Dan
14.12.1 (p. 390,12 )
[1] Interea Suerco belli metu crebras ad
eum de pace legationes direxit, sed nullis condicionibus ad eam impetrandam
assurgere valuit.
[2] Igitur frustra fatigari se videns, non se proelio offerre, non arma,
non expeditionem parare, sed ignotos locorum recessus quaerere summamque
belli Sueonibus credere.
[3] Ut autem Sueno difficillimorum itinerum evitaret anfractus,
instrumentum belli hiemis exspectatione suspendit, ab astrictis glacie
paludibus profectionis compendium petiturus.
Dan
14.12.2 (p. 390,19 )
[1] Hiberni itaque temporis beneficium
nactus, expeditiora legit itinera rapinisque et incendio Finniam
praedabundus aggreditur.
[2] Occurrunt indigenae supplices patriam seque dedentes, nec sic se
subtraxisse contenti, etiam, commeatibus praebitis, hospitalitatis eum
obsequiis prosequuntur.
[3] Post haec Werendiam intrat.
[4] Ubi ab incolis neque Marte neque deditione exceptus, flammis omnia
ferroque pervadit, viris ac feminis passim solitudinum inaccessa
petentibus.
[5] Sed et praealtae nivium moles totis ferme campis incesserant,
frigorisque tanta vis erat, ut uberibus admoti infantes, algore hebetatis
membris, inter ipsa lactis alimenta decederent, matresque simili fato
propinquae exstincta pignora moribundis complexibus attrectarent.
[6] Dani quoque eadem aeris inclementia afflicti, non in castris noctes
exigere, non militares excubias observare, pars foco sibi, pars tecto
consulere, aeris, non armorum saevitiam in metu reponere, cuncti plus
caelum quam hostem cavere.
Dan
14.12.3 (p. 390,32 )
[1] Werendenses autem, quoad regis gratiam
paciscerentur, iter intercipere cupientes caesis nemoribus, truncarum
arborum coagmentis faucium, quas permeaturus esset, angusta praecludunt.
[2] Tantis siquidem circumiacentium rupium anfractibus claudebantur, ut
absque ingenti dispendio a latere praeteriri nequirent.
[3] Quorum ausu rex inter cenitandum accepto, morae omnis impatiens,
discussis mensis, equum involat, militibusque adesse iussis, ad rupem
concitus fertur, indigne ferens coeptorum suorum cursum vilibus agrestium
obstaculis retardari.
Dan
14.12.4 (p. 390,40 )
[1] Rogatus a Nicolao quodam irae parcere
incertamque admodum rem curiosius explorare, interpellanti se uxoratum
quemque timidissimum esse respondit, ad eius nuptias alludens, qui, ducta
coniuge, postridie militiam ingressus fuerat.
[2] Ille ob contumeliosam monitorum suorum repulsam ira percitus, facturum
se brevi, quod Sueno non audeat, subintexuit, exprobratamque sibi ignaviam
invicem in eum, reiecto meticulositatis opprobrio, vindicavit.
[3] Quae vox ab iracundia profecta celerem ipsius obitum ominata est.
[4] Ubi ventum ad fauces, delapsi equis milites, quamquam tenui armatura
essent, quod iis festinationis ardor periculorum contemptum ingesserat,
arboream struem oppugnare coeperunt, indigenis, qui ad eam defendendam
convenerant, ingenti pacem clamore poscentibus.
Dan
14.12.5 (p. 391,11 )
[1] Tunc Nicolaus, acceptam a rege
contumeliam conspicuae probitatis operibus demere cupidus, ne magis uxorius
quam strenuus videretur, dum conserta truncorum robora, obstinato ad
pericula gradu, superare conatur, ab agrestibus e strue tamquam ex muro
propugnantibus caput hasta traiectus opprimitur.
[2] Similis aliorum conatus saxis sudibusque repellitur.
[3] Sueno, propinquitate noctis impetusque praeproperi paenitentia
revocatus, signo receptui dato, propter aggerem castra constituit, luce
postera maiore vi ac paratu proelium exsecuturus.
[4] Verum hostibus noctu sibi diffugio consulentibus, mane vacuum
propugnatoribus iter nullo negotio superavit.
[5] Werendos deinde resistendi fiducia defectos in fidem accepit.
Dan
14.12.6 (p. 391,21 )
[1] Igitur, cum pleraque sibi ex voluntate
respondere cognosceret, felicibus fortunae experimentis evectus, in omnem
se Suetiam effundere statuit; sed nimietas frigoris equorumque ex
asperitate itinerum inopiaque pabuli coorta debilitas processum negabant.
[2] Tunc, qui ex equitibus ad pedites redacti fuerant, commilitonum equos
suis oneribus instravere eosque prae se onustos agentes, ignaro rege, domum
dilabebantur.
[3] Qui tandem furtivum militiae discessum expertus, clandestinam eius
elapsionem, data revertendi licentia, praecurrit statimque compendiaria ad
Scaniam via cursum reflexit.
Dan
14.12.7 (p. 391,29 )
[1] Igitur Karolus cum Kanuto fratre
receptorum obsidum fiducia spem liberae tutaeque reversionis praesumens,
cum Hallandiae propemodum confiniis accessisset, a Finnensibus insidias
hospitalitate tegentibus convivio exceptus, maiorem noctis partem
comissationibus extraxit.
[2] Temulentia gravis in horreum annona vacuum pariter se et comites
sobrietate exutos cubitum recepit.
[3] Quibus altiore somno spirantibus, Finnenses, foris valvas obicibus
obserantes, igni sparsere tectum.
[4] Iamque maior eius conflagraverat pars, priusque aedes in cinerem prope
collapsa fuerat, quam pressos mero sensus vis ardoris expergeret.
[5] Postremo, propiore flammarum fervore correpti, dum nudi valvis erumpere
gestiunt, forinsecus eas occlusas cognoscunt.
[6] Urgebat intus incendium, foris hostis vetabat egressum.
[7] Sed praesens poena sequentis metum levabat, instantisque mali periculum
futuro tristius ducebatur.
[8] Quo evenit, ut Dani, ferro quam flammis opprimi praeoptantes, validius
connisi praeiecta foribus claustra convelleret, utque unum periculorum
effugerent, in aliud ruere non dubitarent.
[9] Egregiae indolis pueri, quos sibi in clientelam Karolus respectu
propinquitatis asciverat, absque aetatis miseratione sub Niszae amnis
glaciem, nudatis corporibus, barbarorum ludibrio mersi in eodem alveo fatum
ac tumulum recepere.
[10] Ita paucorum agrestium fraude maximae expeditionis labor exinanitus
est.