Dan
3.6.1 (p. 76,6 )
[1] Eodem tempore Horwendillus et Fengo, quorum
pater Gerwendillus Iutorum praefectus exstiterat, eidem a Rorico in Iutiae
praesidium surrogantur.
[2] At Horwendillus, triennio tyrannide gesta, per summam rerum gloriam
piraticae incubuerat, cum rex Norvagiae Collerus operum eius ac famae
magnitudinem aemulatus decorum sibi fore existimavit, si tam late patentem
piratae fulgorem superior armis obscurare quivisset.
[3] Cuius classem varia fretum navigatione scrutatus offendit.
[4] Insula erat medio sita pelago, quam piratae collatis utrimquesecus
navigiis obtinebant.
[5] Invitabat duces iucunda litorum species, hortabatur exterior locorum
amoenitas interiora nemorum verna perspicere lustratisque saltibus secretam
silvarum indaginem pererrare.
[6] Ubi forte Collerum Horwendillumque invicem sine arbitris obvios
incessus reddidit.
Dan
3.6.2 (p. 76,18 )
[1] Tunc Horwendillus prior regem percontari
nisus, quo pugnae genere decernere libeat, praestantissimum affirmans, quod
paucissimorum viribus ederetur.
[2] Duellum siquidem ad capessendam fortitudinis palmam omni certaminis
genere efficacius fore, quod propria virtute subnixum alienae manus opem
excluderet.
[3] Tam fortem iuvenis sententiam admirans Collerus: 'Cum mihi,' inquit,
'pugnae delectum permiseris, maxime utendum iudico, quae tumultuationis
expers duorum operam capit.
[4] Sane et audacior et victoriae promptior aestimatur.
[5] In hoc communis nobis sententia est, hoc ultro iudicio convenimus.
[6] At quoniam exitus in dubio manet, invicem humanitati deferendum est,
nec adeo ingeniis indulgendum, ut extrema neglegantur officia.
[7] Odium in animis est; adsit tamen pietas, quae rigori demum opportuna
succedat.
[8] Nam etsi mentium nos discrimina separant, naturae tamen iura
conciliant.
[9] Horum quippe consortio iungimur, quantuscumque animos livor dissociet.
[10] Haec itaque pietatis nobis condicio sit, ut victum victor inferiis
prosequatur.
[11] His enim suprema humanitatis officia inesse constat, quae nemo pius
abhorruit.
[12] Utraque acies id munus, rigore deposito, concorditer exsequatur.
[13] Facessat post fatum livor, simultasque funere sopiatur.
[14] Absit nobis tantae crudelitatis specimen, ut, quamquam vivis odium
intercesserit, alter alterius cineres persequamur.
[15] Gloriosum victori erit, si victi funus magnifice duxerit.
[16] Nam qui defuncto hosti iusta persolverit, superstitis sibi favorem
asciscit, vivumque beneficio vincit, quisquis exstincto studium humanitatis
impenderit.
[17] Est et alia non minus luctuosa calamitas, quae vivis interdum, damnata
corporum parte, contingit.
[18] Huic non segnius quam ultimae sorti succurrendum existimo.
[19] Saepe enim incolumi spiritu membrorum clades pugnantibus incidit; quae
sors omni fato tristior duci solet, quod mors omnium memoriam tollat,
vivens vero proprii corporis stragem neglegere nequeat.
[20] Hoc quoque malum ope excipiendum est.
[21] Conveniat igitur alterius ab altero laesionem denis auri talentis
sarciri.
[22] Nam si pium est alienis calamitatibus compati, quanto magis propriis
misereri?
[23] Nemo naturae non consulit; quam qui neglegit, sui parricida est.'
Dan
3.6.3 (p. 77,7 )
[1] In haec data acceptaque fide pugnam ineunt.
[2] Neque enim iis aut mutui occursus novitas aut vernantis loci
iucunditas, quo minus inter se ferro concurrerent, respectui fuit.
[3] Horwendillus appetendi hostis quam muniendi corporis nimio animi calore
avidior redditus, neglecta clipei cura, ambas ferro manus iniecerat. Nec
audaciae eventus defuit.
[4] Collerum siquidem scuto crebris ictibus absumpto spoliatum, desecto
tandem pede exanimem occidere coegit.
[5] Quem, ne pacto deesset, regio funere elatum magnifici operis tumulo
ingentique exsequiarum apparatu prosecutus est.
[6] Deinde sororem eius, Selam nomine, piraticis exercitam rebus ac bellici
peritam muneris, persecutus occidit.
Dan
3.6.4 (p. 77,17 )
[1] Triennium fortissimis militiae operibus
emensus, opima spolia delectamque praedam Rorico destinat, quo sibi
propiorem amicitiae eius gradum conscisceret.
[2] Cuius familiaritate fultus filiae eius Geruthae connubium impetravit,
ex qua filium Amlethum sustulit.
Dan
3.6.5 (p. 77,21 )
[1] Tantae felicitatis invidia accensus Fengo
fratrem insidiis circumvenire constituit.
[2] Adeo ne a necessariis quidem secura est virtus.
[3] At ubi datus parricidio locus, cruenta manu funestam mentis libidinem
satiavit.
[4] Trucidati quoque fratris uxore potitus incestum parricidio adiecit.
[5] Quisquis enim uni se flagitio dederit, in aliud mox proclivior ruit;
ita alterum alterius incitamentum est.
[6] Idem atrocitatem facti tanta calliditatis audacia texit, ut sceleris
excusationem benevolentiae simulatione componeret parricidiumque pietatis
nomine coloraret.
[7] Gerutham siquidem, quamquam tantae mansuetudinis esset, ut neminem vel
tenui laesione commoverit, incitatissimum tamen mariti odium expertam,
salvandaeque eius gratia fratrem a se interfectum dicebat, quod mitissimam
et sine felle feminam gravissimum viri supercilium perpeti indignum
videretur.
[8] Nec irrita propositi persuasio fuit.
[9] Neque enim apud principes fides mendacio deest, ubi scurris interdum
gratia redditur, obtrectatoribus honos.
[10] Nec dubitavit Fengo parricidales manus flagitiosis inferre
complexibus, geminae impietatis noxam pari scelere prosecutus.
Dan
3.6.6 (p. 77,36 )
[1] Quod videns Amlethus, ne prudentius agendo
patruo suspectus redderetur, stoliditatis simulationem amplexus extremum
mentis vitium finxit eoque calliditatis genere non solum ingenium texit,
verum etiam salutem defendit.
[2] Quotidie maternum larem pleno sordium torpore complexus abiectum humi
corpus obsceni squaloris illuvie respergebat.
[3] Turpatus oris color illitaque tabo facies ridiculae stoliditatis
dementiam figurabant.
[4] Quicquid voce edebat, deliramentis consentaneum erat; quicquid opere
exhibuit, profundam redolebat inertiam.
[5] Quid multa? Non virum aliquem, sed delirantis fortunae ridendum diceres
monstrum.
[6] Interdum foco assidens favillasque manibus verrens ligneos uncos creare
eosdemque igni durare solitus erat; quorum extrema contrariis quibusdam
hamis, quo nexuum tenaciores exsisterent, informabat.
[7] Rogatus, quid ageret, acuta se referebat in ultionem patris spicula
praeparare.
[8] Nec parvo responsum ludibrio fuit, quod ab omnibus ridiculi operis
vanitas contemneretur, quamquam ea res proposito eius postmodum opitulata
fuerit.
Dan
3.6.7 (p. 78,11 )
[1] Quae sollertia apud altioris ingenii
spectatores primam ei calliditatis suspicionem iniecit.
[2] Ipsa namque exiguae artis industria arcanum opificis ingenium
figurabat, nec credi poterat obtusi cordis esse, qui tam exculto manus
artificio calluisset.
[3] Denique exactissima cura praeustorum stipitum congeriem asservare
solebat.
[4] Fuere ergo, qui eum vegetioris ingenii asserentes sapientiam
simplicitatis praetextu occulere profundumque animi studium stoliditatis
commento obscurare putarent, nec aptius astum deprehendi posse, quam si
illi inter latebras usquam excellentis formae femina applicaretur, quae
animum eius ad amoris illecebras provocaret.
[5] Natura siquidem tam praeceps in Venerem esse ingenium, ut arte
dissimulari non possit; vehementiorem quoque hunc motum fore quam ut astu
interpellari queat, ideoque, si is inertiam fingeret, futurum, ut,
occasione suscepta, voluptatis illico viribus obtemperaret.
[6] Procurantur igitur, qui iuvenem in longinquas nemorum partes equo
perductum eo tentamenti genere aggrederentur.
Dan
3.6.8 (p. 78,25 )
[1] Inter quos forte quidam Amlethi collacteus
aderat, a cuius animo nondum sociae educationis respectus exciderat.
[2] Hic praeteriti convictus memoriam praesenti imperio anteponens Amlethum
inter deputatos comites instruendi potius quam insidiandi studio
prosequebatur, quod eum ultima passurum non dubitaret, si vel modicum
sensati animi indicium praebuisset, maxime vero, si Venereis palam rebus
uteretur.
[3] Quod ipsi quoque Amletho obscurum non fuit.
[4] Equum siquidem conscendere iussus ita se de industria collocavit, ut
suum ipsius cervici dorsum obvertens adversa caudam fronte spectaret.
[5] Quam frenis quoque complecti coepit, perinde atque ea parte ruentis
equi impetum moderaturus.
[6] Qua astutiae meditatione patrui commentum elusit, insidias expugnavit.
[7] Ridiculum satis spectaculum fuit, cum idem habenae expers, regente
caudam sessore, procurreret.
Dan
3.6.9 (p. 78,37 )
[1] Procedens Amlethus, cum obvium inter
arbusta lupum habuisset, comitibus tenerioris aetatis equum occurrisse
dicentibus, perpaucos huiusmodi in Fengonis grege militare subiunxit, ut
modesto, ita faceto imprecationis genere patrui divitias insecutus.
[2] Qui cum illum prudenti responso usum astruerent, ipse quoque se de
industria locutum asseverabat, ne aliqua ex parte mendacio indulgere
videretur.
[3] Falsitatis enim alienus haberi cupiens, ita astutiam veriloquio
permiscebat, ut nec dictis veracitas deesset, nec acumunis modus verorum
indicio proderetur.
Dan
3.6.10 (p. 79,6 )
[1] Idem litus praeteriens, cum comites,
invento periclitatae navis gubernaculo, cultrum a se eximiae granditatis
repertum dixissent: 'Eo', inquit, 'praegrandem pernam secari convenit,'
profecto mare significans, cuius immensitati gubernaculi magnitudo
congrueret.
[2] Arenarum quoque praeteritis clivis, sabulum perinde ac farra aspicere
iussus, eadem albicantis maris procellis permolita esse respondit.
[3] Laudato a comitibus responso, idem a se prudenter editum asseverabat.
[4] Ab iisdem, quo maiorem exercendae libidinis audaciam sumeret, de
industria relictus, immissam a patruo feminam, perinde ac fortuito oblatam,
obscuro loco obviam recepit constuprassetque, ni collacteus eius tacito
consilii genere insidiarum indicium detulisset.
[5] Considerans enim, quonam aptius modo occultum monitoris officium
exsequi periculosamque iuvenis lasciviam praecurrere posset, repertam humi
paleam oestri praetervolantis caudae submittendam curavit.
[6] Egit deinde ipsum in ea potissimum loca, quibus Amlethum inesse
cognovit, eoque facto maximum incauto beneficium attulit.
[7] Nec callidius transmissum indicium quam cognitum fuit.
[8] Siquidem Amlethus, viso oestro simulque stramine, quod caudae insitum
gestabat, curiosius pernotato, tacitum cavendae fraudis monitum intellexit.
[9] Igitur insidiarum suspicione conterritus, quo tutius voto potiretur,
exceptam amplexibus feminam ad palustre procul invium protrahit.
[10] Quam etiam peracto concubitu, ne rem cuiquam proderet, impensius
obtestatus est.
[11] Pari igitur studio petitum ac promissum est silentium: maximam enim
Amletho puellae familiaritatem vetus educationis societas conciliabat, quod
uterque eosdem infantiae procuratores habuerit.
Dan
3.6.11 (p. 79,29 )
[1] Domum itaque reductus, cunctis, an Veneri
indulsisset, per ludibrium interrogantibus, puellam a se constupratam
fatetur.
[2] Interrogatus rursum, quo rem loco egerit quove pulvino usus fuerit,
ungulae iumenti cristaeque galli, laquearibus quoque tecti innixum se
dixit.
[3] Horum enim omnium particulas vitandi mendacii gratia, cum tentandus
proficisceretur, contraxerat.
[4] Quae vox multo circumstantium risu excepta est, quamquam nihil rerum
veritati per iocum detraxerit.
[5] Puella quoque ea de re interrogata nihil eum tale gessisse perhibuit.
[6] Fides negationi habita est eo quidem pronius, quo minus satellites
facti conscios fuisse constabat.
[7] Tum is, qui praestandi indicii gratia oestrum signaverat, ut salutem
Amlethi vaframenti sui beneficio constitisse monstraret, nuper se eius
unice studiosum exstitisse dicebat.
[8] Nec inepta iuvenis responsio fuit: ne enim indicis meritum neglegere
putaretur, quiddam straminis gerulum subitis allapsum pennis, quodque
paleam posteriore corporis parte defixam gestaret, sibi conspectum retulit.
[9] Quod dictum ut ceteros cachinno concussit, ita Amlethi fautorem
prudentia delectavit.
Dan
3.6.12 (p. 80,5 )
[1] Superatis omnibus arcanamque iuvenilis
industriae seram patefacere nequeuntibus, quidam amicorum Fengonis
praesumptione quam sollertia abundantior fore negabat, ut inextricabile
calliditatis ingenium usitato insidiarum genere proderetur.
[2] Maiorem quippe eius pervicaciam esse quam ut levibus experimentis
attingi debeat.
[3] Quamobrem multiplici illius astutiae simplicem tentationis modum
afferri non oportere.
[4] Subtiliorem itaque rationis viam altiore animi sensu a se repertam
dicebat, exsecutioni non incongruam et propositae rei indagationi
efficacissimam.
[5] Fengone siquidem per ingentis negotii simulationem de industria
absentiam praestante, solum cum matre Amlethum cubiculo claudi oportere,
procurato antea viro, qui ambobus insciis in obscura aedis parte
consisteret, quid illis colloquii foret, attentius excepturus.
[6] Futurum enim, ut, si quid filius saperet, apud maternas aures eloqui
non dubitaret nec se genetricis fidei credere pertimesceret.
[7] Idem se explorationis ministrum cupidius offerebat, ne potius auctor
consilii quam exsecutor videretur.
[8] Delectatus sententia Fengo, facta longinquae profectionis simulatione,
discedit.
Dan
3.6.13 (p. 80,21 )
[1] Is vero, qui consilium dederat, conclave,
quo cum matre Amlethus recludebatur, tacite petivit submissusque stramento
delituit.
[2] Nec insidiarum Amletho remedium defuit: veritus enim, ne clandestinis
cuiuspiam auribus exciperetur, primum ad ineptae consuetudinis ritum
decurrens obstrepentis galli more occentum edidit, brachiisque pro alarum
plausu concussis, conscenso stramento, corpus crebris saltibus librare
coepit, si quid illic clausum delitesceret, experturus.
[3] At ubi subiectam pedibus molem persensit, ferro locum rimatus
suppositum confodit egestumque latebra trucidavit.
[4] Cuius corpus in partes conscissum aquis ferventibus coxit devorandumque
porcis per os cloacae patentis effudit atque ita miseris artubus caenum
putre constravit.
Dan
3.6.14 (p. 80,31 )
[1] Taliter elusis insidiis, conclave
repetit.
[2] Cumque mater magno eiulatu questa praesentis filii socordiam deflere
coepisset: 'Quid,' inquit, 'mulierum turpissima, gravissimi criminis
dissimulationem falso lamenti genere expetis, quae scorti more lasciviens
nefariam ac detestabilem tori condicionem secuta viri tui interfectorem
pleno incesti sinu amplecteris et ei, qui prolis tui parentem exstinxerit,
obscenissimis blandimentorum illecebris adularis?
[3] Ita nempe equae coniugum suorum victoribus maritantur; brutorum natura
haec est, ut in diversa passim coniugia rapiantur; hoc tibi exemplo prioris
mariti memoriam exolevisse constat.
[4] Ego vero non ab re stolidi speciem gero, cum haud dubitem, quin is, qui
fratrem oppresserit, in affines quoque pari crudelitate debacchaturus sit.
[5] Unde stoliditatis quam industriae habitum amplecti praestat et
incolumitatis praesidium ab extrema deliramentorum specie mutuari.
[6] In animo tamen paternae ultionis studium perseverat, sed rerum
occasiones aucupor, temporum opportunitates opperior.
[7] Non idem omnibus locus competit.
[8] Contra obscurum immitemque animum altioribus ingenii modis uti
convenit.
[9] Tibi vero supervacuum sit meam lamentari desipientiam, quae tuam
iustius ignominiam deplorare debueras.
[10] Itaque non alienae, sed propriae mentis vitium defleas necesse est.
[11] Cetera silere memineris.'
[12] Tali convicio laceratam matrem ad excolendum virtutis habitum
revocavit praeteritosque ignes praesentibus illecebris praeferre docuit.
Dan
3.6.15 (p. 81,10 )
[1] Reversus Fengo insidiosae explorationis
auctorem nusquam repertum diutinae inquisitionis studio prosequebatur,
nemine se eum uspiam conspexisse dicente.
[2] Amlethus quoque, an ullum ipsius vestigium deprehenderit, per iocum
rogatus, in cloacam illum ivisse retulit perque eius ima collapsum ac nimia
caeni mole obrutum a subeuntibus passim porcis esse consumptum.
[3] Quod dictum, tametsi veri confessionem exprimeret, quia specie stolidum
videbatur, auditoribus ludibrio fuit.
Dan
3.6.16 (p. 81,17 )
[1] Cumque Fengo privignum indubitatae
fraudis suspectum tollere vellet, sed id, tum ob avi eius Rorici, tum ob
coniugis offensam exsequi non auderet, Britanniae regis officio necandum
duxit, innocentiae simulationem alieno ministerio quaesiturus.
[2] Ita dum occultare saevitiam cupit, amicum inquinare quam sibi infamiam
consciscere maluit.
[3] Discedens Amlethus matri tacite iubet, textilibus aulam nodis instruat
suasque post annum inferias falso peragat, eoque tempore reditum
pollicetur.
[4] Proficiscuntur cum eo bini Fengonis satellites, litteras ligno
insculptas (nam id celebre quondam genus chartarum erat) secum gestantes,
quibus Britannorum regi transmissi sibi iuvenis occisio mandabatur.
[5] Quorum Amlethus quietem capientium loculos perscrutatus litteras
deprehendit.
[6] Quarum perlectis mandatis, quicquid chartis illitum erat, curavit
abradi, novisque figurarum apicibus substitutis, damnationem suam in
comites suos, mutato mandati tenore, convertit.
[7] Nec mortis sibi sententiam ademisse et in alios periculum transtulisse
contentus, preces huiusmodi falso Fengonis titulo subnotatas adiecit, ut
Britanniae rex prudentissimo ad se iuveni misso filiam in matrimonium
erogaret.
Dan
3.6.17 (p. 81,33 )
[1] At ubi in Britanniam ventum, adeunt
legati regem litterasque, quas alienae cladis instrumentum putabant,
propriae mortis indices obtulerunt.
[2] Quo dissimulato, rex hospitali illos humanitate prosequitur.
[3] Tunc Amlethus omnem regiarum dapum apparatum perinde ac vulgare edulium
aspernatus, summam epularum abundantiam miro abstinentiae genere aversatus
est nec minus potioni quam dapibus pepercit.
[4] Admirationi omnibus erat, quod alienigenae gentis iuvenis
accuratissimas regiae mensae delicias et instructissimas luxu epulas
tamquam agreste aliquod obsonium fastidiret.
[5] Soluto convivio rex, cum amicos ad quietem dimitteret, per quendam
cubiculo immissum nocturna hospitum colloquia clandestino explorationis
genere cognoscenda curavit.
Dan
3.6.18 (p. 82,4 )
[1] Interrogatus igitur a sociis Amlethus,
quid ita hesternis epulis perinde ac venenis abstinuisset, panem cruoris
contagio respersum, potioni ferri saporem inesse, carneas dapes humani
cadaveris oliditate perfusas ac veluti quadam funebris nidoris affinitate
corruptas dicebat.
[2] Addidit quoque regem servilibus oculis esse, reginam tria ancillaris
ritus officia prae se tulisse, non tam cenam quam eius auctores plenis
opprobrii conviciis insecutus.
[3] Cui mox socii pristinum mentis vitium exprobrantes variis petulantiae
ludibriis insultare coeperunt, quod probanda culparet, causaretur idonea,
quod insignem regem excultamque moribus feminam parum honesto sermone
lacesseret laudemque meritos extremi dedecoris opprobrio respersisset.
Dan
3.6.19 (p. 82,14 )
[1] Quibus rex ex satellite cognitis talium
auctorem supra mortalem habitum aut sapere aut desipere testatus est, tam
paucis verbis perfectissimam industriae altitudinem complectendo.
[2] Accersitum deinde villicum, unde panem asciverit, percontatur.
[3] Qui cum eum domestici pistoris opera confectum assereret, sciscitatur
item, ubi materiae eius seges crevisset, et an ullum illic humanae stragis
indicium exstaret.
[4] Qui respondit haud procul abesse campum vetustis interfectorum ossibus
obsitum et adhuc manifesta antiquae stragis vestigia prae se ferentem, quem
a se perinde ac ceteris feraciorem opimae ubertatis spe verna fruge
consitum dicebat.
[5] Itaque se nescire, an panis hoc tabo vitiosi quicquam saporis
contraxerit.
[6] Quo audito, rex Amlethum vera dixisse coniectans, unde lardum quoque
allatum fuisset, cognoscere curae habuit.
[7] Ille sues suos per incuriam custodia elapsos putri latronis cadavere
pastos asseverabat, ideoque forte eorum carnibus corruptioni affinem
incessisse saporem.
[8] Cum rex in hoc quoque veracem Amlethi sententiam comperisset, quonam
liquore potionem miscuisset, inquirit.
[9] Ut favis et aqua temperatam cognovit, demonstratum sibi scaturiginis
locum in altum fodere aggressus, complures gladios rubigine adesos reperit,
ex quorum odore lymphas vitium traxisse existimatum est.
[10] Alii ideo potionem notatam referunt, quod in eius haustu apes abdomine
mortui alitas deprehenderit, vitiumque referri gustu, quod olim favis
inditum exstitisset.
Dan
3.6.20 (p. 82,34 )
[1] A quo rex culpati saporis causas
competenter editas videns, cum ab eodem exprobratam sibi oculorum
ignominiam ad generis foeditatem pertinere cognosceret, clam conventa
matre, quis sibi pater exstitisset, inquirit.
[2] Qua neminem se praeter regem passam dicente, rem quaestione ex ea
cognoscendam minatus, quod servo ortus esset, accepit, notatae originis
ambiguitatem extorto confessionis indicio perscrutatus.
[3] Igitur ut condicionis suae rubore confusus, ita iuvenis prudentia
delectatus, eundem, cur reginam servilium morum exprobratione maculasset,
interrogat.
[4] Sed dum coniugis comitatem nocturno hospitis sermone lacessitam doluit,
eandem ancilla matre creatam didicit.
[5] Siquidem ille tria se circa eam servilis ritus vitia denotasse dicebat:
unum, quod ancillae more pallio caput obduxerit, alterum, quod vestem ad
gressum succinxerit, tertium, quod ciborum reliquias dentium angustiis
inhaerentes stipite eruerit erutasque commanducaverit.
[6] Matrem quoque eius in servitutem captivitate redactam memorabat, ne
potius servili more quam genere esse videretur.
Dan
3.6.21 (p. 83,9 )
[1] Cuius industriam rex perinde ac divinum
aliquod ingenium veneratus filiam ei in matrimonium dedit, affirmationem
quoque eius tamquam caeleste quoddam testimonium amplexatus est.
[2] Ceterum comites ipsius, ut amici mandatis satisfaceret, proxima die
suspendio consumpsit.
[3] Quod beneficium Amlethus tamquam iniuriam simulata animi molestia
prosecutus, aurum a rege compositionis nomine recepit, quod postmodum igni
liquatum clam cavatis baculis infundendum curavit.
Dan
3.6.22 (p. 83,16 )
[1] Apud quem annum emensus, impetrata
profectionis licentia, patriam repetit, nihil secum ex omni regiarum opum
apparatu praeter gerulos auri bacillos deportans.
[2] Ut Iutiam attigit, praesentem cultum pristino permutavit, moribus,
quibus ad honestatem usus fuerat, in ridiculae consuetudinis speciem de
industria conversis.
[3] Cumque triclinium, in quo suae ducebantur exsequiae, squalore obsitus
intrasset, maximum omnibus stuporem iniecit, quod obitum eius falso fama
vulgaverat.
[4] Ad ultimum horror in risum concessit, exprobrantibus sibi mutuo per
ludibrium convivis, vivum affore, quem ipsi perinde ac defunctum inferiis
prosequerentur.
[5] Idem super comitibus interrogatus, ostensis quos gestabat baculis:
'Hic,' inquit, 'et unus et alius est.'
[6] Quod utrum verius an iocosius protulerit, nescias.
[7] Siquidem ea vox, quamquam a plerisque vana existimata fuerit, a veri
tamen habitu non descivit, quae peremptorum loco pensationis eorum pretium
demonstrabat.
Dan
3.6.23 (p. 83,29 )
[1] Pincernis deinde, quo maiorem convivis
hilaritatem afferret, coniunctus, curiosiore propinandi officio fungebatur.
[2] Et ne gressum laxior vestis offenderet, latus gladio cinxit, quem
plerumque de industria destringens supremo digitos acumine vulnerabat.
[3] Quamobrem a circumstantibus curatum, ut gladius cum vagina ferreo clavo
traiceretur.
[4] Idem quo tutiorem insidiis aditum strueret, petitam poculis nobilitatem
crebris potionibus oneravit adeoque cunctos mero obruit, ut, debilitatis
temulentia pedibus, intra regiam quieti se traderent eundemque convivii et
lecti locum haberent.
Dan
3.6.24 (p. 83,37 )
[1] Quos cum insidiis opportunos
animadverteret, oblatam propositi facultatem existimans, praeparatos olim
stipites sinu excipit ac deinde aedem, in qua proceres passim, fusis humi
corporibus, permixtam somno crapulam ructabantur, ingressus, compactam a
matre cortinam, quae etiam interiores aulae parietes obducebat, rescissis
tenaculis decidere coegit.
[2] Quam stertentibus superiectam, adhibitis stipitum curvaminibus, adeo
inextricabili nodorum artificio colligavit, ut nemo subiectorum, tametsi
validius adniteretur, consurgendi effectum assequi posset.
[3] Post haec tectis ignem inicit, qui crebrescentibus flammis late
incendium spargens totos involvit penates, regiam consumpsit omnesque aut
profundum carpentes somnum aut frustra assurgere conantes cremavit.
Dan
3.6.25 (p. 84,9 )
[1] Inde petito Fengonis cubiculo, qui prius a
comitibus in tabernaculum perductus fuerat, gladium forte lectulo
cohaerentem arripuit suumque eius loco defixit.
[2] Excitato deinde patruo, proceres eius igne perire retulit: adesse
Amlethum veterum uncorum suorum ope succinctum et iam debita paternae cladi
supplicia exigere avidum.
[3] Ad hanc vocem Fengo lectulo desiliens, dum proprio defectus gladio
nequicquam alienum destringere conatur, opprimitur.
[4] Fortem virum aeternoque nomine dignum, qui stultitiae commento
prudenter instructus augustiorem mortali ingenio sapientiam admirabili
ineptiarum simulatione suppressit nec solum propriae salutis obtentum ab
astutia mutuatus ad paternae quoque ultionis copiam, eadem ductum
praebente, pervenit.
[5] Itaque et se sollerter tutatus et parentem strenue ultus, fortior an
sapientior existimari debeat, incertum reliquit.