Dan
14.41.1 (p. 480,23 )
[1] Quibus debita religione celebratis,
Helgo pontifex Asloensis et Stephanus Upsalensis ab Erlingo missi, editiore
loco occupato, pacem Norvagiensibus benigno precabantur alloquio.
[2] Quam a rege eo potissimum die concedendam esse monstrabant, quo et
filium diademate et parentem altario honoratum vidisset, tantumque
excellenti eorum facundiae tributum est, ut Erlingo familiaris colloquii
aditus promitteretur.
[3] Ad quem Esbernus, poscente Helgone, nondum resanatis vulneribus,
legatus dirigitur, Erlingo et Ivaro Norvagiensibus interim obsidum loco
apud regem retentis.
Dan
14.41.2 (p. 480,31 )
[1] Multa illi in contione Erlingus
insolenter, hic multa Erlingo audacter respondit.
[2] Quo Erlingus domi suae detento, Waldemarum allocuturus Syalandiam
quattuor navigiis, Stephano Upsalensi comitatus, accedit.
[3] Quem cum Absalon, nuper a regis in Iutiam proficiscentis comitatu magna
classe regressus, Isørensi in portu adventantem videret, sociis
quicquam hostiliter conari vetitis, ne supervenientibus metus iniceretur,
tranquille eius navigationem excepit, quem etiam, maiore classis suae parte
dimissa, ad regem perduxit.
[4] Is cum, prima colloquii die obiurganter exceptus, de concordia
desperaret, Absalonem per Stephanum orat, tuto sibi discedere liceat.
[5] A quo timidius, quam si in patria foret, sentire prohibitus, colloquium
repetivit pacemque probatis condicionibus impetravit.
Dan
14.41.3 (p. 481,4 )
[1] Enimvero, cunctis Norvagiensium
magnatibus in eandem sacramenti formam obstrictis, iureiurando pollicitus
est, se filium regis Waldemarum admodum parvulum educationis officiis
prosecuturum, eundemque prius Norvagiae ducem, deinde regni heredem
futurum, si filius suus Magnus absque liberis iusto matrimonio susceptis
decederet.
[2] Quin etiam miles regis effectus, quotiescumque res posceret, sexaginta
Norvagiensium naves in eius comitatum expediendas promisit.
[3] Cuius pactionis tenorem, Danorum fide laudata, domi postmodum in
contione vulgavit.
[4] Quem Tovo discedentem reducendi Esberni gratia proprio sequebatur
navigio.
[5] In quo profecturus Esbernus munificentia gentis arcuum telorumque donis
onustus abscedit.
Dan
14.41.4 (p. 481,14 )
[1] cum ad Oddam provinciam pervenisset, ex
eius speculatoribus regem expeditione Pomeraniam petivisse cognoscit; iidem
ab eo interrogati, an ullos recenter piratas vidissent, quadraginta ferme
navigia ad insulam Syram appulisse denuntiant, praefati parum se nosse,
negotiatrix an piratica classis exstiterit.
[2] His auditis Esbernus, ut noctu inscios praeteriret, neglecto sideris
habitu, quam remotissime terras navigando vitare constituit, piratico se
conspectui subducere cupiens.
[3] Sed dum obscuritatis auxilium expetit, subito collucentis lunae fulgore
proditur.
[4] Nam Sclavi, serena nocte conspecto velo, obiecta classe navigantem
excipiunt.
[5] Quibus conspectis, Esbernus nautas arma capere loricatosque suis in
locis consistere hortatus, reliquos secum in proram perductos ex utroque
navigii latere spiculis hostes incessere iubet, ut salutem suam protegere
necesse habentes segnius alienam impeterent.
[6] Praecepit quoque, cum primum classis obiectum veli beneficio
penetrassent, eodem defensionis genere, quo proram instruxerant, se duce
puppim communiant, observato, ne quis praeter eum inter proeliandum fandi
licentiam usurparet, quo melius imperantis iussio exaudiretur.
[7] Quem si occidere contigisset, Tovonis vererentur imperium; hic si
perisset, Esgero proloquium deferretur; quibus prostratis, minimum pugnae
restaturum dicebat.
Dan
14.41.5 (p. 481,32 )
[1] Quo demum loricam sumere volente, is,
qui gubernaculo praeerat, quo se sit protecturus, inquirit, cum, utraque
manu circa gubernandi officium occupata, neutram necessariis defensionis
usibus aptare possit.
[2] Cui continuo Esbernus munimentum, quod erat sumpturus, tradidit seque
quam gubernatorem hostibus inermem offerre maluit.
[3] Quo facto unius hominis corpus ferro, omnium vero mentes audacia
instruxit, tantopere hostes a se contemni demonstrans.
[4] Omnibus iuxta Esberni consilium oboedienter ac strenue gestis, postquam
classis globum aciemque perruperant, primus sequentium Sclavorum incursus
vi telorum abigitur.
[5] Secundus, aliquanto maiore conatu editus, pari modo repellitur.
[6] Tertio barbari, tantam unius navigii virtutem mirati, cum quibus
proelientur, interrogant.
Dan
14.41.6 (p. 482,4 )
[1] Respondet Esbernus frustra nomina
rimari, qui praedam occupare non possint.
[2] Hunc vocis iactum expertus Ericus Iurisii filius, vir generis clari,
sed cordis obtusi, quem forte Sclavi illic captivum habebant, quam poterat
clara voce praedicavit Esbernum ab iis capi non posse.
[3] Quo audito, se ipsos, nisi eo potirentur, invicem exsecrati, hostilis
navigii latera citra malum communibus rostris impellunt.
[4] In quo conflictu complures ex iis exanimati sunt, Sialandensium nemine
periclitato.
[5] Cumque ventus, cuius non modicum auxilium erat, aliquantulum ex
pristino habitu remittere videretur, interrogatus a suis Esbernus, an velo
remigium adicere oporteret, id fieri prohibuit, ne navigationem metu
conficere putarentur.
Dan
14.41.7 (p. 482,14 )
[1] Cumque barbaros identidem firmatis
animis pertinacius instare cognosceret, perseverantiae eorum metu, an silex
intra navigium suppeteret, percontatus, postquam haberi eum animadvertit,
malum conscendi inque eius cacumine ignem extundi praecepit.
[2] Cuius facti acumine barbaros, sequentem classem invitari putantes, ab
ulteriore sui insectatione cohibuit.
[3] Cum velum extra prospectum hostium esse crederet, demisso eo,
domesticum in portum remigio pervenit.
[4] Ita non minus ingenio suo quam sociorum viribus adiutus, partim a
fortitudine, partim ab astutia praesidium mutuatus est.