Dan
11.6.1 (p. 308,4 )
[1] Interea minores Godowini filii, regni
aemulatione maiorem perosi, voluntario secessu invisam eius dominationem
vitarunt ultroque exsilii tenebras ferre quam fraternae intra patriam
fortunae splendorem conspicere maluerunt.
[2] Ad ultimum Haraldum Norvagiae regem obsequii promissione conveniunt,
suam patriaeque subiectionem polliciti, si summa per eum potiri quivissent.
[3] Rapuit oblationem exsulum avida dominationis ambitio, Angliaeque
litoribus Norvagica classis advehitur.
Dan
11.6.2 (p. 308,11 )
[1] Eodem forte tempore Normannorum dux pari
impetu diversum insulae latus aggreditur.
[2] Cuius rex Haraldus inter geminas hostium partes anceps, quam priorem
exciperet, aliquamdiu liberum utrique procursum reliquit.
[3] Quam ipsius cunctationem Norvagienses timori consentaneam rati,
neglectis corporum munimentis, perinde ac securi periculorum validium
praedae incubuerunt.
[4] Sed dum incautius ruunt, sparsi palantesque ab Anglis nullo negotio
trucidati sunt.
[5] Ea res victoribus maxima quaeque audendi fiduciam ministravit.
[6] Sed mox, temere crescente audacia, Normannos adorti, infelici pugna
recentis victoriae titulum perdiderunt.
[7] Neque ullum victi regis vestigium exstitisset, nisi postmodum ab
agrestibus obscuro solitudinis loco repertus proderetur.
Dan
11.6.3 (p. 308,22 )
[1] Cuius filii duo confestim in Daniam cum
sorore migrarunt.
[2] Quos Sueno, paterni eorum meriti oblitus, consanguineae pietatis more
excepit puellamque Rutenorum regi Waldemaro, qui et ipse Iarizlavus a suis
est appellatus, nuptum dedit.
[3] Eidem postmodum nostri temporis dux, ut sanguinis, ita et nominis
heres, ex filia nepos obvenit.
[4] Itaque hinc Britannicus, inde Eous sanguis in salutarem nostri
principis ortum confluens, communem stirpem duarum gentium ornamentum
effecit.