum respondit, cuius
succursu quondam patriam exsuli sibi redditam esse meminerit.
[3] Petrus quoque Thorstani filius non sine magno rubore eum a se deseri
posse, quem et necessitudinis et matrimonii affinitate contingeret,
praedicabat.
[4] Cuius comitandi Suno non minus sibi quam ipsis debitum incumbere
professus est, quod ei intima iunctus propinquitate noscatur.
[5] Esbernus, quem solum fratrem habebat, comitatu suo orbandum negabat.
[6] In hunc modum tota paene Syalandensium classis condixit.
[7] Quo cognito, rex non solum ipsis, sed et Absaloni grates habuit, qui
sibi tam propensum civium favorem virtutis meritis peperisset.
[8] Igitur Absalon, post regis discessum ad tuendos Rugiae fines relictus,
non tam tutam incolis evagationem quam securam ipsi Daniae quietem
praestitit, Pomeranorum classe patriae terminis excedere non audente.
[9] Huic Sueno Arusiensis cum aliquanta Iutensium manu voluntarius operum
comes ac socius fuit.