Dan
3.5.1 (p. 73,33 )
[1] Igitur Curetes ac Sueones, perinde ac
Hotheri morte tributariae sortis onere liberati, Daniam, quam annuis
vectigalium obsequiis amplecti solebant, armis aggredi animum induxerunt.
[2] Ea res Sclavis quoque defectionis audaciam ministravit aliosque
complures ex obsequentibus hostes effecit.
[3] Cuius iniuriae propulsandae gratia Roricus contractam in arma patriam,
recensitis maiorum operibus, ad capessendam virtutem impenso hortationis
genere concitabat.
[4] At barbari, ne bellum absque duce committerent, capite opus esse
cernentes, creato sibi rege, ceteris militiae viribus ostensis, obscuriore
loco binos armatorum manipulos condunt.
[5] Nec Roricum insidiae fefellere.
[6] Qui cum classem suam vadosi cuiusdam gurgitis artis faucibus inhaerere
conspiceret, arenis, quibus insidebat, abstractam profundo adegit, ne
limosis inflicta paludibus diversa ab hostibus parte peteretur.
[7] Praeterea latebras sociis interdiu captandas constituit, quibus
insistentes ex improviso navium suarum irruptoribus insultarent, fore posse
praefatus, ut in auctorum caput propriae fraudis eventus recideret.
[8] Barbari vero, qui insidiis addicti fuerant, Danicae circumspectionis
ignari, irruptione temere edita, omnes oppressi sunt.
[9] Reliqua Sclavorum manus, ignorata sociorum strage, super Rorici mora
multa anceps admiratione pendebat.
[10] Quem inter aegras mentium fluctuationes diutule exspectatum, cum
praestolatio in dies molestior fieret, classe tandem petendum ducebat.
Dan
3.5.2 (p. 74,15 )
[1] Erat autem inter eos vir corporis habitu
insignis, officio magus.
[2] Qui prospectis Danorum turmis: 'Ut paucorum impendio,' inquit,
'complurium pericula redimantur, publicam stragem privato discrimine
praecurrere liceat.
[3] Ego vero in hanc confligendi legem non deero, si cui vestrum mutuus
decernendi mecum ausus incesserit.
[4] In primis autem praetaxata a me condicione utendum postulo, cuius talem
sane formulam texui: Si vicero, vectigalium nobis concedatur immunitas; si
vincar, pristina vobis tributa solvantur.
[5] Aut enim hodie patriam servitutis iugo victor exuam aut victus
involvam.
[6] In utramque fortunam praedem me vademque recipite.'
Dan
3.5.3 (p. 74,24 )
[1] Quod audiens Danorum quidam, animi quam
corporis viribus robustior, percontari Roricum coepit, quid ei praemii
foret, qui pugna provocantem exciperet.
[2] At Roricus, cum senas forte armillas haberet ita mutuis nexibus
involutas, ut ab invicem sequestrari nequirent, nodorum inextricabiliter
serie cohaerente, easdem certamen audenti in praemium pollicetur.
[3] At iuvenis parum fortunae certus: 'Si,' inquit, 'Rorice, rem prospere
gessero, tua vincentis mercedem liberalitas aestimet, tu palmam arbiter
metiaris; sin propositum mihi parum ex sententia cesserit, quid victo
praemii dabis, quem aut saeva mors aut ignominia gravis involvet?
[4] Has imbecillitas habere comites consuevit, haec superatorum stipendia
sunt, quos quid nisi extremum dedecus manet?
[5] Quaenam solvenda merces, quae gratia referenda, cui fortitudinis
pretium abest?
[6] Quis impotentem Martis hedera redimivit, praemiis victricibus
decoravit?
[7] Virtuti, non ignaviae, palma tribuitur. Gloria infelicitas caret.
[8] Illam quippe triumphus laudis, hanc aut finis iners aut vita deformis
insequitur.
[9] Ego vero, qui quorsum duelli fortuna vergat ambigo, praemium audacter
expetere non praesumo, quod an iure mihi debeatur ignoro.
[10] Neque enim incerto victoriae certum victoris praemium occupare
conceditur.
[11] Supersedeo de trophaeo dubius coronae constanter meritum flagitare.
[12] Recuso lucrum, quod mihi mortis aeque ac vitae stipendium esse
poterit.
[13] Stoliditatis est immaturo fructui manus inicere eumque decerpere
velle, quem necdum quis satis sibi debitum noverit.
[14] Haec manus aut palmam mihi praestabit aut finem.'
Dan
3.5.4 (p. 75,4 )
[1] Haec fatus gladio barbarum ferit, fortuna
minus quam ingenio promptus.
[2] Ab eo siquidem repercussus primi ictus magnitudine exanimatus est.
[3] Quo triste Danis spectaculum dante, victorem socium Sclavi ingenti
donatum pompa magnificis excepere tripudiis.
[4] Idem die postera, sive recentis victoriae successu elatus sive alterius
adipiscendae cupidine accensus, hostes comminus aditos pristinae
provocationis verbis lacessere institit.
[5] Fortissimum namque Danorum a se prostratum ratus, nemini illorum secum
ulterius ex provocatione dimicandi spiritum superesse credebat.
[6] Unius quoque pugilis occasu totius se exercitus vires labefactasse
confisus, nihil, ad quod posteriores sui conatus intenderent, exsecutione
difficile arbitrabatur.
[7] Nihil enim successu magis insolentiam nutrit, nec ullum prosperitate
efficacius superbiae incitamentum est.
Dan
3.5.5 (p. 75,16 )
[1] Dolebat itaque Roricus unius viri
petulantia publicam labefactari virtutem illustresque victoriis Danos non
modo a quondam victis insolenter excipi, verum etiam ignominiose contemni;
praeterea neminem ita animo promptum aut manu strenuum in tanto militum
numero reperiri, cui salutem suam pro patria devovendi cupido suppeteret.
[2] Tam probrosam Danicae cunctationis infamiam prima Ubbonis magnanimitas
repulit.
[3] Praestabat etenim corpore, incantandi artibus pollens.
[4] Huic quoque de industria certaminis praemium perquirenti rex armillas
spopondit.
[5] Tum ille: 'Quam', inquit, 'promisso fidem deferam, cum ipse pignus in
manibus habeas nec sub aliena munus custodia deponas?
[6] Praesto sit, cui pignoris depositum credas, ne promissum retractandi
fas sit.
[7] Accendit enim pugilum animos irrevocabilis praemii certitudo.'
[8] Quod eum profecto per ludibrium dixisse constabat, quem in propulsandam
patriae contumeliam sola virtus armaverat.
Dan
3.5.6 (p. 75,29 )
[1] Quem Roricus auri cupidine captum ratus,
ne praeter regiam consuetudinem revocaturus donum aut promissum rescissurus
videretur, ut erat in navigio collocatus, armillas ingenti excussas iactu
petitori porrigere statuit.
[2] Sed conatum eius fefellit interstitii magnitudo.
[3] Armillae enim languido ac parum vegeto motu citra destinatum locum
collapsae fluctibus interceptae sunt, unde Rorico Slyngebond inolevit
agnomen.
[4] Quae res Ubboni magno virtutis indicio fuit.
[5] Neque enim eum obrutae mercedis damnum audaci mentis proposito exuit,
ne virtutem avaritiae stipendiis obnoxiam fecisse videretur.
[6] Igitur avide petito certamine se potius honestati intentum quam
quaestui deditum pecuniae cupiditati fortitudinem praetulisse monstrabat,
fiduciam sui non in pretio, sed magnanimitate repositam ostensurus.
[7] Nec mora circulatur campus, milite circus stipatur, concurrunt pugiles,
fit fragor, fremit spectatrix turba votorum suffragiis discors.
[8] Excandescunt igitur athletae animis et mutuis in vulneribus ruentes
eundem lucis ac pugnae exitum sortiuntur, credo procurante fortuna, ne
alter alterius exitio gloriam voluptatemque perciperet.
[9] Quae res Rorico rebellium animos conciliavit tributaque restituit.