link til hjemmesiden - Det Kongelige Bibliotek

Saxo Grammaticus: Gesta Danorum


| Saxo Grammaticus | Gesta Danorum | Liber -1 | Caput -1 | Caput +1 | Liber +1 |

Dan  14.2.1 (p. 371,3 )
[1] Iamque vacantem Daniae possessionem nemo sanguinis virtutisve fiducia aut petere aut rapere praesumebat. [2] Quippe Sueno Erici, Kanutus Magni, et Waldemarus Kanuti filius nondum regno tempestivi fuere. [3] Christiarnus vero Waldemarum, paternam cuius ultionem adiuverat, regno dignissimum praedicabat. [4] Quem honorem mater, multis et gravibus periculis obsitum ac vix quidem adultis gestabilem, perniciosum parvulo futurum advertens, poscenti puerum Christiarno tradere recusavit, maioribus id munus deberi praefata. [5] Postremo pertinacius insistentem iureiurando obstringit in regem eum eligi non passurum.

Dan  14.2.2 (p. 371,12 )
[1] Quo Christiarnus ad populum et contionem usque perlato patris eius beneficia memorat, ut domi leges et iura stabilierit, ut foris hostem represserit, ut furtis rapinisque patriam vacuefecerit, ut Daniam paene exhaustam et exsanguem Sclaviae magistram reddiderit, ut etiam unicuique per vim amissa ad integrum restituerit, utque cunctis his operibus sanguini suo regnum deferri meruerit. [2] Verum cum filius eius nondum maturos imperio annos acceperit, neque Danis sub auspiciis puerilibus rem gerere militarem expediat, virum debere circumspici, qui usque ad provectam pupilli aetatem tutorio regnum nomine procuraret. [3] In quod munus aptius neminem quam Ericum, superioris Erici ex filia nepotem, quod audacia ac pietate praestaret maternumque genus ex regibus duceret, ascisci posse, adulto rerum summam pupillo cessurum. [4] Ita Erico et populi favor et pueri maiestas vires regias dedit.

Dan  14.2.3 (p. 371,24 )
[1] Hic praeter solam animi fortitudinem nihil a natura dotis acceperat, sicut prudentia vacuus, ita parum amoenus eloquio. [2] Ceterum adeo salutis suae prodigus esse consueverat, ut bellum commissurus, ne singulariter in hostem procurreret, artius a suis observari soleret.

Dan  14.2.4 (p. 371,28 )
[1] Tunc Eskyllus, cognito regem apud Iutiam decessisse, repente in Scaniam maioris sacerdotii affectatione pervehitur. [2] Ericus vero, infectum antecessoris propositum circa Ryconem explere cupiens, pontificalis ei dignitatis incrementa tribuere gestiebat. [3] Scanienses autem, ultima quaeque perpeti quam pontificium in novam transferre familiam praeoptantes, bellum adversum regem decernunt. [4] Quo ille cognito, ne multorum inimicitias unius viri familiaritate contraheret, proposito suo cupide cessit, Eskylloque sedem mutare permisso, Rykonem Sialandiae praesulem mediantibus cleri suffragiis creat.

Dan  14.2.5 (p. 371,36 )
[1] Interea Olavus Haraldi filius, Norvagia reversus, patrimonium suum inter bella civilia a patruo occupatum hereditatis titulo reposcit. [2] Cuius petitioni Ericus illam antiquitatis legem opposuit, qua reis patriae bonorum poena decernitur. [3] Patrem siquidem eius, peregrino milite adversum patriam usum, decretam hac lege sententiam incurrisse. [4] Igitur Olavus, perinde ac iustum belli titulum accepisset, cupidius oblatam seditionis occasionem amplectitur. [5] Siquidem acceptam repulsae contumeliam ad novarum rerum licentiam transtulit deque privati patrimonii repetitore totius regni inhiator evasit. [6] Verum, dissimulato odio, per insidias regem opprimere statuit. [7] Quem in Arvalundensi hospitio deversantem noctu adortus, primum a vigilibus clandestinum eius adventum speculatis excipitur. [8] Qui mox, reflexis equis, sepultos somno milites clamore eminus in arma concitant primique portas tueri parant. [9] Auxiliis deinde supervenientium sociorum adiuti, hostilem repulere conatum.

Dan  14.2.6 (p. 372,12 )
[1] Olavus perinde ac suo proposito vacuus in Suetiam contendit, sed mox, Erico Scania excedente, revertit contionemque in valle Arnensi sub edicto contractam liberioris vitae promissis aggressus, regium sibi nomen, illecto popularium favore, conscivit. [2] Quod indigne ferens Eskyllus bellum ei Lundensi manu cupidius quam prosperius infert. [3] A quo superatus primum, mox in urbe, ad quam ex proelio confugerat, obsessus, postremo necessitate victus, obsidibus datis fideque sub sacramento promissa, salutem paciscitur. [4] Sed postmodum ex Olavi discessu competentem fugae copiam nactus, Erici caritatem et obsidum saluti et iurisiurandi religioni speciosa temeritate praeposuit neque nefas duxit extortum sacramenti vinculum voluntariae amicitiae cultu convellere. [5] Cuius affectum atque constantiam rex ad se in Syalandiam venientis amplissimi ruris vicorumque complurium datione pensavit.

Dan  14.2.7 (p. 372,24 )
[1] Verum Scania impensius Olavum fovente, ipse, veluti in antistitis fuga per absentiam victus, reparandae fortunae gratia ad litus more gentis Landora appellatum expeditionis nomine crebra classe pervehitur. [2] Cuius loci suspectam admodum fortunam habebat, fabulosae cuiusdam opinionis credulus, qua reges id litus aggressi in annum duraturi negantur. [3] Sed dum per praesentiam fata metuit, absens victoria caruit. [4] Siquidem tellure perinde ac fatali malo abstinens neque ferri, sed ruris violentiam in metu reponens, copias in aciem dirigit easque Eskyllo proferendas committit. [5] Qui, pontificalium sacrorum quam rei militaris peritior, persimilem priori fortunam expertus, triste regi spectaculum fuit. [6] Cuius mali intuitu discere Ericus monerique poterat plus viribus suis duces quam femineis fidere debere figmentis. [7] Quibus superstitionum laqueis quove credulitatis errore animum tunc eius obsessum putemus, cum ipse, qui alias adeo manu strenuus exsistere consueverat, ut, ne temere in hostem se mitteret, a militibus contineri necesse haberet, tunc veluti metu pugnam detrectans in vicino se per absentiam, superari conspiceret?

Dan  14.2.8 (p. 373,3 )
[1] Qua victoria Olavus, veluti ipsum iam Ericum delesset, supra modum evectus, pontificales opes aeque ac regias absque respectu religionis invadit et in contumeliam Eskylli, a quo bis se provocatum meminerat, cuidam eiusdem nominis sacerdoti pontificii gestionem assignat. [2] Deinde, tamquam universas aemuli vires superiore proelio contudisset, omnibus corporum munimentis apud Lundiam relictis, alias locorum et metu et armis vacuus proficiscitur. [3] Quo accepto rex, contractis undique levibus et quae fors obtulerat navigiis, noctu e Syalandia traiecit exercitum, amicis e Scania navigationi suae ductum eminus scintillarum silicibus excussarum splendore praebentibus. [4] Fortissimos quattuor Olavianae militiae viros domi interceptos aquis obruendos curavit. [5] Adulterinum pontificem a vero sacerdotii sacramentis exutum suspendio finivit. [6] Arma deinde hostium, gratam militibus praedam, occupavit. [7] His denique usus Olavum apud Glumstorp vicum conserto proelio superavit.

Dan  14.2.9 (p. 373,16 )
[1] Qui in Gothiam confugiens, interiectis diebus per Blekingiam revertit iterumque ab Erico fugatus, cum ad montium angustias pervenisset, eorum praesidio fretus proxime insequentes delevit. [2] Partem quoque exercitus in hostium terga traiecit eaque manu propemodum Lundenses absumpsit. [3] Super haec omnia fugam capessit. [4] Deinde, veluti rebus in Scania parum feliciter provenientibus, bellum in Syalandiam transfert, fortunam loco mutare cupiens. [5] Ubi ab incolis Rykonis ductum secutis apud Bythingam amnem bello victus, in Hallandiam excurrit.

Dan  14.2.10 (p. 373,24 )
[1] Ex qua rursum Syalandiam petens, cum ex agrestibus antistitem in vico Ramløsa moram habere cognosceret, noctu tacitus in vicinia mansit. [2] De cuius cubiculo certior per matutinum eius officium factus, ostio militem invehi iubet. [3] Ad cuius tuitionem procurrentes cubicularii in limine trucidantur. [4] Antistes ipse, extremae necessitatis periculis obsessum se videns, religione saluti postposita, cervicem scuto subiecit adituque hostem insigni pugna prohibuit, clericis interim, qui et epistolarum eius et anuli curam habebant, convulsas paene ianuas admoto pulvinorum cumulo reprimentibus. [5] Igitur aedem Olavus, quia armis non poterat, flammis attentabat. [6] At pontifex, ense quam igni consumi speciosius ratus, conserendi cum Olavo sermonis pacem efflagitat benignaque eius promissione firmatus, exserto foribus capite, trucidatur.

Dan  14.2.11 (p. 373,35 )
[1] Igitur Olavus, ultionem parricidio consecutus, cupide in litus decurrit, utque navigia tacitus deseruit, ita concitus eadem repetivit, ante fuga et navigatione usus, quam rex nuntium facti, qui tunc in vicinia morabatur, acciperet. [2] Quo cognito, Romanus antistes, acerbissima adversus eum exsecratione usus, ceteris per Europam pontificibus similiter in ipsum pronuntiandi detulit potestatem. [3] Mandatum quoque ad universos Iutiae pontifices dedit, ut sententias adversum sacrilegam eius impietatem debita animadversione destringendas curarent, indignum usu sacrorum existimans, qui celebrem eorum ministrum oppresserit.

Dan  14.2.12 (p. 374,4 )
[1] Ericus vero, comperto Olavum Hallandiam petere, festinato post eum pervehitur. [2] Cuius adventu Olavus apud Arystadium nuntiato, vicini pontis beneficio fugae consuluit, eoque post tergum abrupto, in proxima ripa tutus consedit. [3] Pauci ex militibus eius, quibus ob virtutem aut torporem fuga tardior erat, a supervenientibus occupati funduntur. [4] Tunc Ingimarus quidam, vetus Erici miles, aemulum eius non bellorum impendio, sed levi insidiarum momento tollendum ratus illectusque sive praemii spe sive gloriae cupidine, transfugae titulo Olavum petivit eumque transitionis simulatione secutus tandem in publico pergentem, equi pernicitate fretus, telo traicere destinavit, complessetque votum, ni Olavus repente equo delapsus imminens iaculum industria corporis declinatione vitasset. [5] Deinde citatum acrius equum, dum incautius fugae compendium quaerit, in palustre caenum praecipitem agit eiusque voraginibus implicatus opprimitur, proposito parum respondente fortuna.

Dan  14.2.13 (p. 374,17 )
[1] Post haec Ericus, nuptiarum sollicitatus affectu, Bremorum antistitis Hartwici germanam uxorem duxit, natu quidem nobilem, sed non tam pudicitia quam parentela conspicuam. [2] Cuius instinctu vetera regum latifundia in eos maxime, quorum forti opera adversus Olavum usus fuerat, dono contulit neque regiis opibus, quo minus suscepta pro se pericula repensaret, pepercit, quasi ad hoc tantum eas recepisset, ut in alios largitione transfunderet totasque stipendii loco militibus erogaret. [3] Postremo aemulum apud Thiutam amnem cum maiore copiarum parte bello delevit.

Dan  14.2.14 (p. 374,25 )
[1] Verum non eadem virtute peregrina ac domestica bella confecit. [2] Expeditiones enim, quas adversum Sclavos ductabat, non tam timori iis quam ludibrio fuere. [3] Adeo enim apud eum inertia omnia solutaque fuere, ut ne a viro quidem edita putarentur. [4] Infimi cuiusque in solvenda militia arbitrium sequebatur. [5] Saepe lixarum redeundum vociferantium clamorem secutus, classem dimisit. [6] Ob cuius mollitiem animata barbarorum atrocitas non solum eum foris pervagantem contempsit, sed etiam domi consistentem invasit. [7] Qui cum in Fyoniam forte e Syalandia navigatione contenderet, piratas post tergum imminere conspiciens, avide petito litore armamentisque omnibus in praedam relictis, non sine rubore et metu navigio cessit.

Dan  14.2.15 (p. 374,35 )
[1] Interiectis annis, cum apud Syalandiam febri se implicatum sentiret, Fyoniam usque, cuius erat oriundus, concessit, spiritum, ubi acceperat, redditurus. [2] Illic, desperato languoris remedio, quia corpori non poterat, spiritui consulere cupiens, regiam vestem cuculla permutat, vocataque militum cohorte palam regno renuntiat. [3] Creditum enim est et a sacrorum peritis traditum nihil abolendis piaculis paenitentiae religione valentius reperiri. [4] Tunc Elyvus e vico Wisingo, qui et ipse aegro cum aliis assidebat, cunctos de creando rege circumspectis esse suffragiis iubet, utpote praesenti iam militia liberos. [5] Quae vox vitam regis, quantulacumque restabat, absumpsit, aegre ferentis adhuc vivo sibi successorem inquiri.


[Hjem] [English] [Det Danske Sprog- og Litteraturselskab]
© Det Kongelige Bibliotek