link til hjemmesiden - Det Kongelige Bibliotek

Saxo Grammaticus: Gesta Danorum


| Saxo Grammaticus | Gesta Danorum | Liber -1 | Caput -1 | Caput +1 | Liber +1 |

Dan  14.25.1 (p. 425,36 )
[1] Anno postero Danis expeditionem parantibus, Rugienses, ob recentem cladem suscipiendi belli fiducia defecti, Domborum quendam, praestanti facundia, ad pacem ab ipsis petendam decernunt. [2] Quo Absalon excepto, navigium eius expeditionis sibimet usui vertit, nautis vero, quoad reverteretur, hospitia cum impensis expedienda curavit, ipsoque Domboro secum assumpto, regiae classis conventum petivit. [3] Siquidem legatos hostium, expeditionis tempore susceptos, ad reditum usque eius mutua Rugiensium Danorumque consuetudine retentari fas erat, ne ad suos exterarum rerum nuntii reverterentur, speculationis potius quam legationis officia peracturi. [4] Sed contrariae tempestatis perseverantia navigationem morante, cum Iuti, labentibus alimentis, expeditionem soluturi viderentur, eorum egestati Sialandenses ac Scani, impensis liberaliter commeatibus, affuerunt, ne tanta virium parte maligno necessitatis obstaculo fraudarentur. [5] Fionienses vero, tametsi commeatibus abundarent, ne minimam quidem eorum partem ad sustentandam sociorum inopiam contulerunt.

Dan  14.25.2 (p. 426,14 )
[1] Quod videns Domborus pacem, quam ante supplex petiverat, sub aequis tantum condicionibus offerebat. [2] Ceterum Absalonis apud regem interventum poscebat. [3] A quo oblationem suam liquida fide prosequi rogatus, pignoris loco lapillum se aquae iniecturum asseruit. [4] Siquidem icturis foedus barbaris religioni erat calculum in undas conicere seque, si pacto obviam issent, mersi lapidis exemplo perituros orare. [5] Sed contra poscente obsides Absalone fucosaque superstitionum mendacia in rebus seriis recipienda negante, haudquaquam Domboro mutua petendorum obsidum fiducia defuit. [6] Quod Absalon indigne ferens, Rugianos non solum obsides Danis, sed etiam pecuniam cum supplementis classis transmittere solitos asseverabat, cum Dani nihil tale Rugianis umquam a se concessum solutumve meminerint.

Dan  14.25.3 (p. 426,25 )
[1] Tunc Domborus: 'Si sapientia', inquit, 'qua te praeditum existimas, viges, quae a me proponenda sunt, docili animo excipes, tenaci memoria apprehendes. [2] Quisquis rite se gerit, circa tria tempora maxime cogitationem expendit; ex iisdem duo leviori cura complectens, tertii prae ceteris habitum intuetur. [3] Siquidem praeterita meminit, futura prospicit, praesentia colligit. [4] Stolidus vero inter spem futuri memoriamque praeteriti praesentium facultatem omittere et, quod in manibus retinet, excutere consuevit. [5] Quo pacto tu quoque, vanissimis sollicitudinis ambagibus implicatus, adeo scrupulosa cura praeteritorum imagines recolis futurosque meditaris eventus, ut ea, quae prae manibus sita sunt et oculis obversantur, aspicere nequeas. [6] Quippe dum prioris aevi recordationi animum inseris, felicitatis eius exemplo futura metiris, teque, spem ex memoria adeptum, quid instans aetas afferat, praeterit. [7] Fateor olim Danos gente nostra potitos, sed praesens fortunae benignitas iisdem nunc favoris blandimentis partes nostras prosequitur, quibus quondam vestras excolere consueverat, sortemque nostram ad hanc felicitatis summam perduxit, quam vestrae quandoque rei status attigerat. [8] Quippe quanto vobis inferiores exstitimus, tanto nunc viribus successuque praestamus, eo rerum fortuna ductante progressi, quo Danicae quondam prosperitatis incrementum excesserat. [9] At dum temere votis extenderis, nova ac recentia stolida vetustatis simulatione praetergrederis iisque me condicionibus adigere conaris, quas pro praesentium habitu praestare potius quam postulare debueras. [10] Fines vestri, armis et exercitibus nostris miserabiliter obtriti, situ marcidi culturaeque inopes iacent; nostrarum diffusio partium vix alendae, quam genuit, multitudini sufficit, et tamen, quos omnifariam potentiores advertis, non superiores modo, sed etiam pares habere fastidis. [11] Tunc demum tributi nos exactione sollicita, cum et sortem nostram successibus aequaveris et eam malis, quibus tua nunc premitur, adactam conspexeris!' Haec Domborus. [12] Sed Absalon, dissimulato indignationis conceptu, paucis eum responsis excipiens, ad regem, quae acceperat, perfert. [13] Verum pertinax freti saevitia navigationem interpellando finem expeditioni fecit.

Dan  14.25.4 (p. 427,14 )
[1] Rex, quamquam superius Sclavos secundis successibus attentasset, plus tamen negotii in eorum expugnatione quam, ut propriis viribus exsequeretur, advertens, Saxoniae satrapam in armorum militiaeque collegium ingentis praemii pollicitatione sollicitat. [2] Ille, tum amplissimae mercedis captura, tum etiam potiendorum finitimorum spe invitatus, expeditionis societatem spopondit.

Dan  14.25.5 (p. 427,19 )
[1] Sed superius Waldemarum rex Noricus per summum amicitiae cultum navigio draconem simulante donaverat. [2] Quod Absalon, mira arte effigiatum, Roskyldensi remige exornare et ad conventum usque Danorum dirigere iussus, cum in portu Isørensi, parum secundantibus ventis, voto diutius moraretur, nihil aegrius tulit quam, quod, aliis in expeditionem proficiscentibus, tardior ipse superventurus videretur, qui ceteros et velocitate apparatus et procinctu navigationis alias praecurrere consueverat. [3] Itaque cum, mente taedio et pudore sopita, in puppi iaceret, futuram maris tranquillitatem nocturnis imaginibus speculatibus est. [4] Existimavit enim ab homine se accersi accessoque litore cum Burglanensi pontifice Tokone aliquamdiu spatiatum iussumque ab eo, quae audiret, sagaci mente comprehendere et tenaci mandare memoriae. [5] Tokonem deinde melos, quod in divini natalis pervigilio rite recini assolet, semel iterumque et tertio replicuisse ipsumque ad ea, quae canerentur, sollicitis auribus esse iussisse.

Dan  14.25.6 (p. 427,33 )
[1] Expergefactus adeo praesentes visorum imagines animo repraesentabat, ut rem veram, non somnium fuisse arbitraretur. [2] Et quia crastinae egressionis opem per quietem sibi promissam meminerat, tam certam commodae navigationis spem animo praesumpsit, ut conscensa cymba, quamquam nihil adhuc tempestati detractum erat, malum regiae navis, cui Astradus praeerat, ocius attolli iuberet cibumque capere properaret. [3] Epulanti supervenit Astradus, indicans tempestatis occasum et, quidnam fieri expediret, interrogans. [4] Issus est illico, erecto navigii malo, fauces Isøricas penetrare iisque praeteritis insulam, qua ventus iuberet, ambire.

Dan  14.25.7 (p. 428,6 )
[1] Quod eo exsequi pergente, expeditionaria classis, quae in eundem forte portum appulerat, subito tranquillitatis incessu gavisa, velorum usum navigationis avida praeparabat. [2] Verum effectus minor impetu fuit: siquidem modo orientem, modo occasum, incerto ventorum flatu ludificata, vicissim petebat, navigationemque mutabilis aurae varietas optato cursu fraudabat. [3] Divinitus consultum crederes, ne aut solitaria Absalonis navigatio aut aliis incessu tardior haberetur. [4] Quod etiam ipsius liquido comprobavit adventus: siquidem, adnavigante eo omni nubium errore discusso, certus pelago flatus incubuit, tantaque propitii venti stabilitas incidit, ut navigatio, quae ante dubiis velis incertum cursum tenuerat, continuo prosperitatis ordine frueretur. [5] Ita naturae rerum temperies, quae se ceterorum usui inviderat, Absalonis respectuit tributa est. [6] Qui etiam, cum navem regis sibi creditam validis tempestatis incrementis contusam extremoque naufragii periculo propinquam adverteret, continuo in litus subductam necessariae trabis vinculo refecit laceramque ac paene confractam pristinae firmitati restituit. [7] Sed et prorarum eius cacumina, quo cultior incederet, aureis apicibus texit. [8] Quo rex apud Masnetam exceptus, Polam provinciam, comite classe, petebat.

Dan  14.25.8 (p. 428,23 )
[1] Itaque communibus, sed discretis viribus alterum Sclaviae latus Dani invaserant, alterum Theutones lacerabant, interdumque exercitus alter ab altero invicem spectari poterat. [2] Cumque Theutonum forte satellites petendi pabuli gratia latius evagatos Sclavi per insidias adorti interemissent, equites recentis iniuriae ultionem audaci calliditate quaesierunt: siquidem militiae insignibus occultatis loricisque, quibus corpus munierant, familiari ac sordida veste tectis, pabulantium more fruges metere aggressi, Sclavos, Nucleto duce ad se opprimendum ex abdito provolantes, ocius ascensis equis falcesque gladiis mutantes trucidaverunt. [3] Caput Nucleti abscissum ac pilo affixum sicque in castra perlatum gratum utriusque exercitus oculis spectaculum praebuit.

Dan  14.25.9 (p. 428,33 )
[1] Quod cum filio eius Priszlavo, qui ad Danos et Christiani ritus amore et paganae superstitionis odio patria pulsus transierat, cenitanti nuntiatum fuisset, aliquantisper manum ab escis retractam demisso capiti subiciens, Dei contemptorem tali exemplo interire par esse dicebat, revocatoque a cogitatione animo, consuetam oris ac mentis hilaritatem cenae consortibus exhibebat, magnus potentia, sed maior divini cultus memoria. [2] Neque enim sibi parentem iudicabat, quem publicae religionis aemulum noverat. [3] Itaque ambiguae aestimationis esse potuit, utrum magis fortem animum gesserit an piam vocem emiserit. [4] Sed neque patriae plus solito misertus, eam ductu et incitamentis suis duarum gentium praedam exsistere coegit.

Dan  14.25.10 (p. 429,4 )
[1] Interiectis diebus Henricus Waldemaro, sermonis invicem conferendi gratia se accedenti, cum Absalone solo in tabernaculum suum perducto, epulum praebuit, ingenti magnatum frequentia administratorum officio fungente. [2] Quae cena, licet multigena ciborum varietate splenderet, aliquanto tamen plus luxus in obsequiis quam epulis habuit, praesertim cum gloriae, non usui serviretur. [3] Clientela vero seorsum discubitu excepta.

Dan  14.25.11 (p. 429,10 )
[1] Post reditum suum Waldemarus, novarum rerum casibus sollicitatus, intento ad sciendum animo, ubinam Henricum necessariae collocutionis gratia obvium habere posset, atque ad id negotium explicandum prudenti viro opus asseveraret, alii sibi claudicare equos, alii parum cultis ungulis esse fingebant. [2] Cunctis itaque metum excusationis astutia protegentibus, nemineque tam periculosam legationem suscipere audente, Absalon forte, lignis ex more per otium caesis, e nemore superveniens interrogatusque, an regiarum partium legatum agere vellet, iturum se pollicetur.

Dan  14.25.12 (p. 429,18 )
[1] Igitur legendorum comitum optionem habere iussus, potissimum necessarios ac sanguine semet contingentes ascivit, consanguineam fidem alienae praeferendam existimans. [2] Priszlavus quoque, potentissimi Sclavorum principis Nucleti filius, quem, quod Waldemari sororem in matrimonio haberet Christianaeque disciplinae sacris initiatus esset, pater iam pridem perinde ac insidias sibi nectentem e conspectu suo summoverat, localis peritiae fiducia propositae viae conductorem agere pollicetur. [3] Huic siquidem tum rex ob bonae fidei experientiam, tum ob connubii affinitatem magnam nobilium insularum partem fruendam concesserat.

Dan  14.25.13 (p. 429,27 )
[1] Profectus Absalon affatusque ducem, cum apud eum pernoctare rogaretur, regem anxia suorum exspectatione sollicitum longioris morae interpositione molestari oportere negabat. [2] Praeterea classem sine portu esse asseverabat, undique ventorum impulsui patentem. [3] Cumque, festinationis ratione reddita, propinqua nocte equos abiturus scandisset, quidam claro Saxonum loco natus, ultro adito duce, perituros Danorum legatos, nisi comitatiores abscederent, querebatur, obiurgare quoque eum vehementius ausus, quod illustrium virorum paucitatem tot ingruentibus periculis incomitatam a se dimittere sustinuisset. [4] Revocatis itaque comitum offeruntur auxilia; sed non minorem se Absalon in recusando comitatu gessit, quam in pernoctationis egerat obsequiis respuendis, gloriosius ratus suam ac sociorum salutem dubiis casibus credere quam alienis armis protegere.

Dan  14.25.14 (p. 430,1 )
[1] Cumque haud procul tentoriis abesset, Priszlavus, omnibus frenos succutere iussis: 'Si meo', inquit, 'ductu res expedienda foret, comitum supplementum nostra paucitas non refugisset. [2] Siquidem adversum pericula abundare industriae potius argumentum est quam timoris indicium. [3] Hoc enim probabilior est fortitudo, quo minus cum stoliditate consentit; illa vero reprehensionem meretur, cui vires temeritas administrat. [4] Sed nunc exigere perquam deforme est, quod paulo ante oblatum acceptare contempsimus. [5] restat igitur, ut unicam salutis viam in pectorum ac virium nostrarum fiducia reponamus spemque ex desperatione certissimam capiamus. [6] AEmulanda itaque Danici sanguinis et nominis virtus, omnique studio enitendum, ut aut nobis victoria reditum aut speciosa mors aeternum famae pariat monumentum. [7] At minime dubium, quin de transitu nostro hostes equina fecerint vestigia certiores, nec magis ambiguum eorum reditum insidiis excepturos esse, quorum adventum adesi callis indicio perviderunt. [8] At mori vobis, commilitones, quam capi praestat. [9] Capti enim occisi parentis mei poenas perinde ac eius interfectores crudeli morte pendetis, fratresque mei paternis manibus per summam cruciatuum acerbitatem vestro sanguine parentabunt. [10] Aliquanto ergo satius est propriae virtuti spiritum impendi quam alienae violentiae miserabiliter puniendum relinqui. [11] Haec non proprii periculi metu, sed vestrae potius caritati consulendo monuerim; eo enim sanguine oriundus sum, quem nulli Sclavorum attentandi umquam ausus incessit. [12] Per patrem vos optimum maximum perque illud Danorum celebre cunctis gentibus nomen obsecro obtestorque, ne fiduciae et fortitudini imbecillitatem atque ignaviam praeferatis.' Haec Priszlavus.

Dan  14.25.15 (p. 430,24 )
[1] Denique laeta omnium acclamatione exceptus, nihil se de victoria ambigere asseveravit, cui militum alacritas praesagio fuisset, praesertim cum omnis Sclavorum irruptio specie quam re formidabilior exsistere soleat. [2] Circa incessum vero id ordinis observari debere, ut iuvenes parum armati medium inter milites equitandi locum tenerent, eorum utrimque praesidiis muniendi. [3] Ceterum militarium turmarum per binas acies distinctarum alteram ab altera auxiliis invicem tutandam esse; quippe geminae cohortis specie hostium animos labefactari posse. [4] Praeterea clamabundos incedere variisque cantibus obstrepere iubet, fiduciam, quae plerumque multitudini inest, simulaturos. [5] Nec fortunae expers consilium fuit: siquidem in portum iis, ubi classis acquiescebat, nullo incessente perductis, rex exspectantis more sollicitus prolixamque legatorum absentiam cura ac maestitia prosecutus, dolorem ex temeraria suorum emissione contractum religiosae lectionis officio leniebat. [6] Quibus redisse compertis, soporis blandimentis ob tristitiam dilatis ocius aditum dedit.

Dan  14.25.16 (p. 430,38 )
[1] Inde ad Gudacram amnem navigatione discessum. [2] Cuius vadosus aditus haudquaquam magnarum navium capax exstabat, exiles dumtaxat transmittere solitus. [3] Itaque rex propter fauces, fixa ancora, sedem navigio conscivit, magnitudinem eius parvitate amnis admittere nequeunte. [4] Habilior classis, et quam fluviale profundum ferre poterat, Absalone duce angustos amnis attentabat anfractus. [5] Quo auctore eo loci perventum, ubi gurges diffusior ingentis stagni speciem praeferebat. [6] Has faucium angustias barbari crebra classe praestruxerant, hostem transitu prohibituri. [7] Quos nostri deturbare gestientes, profunditatis ignari, imperitae navigationis errore vadosis locis affixere puppes. [8] Quas dum profundo defectas ad loca navigatu facilia reicere cupiunt, cum minus remigio liceret, passim in vada desiliunt manibusque foros complexi remorum vices corporum viribus exsequuntur. [9] In quos Sclavi, navigiis suis tamquam propugnaculis utendo, superne tela librabant. [10] Nec sic eos attentasse contenti, et ipsi saltim in vada delapsi, comminus dimicandi locum petebant. [11] Sed nostris strenue occursantibus, pari celeritate deserta ac repetita sunt navigia. [12] Ante alias binae Prizlavi rates subiere stagnum. [13] Quarum alteram, qui vado institerant, tam frequentes insiluere, ut media, fractis penitus lateribus, finderetur. [14] Quippe dum avidius se ingerunt, multitudinis onere mediam rupere puppim. [15] Subsequente classe, deserta fugientium barbarorum navigia capiuntur. [16] Vicorum quoque ripae iunctorum incendia peraguntur.

Dan  14.25.17 (p. 431,17 )
[1] Noctu redeunte Absalone, rex adhuc insomnis diutinam eius moram angore et vigilia prosequebatur. [2] Quo excepto gavisus, liburna sua, quod ob granditatem navigationi inhabilis videretur, domum remissa, in aliquanto minorem se contulit, eaque ad lacum devectus, Sunonem binis instructum navigiis in longinquos paludis recessus praedatum mittit. [3] Urbem quoque Rostock, oppidanorum ignavia destitutam, nullo negotio perussit. [4] Statuam etiam, quam gentis profana credulitas perinde ac caeleste numen divinis honoribus prosequebatur, incendio mandavit. [5] Post haec Henricum cum exercitu suo conserendi secum sermonis gratia venientem praeparato ponte traiecit.

Dan  14.25.18 (p. 431,26 )
[1] Eodem tempore Nucleti filius Pribislavus ripa altera superveniens, cum fratrem Priszlavum Bernardo, cuius manu Nucletum occidisse fama fuerat, navigio communicantem aspiceret, convicio lacessivit, impietatem obiciens, quod cum parentis sui interfectore amice conversari sustinuisset. [2] Contra Priszlavus bene de se meruisse eum, per quem patre sacrilego careat, affirmabat. [3] Sed neque se eius filium censeri velle, quem maximi sceleris parentem exstitisse constaret.

Dan  14.25.19 (p. 431,33 )
[1] Interea, dum haec geruntur, subito fama pertulit Rugianam Pomeranamque classem ex disposito convenisse, Danos amni includere avidam. [2] Igitur rex per Henricum necessariae discessionis admonitus, ne se locorum angustiis implicari pateretur, protinus amne excessit. [3] Cumque Sclavicae collectionis famam nulla adhuc indicia confirmarent, insidiarum suspicione permotus, hostium calliditati invicem occurrere statuit. [4] Qui in occultos litorum sinus collati, si rex rura diriperet, classis eius incursandae copiam explorabant. [5] Quos ut opportunitatis simulatione protraheret, Magno cuidam exurendorum litoralium vicorum curam demandat, militibus intra navigia latere iussis, sciens profecto Sclavos ab universo Danorum exercitu incendium peragi putaturos sicque promptiorem exercendarum insidiarum ausum capturos. [6] Nec secus, ac ratus est, hostile propositum fuit.

Dan  14.25.20 (p. 432,3 )
[1] Quippe Magno oppidis facem subiciente, Rugiani, universas Danorum vires eo negotio occupatas existimantes, avidius edendi propositi fiduciam rapuerunt, perinde ac eorum classem defensoribus vacuam reperturi. [2] Sed quorundam regis imperium ignorantium occursu maturius excepti, incursandi studium repente fuga mutarunt. [3] Quos cetera Danorum classis, certatim magnis remigii nisibus insecuta, velocitate navigationis aequare non potuit. [4] Cumque relevandae lassitudinis gratia aestum umbraculis leniret, Lundensium pontifex, ceteris portum tenentibus superveniens, postquam medio ferme diei tempore navigia velaminibus obducta conspexit, cunctis segnitiem exprobrans: 'His', inquit, 'tumulis, commilitones, cum animi exercendi sint, corpora sepelire gaudemus?' [5] Quo dicto militibus diurnae quietis ruborem ingessit et regem desidia obsessum torpentes militiae suae vires excitare perdocuit. [6] Qui etiam ad pontificis vocem modesto indignationis genere permotus simulque iusta desidiae suae reprehensione commonitus, cito hos tumulos relinqui posse aiebat statimque, discussis tegminibus, hostile solum petere properavit.

Dan  14.25.21 (p. 432,18 )
[1] Post haec circa australem insulae plagam praedae in biduum actae; inde Walungiam navigatum. [2] Ubi nuntiato Rugianorum occursu, cum quidam e Danis hastam suam, quo commodius ea in acie uteretur, in conspectu sociorum aliquanta parte curtasset, ceteri ipsius factum secuti, congestis in unum locum putaminibus, ingentem brevi cumulum exstruxerunt.

Dan  14.25.22 (p. 432,23 )
[1] Sed interim apud hostes pacis, non belli studia agitabantur. [2] De qua acturus Domborus ad Danos dirigitur. [3] Quibus ad naves digressis, ignem in litore accendit, cuius indicio se legationem afferre monstraret. [4] Sed Absalon, ne quis eum nave exciperet, vetuit, ne pax, quam petere venerat, invicem a Danis affectari videretur. [5] Ita Domborus, aliena rate non habita, propria classem petivit Absalonemque per interpretem aggressus, ut se inter regem et Rugianos faciendae pacis auctorem exhiberet, orabat, obsequium cum obsidibus spondens. [6] Contra Absalon, perinde ac eorum, quae ab ipso poscebantur, ignarus, reponsionis loco desertas Danorum insulas numerabat, earum solitudinem nuper sibi ab ipso exprobratam acri memoria prosecutus.

Dan  14.25.23 (p. 432,33 )
[1] Domborus orationem suam parum competentibus responsis excipi per interpretem cognoscens: 'Ratione', inquit, 'non vacat, pontificum optime, quod tuam ceteris opem in advocationis petitione praeferimus. [2] Siquidem eo nunc iustius ad tui nominis opinionem votis decurrimus, quod quondam ad promerendam Danorum concordiam avi tui praesidiis nitebamur. [3] Eius nutu perinde ac regalibus edictis contenti fuimus. [4] Quia vero filiorum eius nemo superest, supplices ad nepotis genua manus tendimus, ne extra consuetae familiae seriem auxilia circumspexisse videamur. [5] Nec non pari industria in fratre tuo praetereundo, quamquam natu praestet, usos nos esse constat. [6] Tibi enim auctoritatis praerogativam honores, non anni, nec aetatis privilegia, sed dignitatis ornamenta conciliant. [7] Ante vero quam pacem domesticam bellis civilibus foedaretis, constantem Danorum imperio fidem praestitimus. [8] At postquam in vestra republica seditiosa suffragia adolevere regnique affectatores armis instruere coepistis, propriae libertatis quam alienae factionis studiosiores evasimus vestrique nominis quam pietatis desertores esse maluimus. [9] Sed et bellum vobis inferendo quid aliud quam ingeniis vestris finiendarum simultatum causam praebere tentavimus idque efficere, ut nostra arma excepturi mutua concordia indigeretis? [10] Itaque secures vestras, civili sanguine madentes, in nosmet ipsos convertimus bellaque vestra alienis quam patriae perniciosa fore maluimus. [11] Siquidem adversarios vestros specie, re vera amicos egimus caritatisque partes hostilitatis simulatione praebuimus. [12] Etenim concordiam vestram magis quam spolia, piraticam a benevolentia profectam exercendo, quaesivimus. [13] Et nunc quidem opera nostra coeptorum deviis ac parricidalibus bellis abstracti, merito tanti beneficii auctoribus gratulari debetis. [14] Cur ergo, cunctis inter vos amice compositis, soli communionis vestrae ianuas intrare non possumus, quarum ipsi claustra reseravimus, aditum patefecimus? [15] Cur ea factorum nostrorum prudentia, delicti vestri saluberrima correctrix, a viris sapientia claris parum grata aestimatione colligitur?'

Dan  14.25.24 (p. 433,21 )
[1] Cumque finisset, adhuc Absalone vastatas Daniae provincias supputante: 'Nil factum est', inquit, 'quod homines patrocinii tui indigos ab illius clementiae sinu repellas, quam nemo supplicum umquam difficilem habuit. [2] Etenim repulsi identidem tuis genibus advolvemur, puerorum perseverantiam imitaturi, qui, quo atrocius iratae matris verberibus lacerantur, hoc avidius eius gremiis allabi nituntur. [3] Quod si parum supplicii de nobis sumptum creditis, iram vestram, quoad libet, cladibus nostris impune exsatiare poteritis. [4] Vastentur licet agri, exurantur vici, evertantur urbes, trucidentur populi, precibus vobiscum, non armis agemus, pro bello veniam quaesituri. [5] Si sanguinem sititis, ultro iugulum gladiis vestris feriendum praebebimus. [6] Si servitium affectatis, quid deditione maius praestare poterimus? [7] Quis autem tam efferae mentis, qui eius oblatoribus parcere praesto non sit? [8] Extremae autem dementiae est velle laboribus adipisci, quod otio possit acquiri. [9] Scio autem illud tibi succurrere, quod priore colloquio patriae tuae vastitatem inter probra posuerim, ideoque te tam pertinaciter eius solitudines aestimare, ne prius de pace agatur, quam totidem apud nos vestris armis effectae fuerint. [10] Ego vero iam pridem, sapientibus monitis insipienter usus, adversarii partes secus ac expediret edocui, ignarus, quod auditori tam attento praeceptor exstiterim. [11] Nam rem puerilibus deliramentis consentaneam dixisse satius fuerat. [12] Quod vero locutum me nunc paenitet, te etiam audisse piguerit.

Dan  14.25.25 (p. 434,1 )
[1] At si tunc intellectu digna tuis auribus deprompsi, quae nunc quoque dicturus ero, pari mentis ratione suscipito, eodem ingenio praesentia hauriens, quo prioris alloquii documenta sumpsisti. [2] Quo maiorem de nobis stragem egeritis, hoc minorem subiectorum numerum militiae vestrae residuum facietis. [3] Quid ergo aliud cladem nostram exercendo agitis, quam quod viscera vestra viribus exinaniendo consumitis? [4] Quod si parum adhuc nos punitos ducitis, hostibus vestris bello proterendos obicite, aut morte nostra vindictae satietatem sumpturi aut victoria rebelles sub iugum missuri. [5] Victi namque parum maeroris, victores multum alacritatis vestris animis ingereremus; utralibet ergo fortuna vestris successibus obsequeretur. [6] Praeterea, si nos armis lacessere perseverabitis, casus efficere poterit, ut stragem nostram alicuius vestrum fato luatis, cuius capite totius Rugiae subiectionem emisse difficile fuerit. [7] 'Talibus Absalon monitis invitatus Rugianorum vota apud regem sua prece complevit. [8] Rex acceptis obsidibus redit.


[Hjem] [English] [Det Danske Sprog- og Litteraturselskab]
© Det Kongelige Bibliotek