Dan
15.3.1 (p. 523,15 )
[1] Post haec Henricus, ob exercitum Caesari
adversum Italos negatum gravem bello offensam expertus, cum tantae rei
molem viribus suis maiorem cerneret, Waldemarum sibi obviam crebris nuntiis
evocatum, pertransito ponte, cuius numquam antea dimidium excedere
consueverat, per summam mutuae fidei exhortationem obnixa auxilii petitione
sollicitat.
[2] Adeo superbiae necessitas imperat, fatusque infortunio domatur.
[3] Ad quod rex se nullo fidei debito compelli praefatus, amicitiae tamen,
quam olim cum eo iunxerit, si monitis suis obtemperatum foret, affuturum
promittit.
Dan
15.3.2 (p. 523,23 )
[1] Igitur Henrico, quaenam haec essent,
cognoscere cupiente, cum terrenum, inquit, imperatorem attentare inter
ardua ducatur, multo caelestem lacessere periculosius, qui proprio nutu
praeter humanum adminiculum prospera vel adversa afferre mortalibus possit.
[2] Quem si Henricus, iam pridem a se pontificalium bonorum rapinis
offensum, congruis restaurationis officiis complacasset, victoriam mente
praesumere posset, alioqui bellum temere conaturus; quod si infesto Deo
communiter ab ipsis committeretur, ambos hosti victoriam cessuros.
[3] Neque enim dubium fore, quin caduca ac fragili potentia usurus sit,
quisquis divinae pertinaciter obviare praesumpserit.
[4] Igitur se non nisi expiato piaculo commilitium praebere ausurum,
publicae religioni quam privatae amicitiae propiorem.
Dan
15.3.3 (p. 523,34 )
[1] Tum Henricus, multa a se pontificum
bonis beneficii nomine extorta confessus, quibus si sponte cederet, ultimae
paupertati subiceretur, corrasae attonsaeque cervicis hominis tanti a se
aestimari negabat, ut ultro opibus carere plusque eorum irae quam gloriae
suae tribuere velit.
[2] Repulsae tamen suae silentium ab ipso geri precatur, ne in vulgus
negatae opis fama dissereretur.
[3] Sic rege dimisso, promissi ab eo praesidii simulationem apud milites,
ne ad Caesarem deficerent, exhibebat, hac spe eorum animos firmare cupiens.
Dan
15.3.4 (p. 524,1 )
[1] Regressis inde Danis, mirum dictu et
novitate prodigium incidit: siquidem una noctium infinitus murium grex e
longinquo rure concurrens, tristi occentu edito, Sleensibus aquis sua
sponte submersus interiit; quorum cadaveribus vento iactatis litus mane
constratum apparuit.
[2] Quae res utilior incolis an mirabilior fuerit, incertum est.
[4] Eadem quoque nocte Absalonis quietem capientis exuviae a soricibus
corrosae certissimum futurae vexationis eius omen dedere.