Dan
5.2.1 (p. 108,18 )
[1] Quo cognito, Gøtarus Norvagiae rex
contractis contione militibus refert proprium Danos fastidire regem,
exoptare alium, si copiam accepissent, seque eo exercitum agere decrevisse;
facile Daniam occupari posse, si armis adita foret; a Frothone enim tam
avare quam atrociter patriae imperitatum esse.
Dan
5.2.2 (p. 108,23 )
[1] Tum exsurgens Ericus contraria rem
allegatione prohibuit: 'Saepe,' inquiens, 'alieni appetitores proprio
privari solere meminimus.
[2] Saepe amborum captator utriusque perditor fuit.
[3] Praevalidum enim oportet alitem esse, qui praedam alius unguibus
extrahere cupiat.
[4] Animat te frustra internus regionis livor, quem plerumque hostilis
explodit adventus.
[5] Nam etsi nunc Dani dividuis esse sententiis videantur, unanimes tamen
mox excipient hostem.
[6] Crebro corrixantes porcos conciliavere lupi.
[7] Patrium quisque ducem extero praefert.
[8] Provincia omnis regem domesticum quam advenam impensius colit.
[9] Neque enim te Frotho domi praestolabitur, sed foris excipiet
adventantem.
[10] Extremis se aquilae scalpunt, anterius alites certant.
[11] Nosti ipse paenitentia vacuum debere consultum esse prudentis.
[12] Proceribus abunde stiparis; tua tibi quies maneat; per alios gerendi
sane belli facultatem propemodum exploratam habere poteris.
[13] Liceat militi regiam praetentare fortunam; salutem tuam pacifice
moderare, alieno negotium periculo moliturus.
[14] Satius est servum deperire quam herum.
[15] Quod fabro forceps, tuus tibi satelles agat: ille ferramenti remedio
manus cauterium cavet atque a digitorum sibi incendio temperat; tu quoque
tibi tuorum opera parcere et consulere disce.'
Dan
5.2.3 (p. 108,40 )
[1] Haec Ericus.
[2] Quem Gøtarus, ut imprudentem hactenus habitum, responsionis suae
contextum exquisita sententiarum gravitate compsisse miratus, Diserti donat
agnomine, excellentem eius prudentiam appellationis honore iudicans
prosequendam.
[3] Frater siquidem eius Rollerus opinionem iuvenis eximio suae fulgore
suppresserat.
[4] Ericus nominis beneficio rem adici petit, vocabuli largitionem muneris
additione cumulandam testatus.
[5] Rex navigium donat; Scrøter remiges vocitabant.
[6] Erant autem Ericus et Rollerus Regneri pugilis filii, patre eodem sati
diversaque editi matre.
[7] Matrem quippe Rolleri eandemque Erici novercam Cracam vocabant.
Dan
5.2.4 (p. 109,8 )
[1] Igitur Rafno cuidam, permittente
Gøtaro, lacessendi per piraticam Danos negotium cessit.
[2] Excipit illum Oddo, cui tunc temporis apud Danos maxima piraticae
deferebatur auctoritas, vir magicae artis doctus, ita ut absque carina
altum pererrans hostilia saepe navigia concitatis carmine procellis
everteret.
[3] Itaque, ne cum piratis in maritimarum virium certamen descenderet,
exasperatos maleficio fluctus ad naufragia iisdem infligenda perducere
solebat.
[4] Hic ut negotiatoribus atrox, ita clemens agrestibus exstitit, non eadem
merces qua stivam aestimatione commensus, rustici operis munditias sordidi
quaestus laboribus anteponens.
[5] Idem, inito cum Normannis conflictu, ita vi carminum hostilem hebetavit
aspectum, ut destrictos Danorum enses eminus radios iacere et tamquam
flammabundos scintillare putarent.
[6] Ceterum adeo retusis obtutibus erant, ut ne ferrum quidem vagina
detractum visu excipere possent; victa quippe fulgore acies praestigiosi
coruscaminis impatiens erat.
[7] Caeso itaque Rafno cum multa suorum parte, sex solae naves Norvagiam
relapsae documento fuere regi haud facile Danos obteri posse.
[8] Ab his etiam Frothonem sola pugilum ope subnixum invito regnare populo
vulgatum est, dominio in tyrannidem verso.
Dan
5.2.5 (p. 109,25 )
[1] Cuius famae experiendae gratia Rollerus,
ut erat exterarum lustrator rerum ignotaque visendi avidus, Frothonis se
vovit contubernio potiturum.
[2] Ericus illum, quamquam habitu corporis eximius esset, temere votum
nuncupasse firmabat.
[3] Ad ultimum, pertinacissimam propositi eius perseverantiam conspicatus,
se quoque simili voti nuncupatione constringit.
[4] Iisdem se rex pollicitus est, quoscumque delectu probassent, comites
donaturum.
[5] Itaque fratribus primo patrem adiri placuit commeatusque et necessaria
tam longinqui itineris subsidia postulari.
[6] A quo paterne suscepti die postera in nemus visendi pecoris gratia
perducuntur; senex quippe armentis opulens erat.
[7] Aperiebantur quoque illis gazae, quas diu clausa telluris antra
condiderant.
[8] E quibus si quae placuissent, sublegi permissa sunt.
[9] Nec cupidius oblatum beneficium quam receptum.
[10] Itaque egestis humo opibus, complacitas tollunt.
[11] Horum interea remiges aut curam egere corporis aut iactis se molibus
exercebant.
[12] Alii saltu, quidam cursu concitavere corpus; hi vires valida saxorum
iaculatione tentabant, illi sagittae usum tenso experiebantur arcu.
[13] Ita roboris firmitatem vario agitationis genere prosequebantur.
[14] Fuere etiam qui somnum quietemque potione captarent.
Dan
5.2.6 (p. 110,4 )
[1] Mittitur deinde Rollerus a patre
cognoscendi causa domi interim acta.
[2] Is ut maternum fumare tugurium vidit, foris accedens parvulumque
foramen furtiva luminis applicatione traiciens, introspecta aede,
animadvertit matrem informi cacabo coctilia pulmenta versantem.
[3] Suspexit praeterea tres colubras superne tenui reste depensas, ex
quarum ore proflua tabes guttatim humorem epulo ministrabat.
[4] Duae quippe colore piceae erant, tertia squamis albida videbatur,
reliquis modico eminentius pensa.
[5] Haec nexum in cauda gestabat, cum ceterae immisso ventri funiculo
tenerentur.
[6] Ille rem maleficio consentaneam ratus, silentio quod viderat pressit,
ne matrem veneficii ream astruere putaretur.
[7] Ignorabat enim innocuam anguium exstitisse naturam, nescius quantum
illo vigoris epulo pararetur.
Dan
5.2.7 (p. 110,15 )
[1] Supervenientes deinde Regnerus et Ericus,
ut fumidam aspexere casam, ingressi discubitum petivere.
[2] Quibus ad mensam sitis, Craca privigno filioque una cibum capturis
catillum discoloris dapis admovit: pars quippe picea, sed croceis guttis
interlita, pars albida videbatur; quippe pro varia serpentum specie geminus
pultem color infecerat.
[3] Cuius cum solam uterque particulam delibasset, Ericus non ex colorum
habitu, sed interni vigoris effectu epulas aestimans nigrantem dapis
partem, sed suco potiore confectam, catino quam celerrime verso, ad se
transtulit albidamque sibi admotam prius Rollero applicans, cenam felicius
gessit.
[4] Et ne mutationis industria notaretur, taliter, inquit, aestuante freto
puppim in proram referri solitam.
[5] Nec tenue viri ingenium fuit, industrii operis dissimulationem a
navigii consuetudine mutuantis.
Dan
5.2.8 (p. 110,26 )
[1] Ericus itaque fausta iam dape refectus,
interna ipsius opera ad summum humanae sapientiae pondus evasit.
[2] Quippe epuli vigor, supra quam credi poterat, omnium illi scientiarum
copiam ingeneravit, ita ut etiam ferinarum pecudaliumque vocum
interpretatione calleret.
[3] Neque enim solum humanarum rerum peritissimus erat, verum etiam
sensuales brutorum sonos ad certarum affectionum intellegentiam referebat.
[4] Praeterea tam comis atque ornati eloquii erat, ut, quicquid disserere
cuperet, continuo proverbiorum lepore poliret.
Dan
5.2.9 (p. 110,34 )
[1] At ubi superveniens Craca concham
transpositam partemque pultis potiorem ab Erico comesam cognovit, fortunam
filio praeparatam privigno cessisse condoluit.
[2] Cui mox gemebunda supplicare coepit, ne umquam sua fratrem ope
deficeret, quem ipsius mater tot novae felicitatis opibus cumulasset.
[3] Quippe sapido unius epuli gustu rationis atque eloquentiae summam nec
non gerendorum prospere conflictuum gratiam assecutus videbatur.
[4] Adiecit quoque Rollerum propemodum consilii capacem, futurumque ut
destinati sibi obsonii prorsus expers non esset.
[5] Monuit quoque, si suprema necessitatis violentia postularet, nominis
sui nuncupatione remedium celerius esse quaerendum, affirmans se divina
partim virtute subnixam et quasi consortem caelitum insitam numinis gestare
potentiam.
[6] Ericus se ad astandum fratri natura pertrahi dixit, probrosum referens
alitem, qui proprium polluat nidum.
[7] At Cracam magis propria molestabat incuria, quam fortuna filii gravaret
adversa; artificem enim ingenio suo deludi magnum olim ruboris incitamentum
fuit.
Dan
5.2.10 (p. 111,10 )
[1] Deinde haec ipsa, comitante viro,
fratres ad mare profecturos abducit.
[2] Qui uno egressi navigio duo sibi mox alia devinxerunt.
[3] Et iam Danicum attigere litus, cum, explorato loco, haud longe septem
subisse navigia discunt.
[4] Tum Ericus duos Danicae facundos linguae eo sine veste proficisci
iubet, qui rem cautius speculaturi nuditatis suae tamquam per Ericum factae
Oddoni querimoniam afferentes certius explorata referrent.
[5] Illi apud Oddonem familiarius habiti omne ducis propositum versutis
auribus venati sunt.
[6] Statuerat enim diluculo hostem improvidum aggredi, quo certius
nocturnis implicatum tegminibus obtruncaret, affirmans eo lucis tempore
corporibus humanis plus stuporis atque gravedinis inesse solere.
[7] Praecepit quoque naves saxis ad iaciendum habilibus onerari, futuram
exitii sui causam accelerans.
[8] Exploratores concubia nocte dilapsi nuntiant Oddonem exquisitis ad
iactum lapillis tota replesse navigia, cetera quae acceperant intimantes.
Dan
5.2.11 (p. 111,23 )
[1] Ericus, re admodum cognita, cum classis
suae paucitatem attenderet, aquas in hostium perniciem evocandas earumque
sibi conciliandum putavit auxilium.
[2] Itaque scapha exceptus ac tacito remorum nisu propius hostium carinis
advectus, vicinas aquae tabulas sensim intorto terebro cavat ac mox remigio
vix auras pulsante reditui consulit.
[3] Adeo autem circumspecte se gessit, ut excubitorum nemo aditum eius
abscessumve deprehenderet.
Dan
5.2.12 (p. 111,29 )
[1] Quo enavigante, paulatim Oddonis rates
excepta rimatim unda depressit.
[2] Eaedem, aqua latius introrsum stagnante, recondi gurgite videbantur.
[3] Nec parum descensui addidit internum lapidum pondus.
[4] Et iam transtra fluctibus diluebantur forosque exaequabat mare, cum
Oddo, navigia propemodum undis aequata conspiciens, receptum immodice
fretum urceis egeri iubet.
[5] Itaque nauticis occiduas navigii partes ab aquarum influxu defendere
perseverantibus, comminus hostis apparuit.
[6] Igitur arma capessentibus acrior imminebat gurges, parantibus proelium
enandi opus incidit.
Dan
5.2.13 (p. 111,37 )
[1] Erico bellum undae, non arma gessere.
[2] Pugnabat pro eo mare, cui ipse nocendi vires aditumque praebuerat.
[3] Itaque Ericus, fluctu felicius quam ferro usus, efficaci aquarum opera
pugnam absens gerere videbatur, a pelago praesidium mutuatus.
[4] Victoria arti contributa est; neque enim offusum undis navigium pugnae
patiens esse poterat.
[5] Taliter Oddone cum sociis interempto, captisque qui in statione erant,
neminem cladis nuntium evasisse compertum est.
Dan
5.2.14 (p. 112,4 )
[1] Ericus, peracta iam strage, maturato
recessu Lessø insulam subit.
[2] Ubi non reperto, quo famem lenire posset, duobus praedam navigiis domum
dirigit, commeatus indidem iterum relaturis.
[3] Ipse uno dumtaxat adeundi regis copiam petit.
[4] Accessa itaque Syalandia, discurrentes per litora nautici pecus
sternere aggressi sunt: aut enim levanda esuries aut fame periclitandum
erat.
[5] Armento caeso, nudata in navim cadavera detractis coniecere tergoribus.
[6] Quod cum possessores pecoris comperissent, classe praedones insequi
properarunt.
[7] Cumque se Ericus ab armenti dominis impeti cognovisset, Caesarum boum
corpora signatis funibus alligata fluctibus occultanda providit.
[8] Deinde, si quid apud se quaesiti cadaveris esset, supervenientibus
Syalandicis perlustradi licentiam tribuit, affirmans occultandis rebus
angustos navium angulos esse.
[9] Illi, cadavere nusquam reperto, suspicione in alios relata, reos
praedae innocuos arbitrati sunt.
[10] Dum nulla rapinae vestigia patuissent, alios sibi nocuisse putantes
sontibus ignoverunt.
[11] Quibus enavigantibus, Ericus elatum undis cadaver excepit.