Dan
2.2.1 (p. 39,20 )
[1] Interea Sueonum regis Hundingi coniunx
Thorilda cum privignos suos Regnerum et Thoraldum, quorum infinito odio
tenebatur, ut variis periculorum generibus implicaret, regio tandem pecori
praefecisset, Hadingi filia Suanhuita, sororibus in famulitium sumptis,
Suetiam petit, clarissimae indolis exitium muliebri ingenio praecursura.
[2] Cumque praedictos adolescentes nocturnis gregum excubiis occupatos
diversi generis portentis circumfundi videret, sorores equis descendere
cupientes tali poematis sono vetuit:
Dan
2.2.2 (p. 39,27 )
[1] Monstra quidem video celerem raptantia saltum
corpora nocturnis praecipitare locis.
[2] Bella gerit daemon, et iniquae dedita rixae
militat in mediis turba nefanda viis.
[3] Effigie spectanda truci portenta feruntur,
haecque hominum nulli rura patere sinunt.
[4] Agmina praecipiti per inane ruentia cursu
hac nos progressum sistere sede iubent;
flectere lora monent sacrisque absistere campis
arvaque nos prohibent ulteriora sequi.
[5] Trux Lemurum chorus advehitur, praecepsque per
auras
cursitat et vastos edit ad astra sonos.
[6] Accedunt Fauni Satyris, Panumque caterva
Manibus admixta militat ore fero;
Silvanis coeunt Aquili, Larvaeque nocentes
cum Lamiis callem participare student.
[7] Saltu librantur Furiae, glomerantur iisdem
Fanae, quas Simis Fantua iuncta premit.
[8] Calcandus pediti trames terrore redundat,
tutius excelsi terga premantur equi.
Dan
2.2.3 (p. 40,9 )
[1] Ad haec Regnerus servum regium se professus
tam longinqui a domo excessus causam astruxit, quod, cum pastoralis operis
gratia rus relegatus pecus, cui praeerat, amisisset, desperata
recuperatione reditu abstinere quam ultionis poenam incurrere praeoptasset.
[2] Et ne fratris condicionem silentio praeteriret, tale dictis poema
subiunxit:
Dan
2.2.4 (p. 40,14 )
[1] Nos homines, non monstra puta, servosque
manentes
per loca pascendos exagitasse greges.
[2] At cum per teneros ageremus tempora lusus,
forte remota vagum cessit in arva pecus.
[3] Cumque petita diu spes deforet inveniendi,
incessit miseris sollicitudo reis.
[4] Cumque boum nusquam vestigia certa paterent,
obtinuit maestus sontia corda pavor.
[5] Hinc est, quod virgae vulnus poenale verentes
duximus in proprios triste redire lares.
[6] Credidimus, quam ferre manum poenamque subire,
tutius assuetis abstinuisse focis.
[7] Sic poenam differre iuvat, reditumque perosis
hac dominum latebra fallere cura manet.
[8] Hac ope neglecti pecoris vitabitur ultor,
solaque stat nostris haec fuga tuta viis.
Dan
2.2.5 (p. 40,30 )
[1] Tunc Suanhuita speciosissimum
lineamentorum eius habitum curiosiori contemplatione lustratum impensius
admirata: 'Regibus te', inquit, 'non servis editum praeradians luminum
vibratus eloquitur.
[2] Forma prosapiam pandit, et in oculorum micatu naturae venustas elucet.
[3] Acritas visus ortus excellentiam praefert, nec humili loco natum
liquet, quem certissima nobilitatis index pulchritudo commendat.
[4] Exterior pupillarum alacritas interni fulgoris genium confitetur.
[5] Facies fidem generi facit, et in luculentia vultus maiorum claritudo
respicitur.
[6] Neque enim tam comis tamque ingenua species ab ignobili potuit auctore
profundi.
[7] Sanguinis decus cognato frontem decore perfundit, et in oris speculo
condicio nativa resultat.
[8] Minime ergo tam spectati caelaminis simulacrum obscurus opifex
absolvit.
[9] Nunc itaque celerrima declinatione crebros viae excessus petentes
monstrigenos vitate concursus, ne elegantissimorum corporum praeda
sordidissimis pastum agminibus praebeatis.'
Dan
2.2.6 (p. 41,8 )
[1] At Regnero maximus ob deformitatem cultus
rubor incesserat, cuius unicum in obscuranda nobilitate remedium ducebat.
[2] Servitutem itaque non semper virilitate vacuam reperiri subiunxit;
saepe enim sordido cultu robustam obtegi manum, fortemque dextram atra
veste concludi interdum; itaque naturae vitium virtute redimi damnumque
generis animi ingenuitate pensari.
[3] Se ergo, Thor deo excepto, nullam monstrigenae virtutis potentiam
expavere, cuius virium magnitudini nihil humanarum divinarumve rerum digna
possit aequalitate conferri.
[4] Sed neque larvas livido tantum squalore terribiles a masculis debere
pectoribus formidari, quarum effigies adulterino distincta pallore
momentaneum corporis habitum ab aeris teneritudine mutuari consueverit.
[5] Falli igitur Suanhuitam, quae solidum virorum robur muliebriter
emollire viresque vinci insolitas effeminato pavore perfundere conetur.
Dan
2.2.7 (p. 41,20 )
[1] Admirata iuvenis constantiam Suanhuita,
ablegato nubilae inumbrationis vapore, praetentas ori tenebras suda
perspicuitate discussit ensemque variis conflictibus opportunum se ei
daturam pollicita miram virginei candoris speciem novo membrorum iubare
praeferebat.
[2] Taliter accensi iuvenis connubium pacta prolato mucrone sic coepit:
Dan
2.2.8 (p. 41,25 )
[1] In gladio, quo monstra tibi ferienda patebunt,
suscipe, rex, sponsae munera prima tuae.
[2] Hoc dignum te rite proba, manus aemula ferri
gestamen studeat condecorare suum.
[3] Ferrea vis tenerum mentis confortet acumen,
atque animus dextrae noverit esse comes.
[4] Aequet onus lator, et ut ensi congruat actus,
accedat gravitas par in utroque tibi.
[5] Framea quid prodest, ubi languet debile
pectus,
et telum trepidae destituere manus?
[6] Ferrum animo coeat, corpusque armetur utroque,
iungatur capulo consona dextra suo.
[7] Haec celebres edunt pugnas, quia iuncta
vigoris
plus retinere solent, dissociata minus.
[8] Hinc tibi si volupe est belli clarescere
palma,
consectare ausu, quod premis ipse manu.
Dan
2.2.9 (p. 41,41 )
[1] Cumque multa ad hunc modum coaptato
rhythmorum canore prompsisset, dimissis comitibus, adversum obscenissimas
portentorum catervas noctem dimicando permensa, luce reddita varias
larvarum formas et inusitata specierum figmenta passim arvis incidisse
cognoscit, inter quas et ipsius Thorildae crebris offusa vulneribus
effigies visebatur.
[2] Quas in struem congestas ingenti pyra accensa cremavit, ne taeter
obscenorum cadaverum odor pestifera exhalatione diffusus propius accedentes
corruptionis contagio sauciaret.
[3] Quo facto Regnero Suetiae regnum, sibi vero Regneri torum conciliavit.
[4] Qui licet tirocinium nuptiis auspicari deforme existimaret, servatae
salutis suae respectu provocatus promissum beneficio exsolvit.
Dan
2.2.10 (p. 42,10 )
[1] Inter haec Ubbo quidam, sororem Frothonis
Ulvildam iam pridem matrimonio complexus, Daniae regnum, cuius
procurationem perfunctorie gerebat, uxoris nobilitate fretus occupat.
[2] Quamobrem Frotho Orientis bella deserere coactus apud Suetiam cum
Suanhuita sorore grave proelium facit.
[3] Quo afflictus, noctu conscensa cymba, per occultos navigationis
anfractus perforandae hostium classis aditum quaerebat.
[4] Deprehensus a sorore rogatusque, cur tacito remigio varias meatuum
ambages sequeretur, simili quaestionis modo percontantem absolvit.
[5] Nam Suanhuita quoque eodem noctis tempore solitariam navigationem
ingressa ancipiti declinationis gyro multiplices sensim aditus recessusque
captabat.
[6] Fratrem itaque dudum ab eo collatae sibi libertatis admonitum rogare
coepit, ut, quam bellum Rutenicum petiturus arbitraria nubendi potestate
donaverat, assumpto coniuge frui permittat ratumque post factum habeat,
quod fieri ipse concesserit.
[7] Tam iustis precibus permotus Frotho pacem cum Regnero componit
iniuriamque, quam ex sororis petulantia suscepisse videbatur, rogatui
remisit.
[8] A quibus etiam manu, quantam per eos amiserat, donatus deforme vulnus
specioso beneficio pensatum gaudebat.
Dan
2.2.11 (p. 42,27 )
[1] Daniam ingressus capto perductoque ad se
Ubboni ignovit veniamque quam poenam male merito rependere maluit, quod
regnum potius uxoris impulsu quam propria cupiditate tentasse nec tam
auctor iniuriae quam imitator fuisse videretur.
[2] Ulvildam eidem ademptam amico suo Scotto, qui et ipse Scottici nominis
conditor fuit, nubere coegit, tori varietatem supplicii loco reputans.
[3] Cuius discessum regiis etiam vehiculis prosecutus iniuriam beneficio
pensavit.
[4] Sororis siquidem naturam, non ingenium intuens suae potius famae quam
illius nequitiae consulebat.
Dan
2.2.12 (p. 42,35 )
[1] Quae fraternis meritis nihil ex consueti
odii pertinacia remittens novi mariti animum occidendi Frothonis
occupandique Danorum imperii consilio fatigabat.
[2] Segniter enim deserere solet animus, quicquid solido fuerit amore
complexus, neque fluidis annis inolitum continuo crimen elabitur.
[3] Primaevam quippe mentem posterior imitatur affectio, nec cito vitiorum
vestigia pereunt, quae tenera moribus aetas impresserit.
[4] Cum vacuas mariti aures haberet, insidias a fratre in virum convertit,
mercede conductis, qui iugulum dormientis confoderent.
[5] Qua de re Scottus per pedissequam certior factus nocte, qua caedis
ministerium circa se peragendum acceperat, lecto loricatus incessit.
[6] Rogatus ab Ulvilda, quid ita assuetae quietis usum ferreo cultu
mutasset, sic ad praesens sibi collibitum retulit.
[7] Cum somno offusus putaretur, irrumpentes insidiarum ministros lecto
delapsus obtruncat.
[8] Quo evenit, ut Ulvildam insidiis fratri nectendis abstraheret et aliis
uxorum perfidiam cavendi documentum praeberet.