Dan
14.5.1 (p. 381,21 )
[1] Tunc vero lacerae Danorum res
disiectaeque fuere, cum, interius sociali bello flagrante, exterius
piratica pestis ingrueret.
[2] Cuius propulsandae causa Sueno toti Sclaviae bellum crebrius quam
prosperius inferebat.
[3] Neque enim tanta illi in proeliis perseverantia quantus furor atque
impetus fuit.
[4] Nam cum receptui consulere debebat, tam avide litus repetere consuevit,
ut par fugae reductio videretur.
[5] Neque suorum ei res curae fuere, dummodo prior ipse navigium rapuisset.
[6] Quae regis ignavia tantam Sclavis audaciam dedit, ut crebro copias eius
revertentes opprimerent.
[7] Ipse quoque Wibergam adhuc munimenti expertem, quo tutiori sibi
receptaculo foret, terreis moenibus clausit magnisque eam stipendiis
instruxit.
Dan
14.5.2 (p. 381,31 )
[1] At Kanutus apud Suetiam primum vitrico
optatus, mox onustus haberi coepit, ita ut pro comparandis alimentis,
quicquid illic praediorum possederat, venditaret.
[2] Neque enim ulla gens exsules aut promptius recipit aut facilius
respuit.
[3] Sed et filius Suerconis Ioannes, ut parum strenuus, ita plurimum
facetus, irrisorio carmine fugam eius proeliaque retexuit et quasi
cantilenae specie pudibundi hominis verecundiam lacessivit.
[4] Ut enim hospitem rubore et contemptu perfunderet, fortunam ipsius
ludibrio lacessere coepit aspersisque iocis et ignominioso verborum genere
ignaviam ei bellique tristes exprobrabat eventus.
[5] His Kanutus opprobriis irritatus, navigio commeatuque empto, plurimum
in avunculis et materna fisus necessitudine, Poloniam profugit.
Dan
14.5.3 (p. 381,41 )
[1] Quem illi maternae rei nomine regni
consortionem appetere rati, ceteris in locis admissum munimentis excipere
passi non sunt.
[2] Ad ultimum eum nec placida satis fronte conspiciunt, insontem notantes,
cum propinquo caritatem deberent.
[3] Augebat hunc metum recens maioris eorum fratris depulsio.
Dan
14.5.4 (p. 382,4 )
[1] Itaque receptus quidem, sed nullam, ut
dixi, urbium intrare permissus, ad praefectum Saxoniae Henricum pervehitur.
[2] Apud quem minorem spe sua fortunam expertus, Hamburgensem antistitem
Hartwicum accedit, iam pridem Danis iurisdictioni suae exemptis infensum.
[3] A quo humanissime habitus bellique tandem subsidia mutuatus,
domesticorum militum fidem tacita legatione pertentat.
[4] Responsum est omnes ad eum ocissime transituros datamque Suenoni fidem
pristina mutaturos.
[5] Qua promissione securior factus, peregrina manu Iutiam intrat.
[6] Sed et suis nec humanitas Suenonis nec obsidum caritas nec periurii
respectus, quo minus ad eum signa referrent, obstaculo fuit.
Dan
14.5.5 (p. 382,13 )
[1] At Sueno, ubi de eius adventu cognovit,
virium diffidentia apud Wibergam, recentibus a se munimentis excultam,
obsidionem ferre constituit.
[2] Ubi ad sustentandam sumptuum necessitatem bona eorum, qui ad Kanutum
concesserant, rapinis exhaurit praedatuque stipendia contrahit.
Dan
14.5.6 (p. 382,17 )
[1] At Kanutus, ex proximae pugnae eventu
urbem oppugnare diffisus, formidata locorum fortuna, procul moenibus castra
constituit, opperiri volens, quoad aemulus protelatis diebus alimentorum
egestate vexatus aut turpiter fugam aut temere bellum arriperet.
[2] Ea Kanuti spes Suenoni victoriae fuit.
[3] Eodem tempore Bruno quidam, qui et ipse Kanutum e Saxonia secutus
fuerat, sive Suenonis instinctu corruptus, cum quo vetusta sibi societas
erat, sive dilati belli taedio satiatus, impetrata utcumque licentia, cum
aliquot Ripam secessit.
Dan
14.5.7 (p. 382,24 )
[1] Sueno vero, cum rem familiarem magnis in
urbe sumptibus exhausisset neque trahendi diutius belli materiam
circumspiceret, audendum aliquid cum periculo ratus, noctu magnis
itineribus tacitus ad hostium castra contendit eosque mane divina curantes
improvidos irrumpit.
[2] Quibus repentino metu perculsis, ut cuique animus erat, aliis fugam,
aliis arma capere negotium fuit.
[3] Medius horum interfluebat rivus, occultis voraginibus frequens, sed uno
dumtaxat vado meabilis, quod, Suenonianis incognitum, Kanuticis notum prior
loci inspectio fecerat.
[4] Exiguus idem et obscurus olim, nunc belli inclitus fama.
[5] Igitur, qui irruperant, ignorantia loci invias rivi partes aggressi,
praecipitatis equis, improvidi impetus poenas dedere.
[6] Experti periculum eminus instant fundisque ac iaculis provocant,
congressum prohibente lacuna.
Dan
14.5.8 (p. 382,35 )
[1] Tunc Saxones, ostentandae virtutis
avidi, ne rebus locus officeret, equis vadum insiliunt.
[2] Waldemarus, postquam id loci equitabile videt, tamquam hostes transitu
prohibiturus eo frenos convertit adversoque cum iis equo concurrens
impactam uni lanceam ingenuo militandi more perfregit.
[3] Sed contra in ipso gurgite ita quaternis simul hastis excipitur, ut
equus in clunes consideret, ipse tamen ob egregiam equitandi peritiam sella
pelli nequiret.
[4] Quintam inter frontem galeamque defixam arrepto capulo collisam
avulsit.
[5] His malis liber, adacto equo, cum paucis vadum superat et, ne secuturis
angustias faceret, procul rivo secedit ibique facta acie pugnam capessit.
[6] Quin etiam totam hostium turbam, quoad omnis sociorum permeasset
exercitus, parva manu sustinuit Suenonique certissimus auctor victoriae
fuit.
[7] Quo opem ferente, Kanuti partes fugam fecere.
[8] Grandem quippe ex superioribus proeliis metum hauserant, eorumque
memoriam abicere nequeuntes, aegris semper infractisque animis erant.
[9] Adeo enim Kanuticorum animos res adversae corruperant, ut maiore
fortitudinis parte defecti perseveranter hostem ferre nequirent nimioque
timoris captu hebetatis animis faciles semper in fugam exsisterent.
Dan
14.5.9 (p. 383,10 )
[1] Saxones vero, quibus agitatio militaris
familiarior erat, equestri exercitatione usi, crebro equorum reiectu
victoribus insultabant, ita fugam moderantes, ut eam non sine ordine et
regimine dirigere viderentur.
[2] Promptissimus horum Folradus eo proelio cadit neque captorem reperire
quivit, quamquam obrutus prendi se plurimum precaretur.
[3] Ceteri interdiu male fugientes, oppido nocte manserunt, ubi a fugae
persecutoribus intercepti hospitio necantur.
[4] Condixerant enim victores nemini parcere devictorum, tum Saxonum odio,
tum quia proximo bello captos et a se redimendi potestate donatos denuo
hostes experti fuissent.
Dan
14.5.10 (p. 383,19 )
[1] Kanuto Saxonia refugio fuit.
[2] De cuius fuga Ripenses, uti acta erat, ab intermeantibus edocti, quo
plus victori placerent, confestim Brunonem capiunt, Suenonis in brevi
iudicio praesentandum.
[3] Quem Sueno oblatum aliquamdiu familiarius habuit, mox donatum abire
permittit.
[4] Quae res ei apud conterraneos suspicioni primum, mox cladi atque exitio
fuit: fuere enim interfectorum propinqui, qui crederent eum pecunia a
Suenone corruptum sociorum salutem iniquissimo subvertisse consilio,
declinati belli argumento doli coniecturam trahentes neque aliud
beneficentiam regis quam fraudis praemium exstitisse putantes.
[5] Cui cum de perfidia diem dixissent omnemque accusationis suae vim
validissima eius defensione elusam viderent, invictum foro insidiis
occupant.