Dan
12.6.1 (p. 335,32 )
[1] Sed tristioris fortunae, quod sequitur.
[2] Reversus namque Ericus, cum more regio domi in propatulo cenitaret,
inter alios quendam musicae rationis professorem adesse contigit.
[3] Qui cum multa super artis suae laudibus disputasset, inter cetera
quoque sonorum modis homines in amentiam furoremque pertrahi posse
firmabat.
[4] Quin etiam tantas fidibus vires inesse dicebat, ut, perceptis earum
modulationibus, astantes mente constaturos negaret.
[5] Cumque, an eiusmodi usu calleret, interrogatus, peritiam fateretur, tum
precibus regis, tum etiam minis effectum praesentare compellitur.
[6] Qui cum nec vecordiae metu nec periculi praedictione imperantem
avertere potuisset, ne furori nocendi materia suppeteret, primum, aede
armis vacuefacta, complures extra auditum citharae in ambitu collocandos
curavit, oriente vesaniae strepitu fores irrumpere ereptamque manibus suis
citharam capiti illidere iussos, ne ulterior eius modulatio supervenientes
quoque mente captos efficeret.
[7] Monuit quoque praesto esse, qui furentium vesaniae valenter
occurrerent, ne lymphantes, dementia in rixam versa, mutuis se ipsos
viribus interimerent.
Dan
12.6.2 (p. 336,8 )
[1] Obtemperatum consilio est.
[2] Igitur armis domo egestis claustrorumque custodia obseratis, fidibus
operam dare exorsus, inusitatae severitatis musam edidit.
[3] Cuius prima specie praesentes veluti maestitia ac stupore complevit.
[4] Qui postmodum ad petulantiorem mentis statum vegetioribus lyrae sonis
adducti, iocabundis corporum motibus gestiendo dolorem plausu permutare
coeperunt.
[5] Postremo ad rabiem et temeritatem usque modis acrioribus incitati,
captum amentia spiritum clamoribus prodiderunt.
[6] Ita animorum habitus modorum varietas inflectebat.
[7] Igitur qui in atrio melodiae expertes constiterant, regem cum admissis
dementire cognoscunt irruptaque aede furentem complexi comprehensum
continere nequibant.
[8] Quippe nimio captu furoris instinctus eorum se valide complexibus
eruebat; naturae siquidem eius vires etiam rabies cumulabat.
[9] Victo itaque colluctantium robore, procursum nactus, convulsis regiae
foribus arreptoque ense, quattuor militum continendi eius gratia propius
accedentium necem peregit.
[10] Ad ultimum pulvinarium mole, quae undique a satellitibus
congerebantur, obrutus, magno cum omnium periculo comprehenditur.
[11] Ubi vero mente constitit, laesae primum militiae iusta persolvit.
Dan
12.6.3 (p. 336,24 )
[1] Ut autem acrioribus expiationis modis
paenitentiam ederet, redimendae noxae gratia religiosae peregrinationis
propositum amplexatus est Iudaeamque, divinae visitationis memoria
venerabilem, adire constituit.
[2] Cuius studii sanctitatem cum diu tacitus animo revolvisset, tandem iis
maxime, quos ob excellentem corporis habitum profectionis suae consortes
destinabat, insinuat.
[3] Quibus rem dolenter ferentibus, id ipsum apud celeberrima patriae
concilia publicavit.
[4] Quod cum in Wibergica quoque contione vulgasset, attonita multitudo,
perinde ac patrem amissura foret, ingemuit, absentiam eius perniciosam
patriae futuram vociferans, inque eo remorando tota plebs unius plorabundi
amici vultum habuit.
[5] Ad ultimum lacrimis suffusa, supplicem se eius genibus advolvit,
magnopere deprecans, ne magis privati voti quam publici commodi debitum
intueretur, eumque plus Deo sincera regni administratione quam exsilio
placiturum affirmans.
[6] Ille precibus contionis voti religionem opposuit eiusque titulo
propositi pertinaciam tuebatur.
[7] Nec populo ad refellendam excusationis rationem consilii sagacitas
defuit: redimendi namque voti gratia tertiam se rei familiaris partem
egentibus erogaturum promisit.
Dan
12.6.4 (p. 337,3 )
[1] Sed ne sic quidem tenacissimam
sanctitatis eius perseverantiam labefecit.
[2] Negabat enim rex honestatem culpa redimi posse seque alieni aeris
interventu voto liberum fore, futurum asserens, si condicione uteretur, ut
et se periurii et patriam paupertatis periculis implicaret.
[3] Malle vero proprio sumptu profectionem instruere quam aliunde
impensarum necessaria mutuari, ne alieno gravamine ad peragendum devotionis
propositum uteretur.
[4] Itaque seductos maiores de substituendo interim procuratore consulere
coepit, non quia prudentia fallebatur, sed ne, praeteritis aliorum
consiliis, suo indulsisse videretur, privatam sententiam publicae
praeferendo.
[5] Quo audito, principes id se consultoris optioni permittere
responderunt, nec hac quidem in re de eius industria dubitaturos, cuius
summam in aliis sollertiam didicissent.
Dan
12.6.5 (p. 337,14 )
[1] Tunc rex Haraldum filium, quem
praestantior aetas honori tempestivum effecerat, regis partibus
perfunctorie donat.
[2] Skialmoni vero Candido, splendidissimae atque integerrimae dignitatis
viro, cui non solum totius Sialandiae, sed etiam Rugiae vectigalis a se
factae procurationem detulerat, peragendae circa Kanutum educationis
officium mandat.
[3] Ericum autem, obscuriore loco natum, hebetiore quoque cura complexus,
minoris potentiae tutoribus applicavit.
[4] Quibus dispositis, ut granditatis suae speciem consentaneo corporum
habitu minueret, procerissimos quosque peregrinationis participes legit
sicque alienae staturae spectaculo suae miraculum temperavit, ne singularis
eius magnitudo visentibus exteris ludibrio foret.
[5] Nec piger Botildae ad consectanda mariti studia animus fuit.
[6] Quem quidem eodem voto, sed dividuo toro secuta, profectionis meritum
pudicitia cumulavit.
Dan
12.6.6 (p. 337,26 )
[1] Sed neque Ericus patriae, quam deseruit,
curam abiecit.
[2] Ne enim Dani sub externo pontifice sacrorum munera celebrarent, missis
ad curiam legatis, in ornamentum domesticae religionis maximi sacerdotii
insigne expetendum curavit.
[3] Nec eum Romanae promissionis fides fefellit.
[4] Profectus enim a curia legatus, qui sacri insignis praerogativa nostrae
gentis sacerdotium adornaret, cum, celeberrimis Danorum urbibus inspectis,
cuncta curiosissime collustrando non minorem personarum quam civitatum
respectum egisset, Lundiae ob egregios Asceri mores, tum quod ad eam e
finitimis regionibus terra marique transitus abunde pateat, hunc potissimum
honorem deferendum existimavit.
[5] Nec solum eam Saxonica ditione eruit, sed etiam Suetiae Norvagiaeque
religionis titulo magistram effecit.
[6] Nec parum Dania Romanae benignitati debet, qua non solum libertatis
ius, sed etiam exterarum rerum dominium assecuta est.