link til hjemmesiden - Det Kongelige Bibliotek

Saxo Grammaticus: Gesta Danorum


| Saxo Grammaticus | Gesta Danorum | Liber -1 | Caput -1 | Caput +1 | Liber +1 |

Dan  2.2.1 (p. 39,20 )
[1] Interea Sueonum regis Hundingi coniunx Thorilda cum privignos suos Regnerum et Thoraldum, quorum infinito odio tenebatur, ut variis periculorum generibus implicaret, regio tandem pecori praefecisset, Hadingi filia Suanhuita, sororibus in famulitium sumptis, Suetiam petit, clarissimae indolis exitium muliebri ingenio praecursura. [2] Cumque praedictos adolescentes nocturnis gregum excubiis occupatos diversi generis portentis circumfundi videret, sorores equis descendere cupientes tali poematis sono vetuit:

Dan  2.2.2 (p. 39,27 )
                     [1] Monstra quidem video celerem raptantia saltum
                     corpora nocturnis praecipitare locis.
                     [2] Bella gerit daemon, et iniquae dedita rixae
                     militat in mediis turba nefanda viis.
                     [3] Effigie spectanda truci portenta feruntur,
                     haecque hominum nulli rura patere sinunt.
                     [4] Agmina praecipiti per inane ruentia cursu
                     hac nos progressum sistere sede iubent;
                     flectere lora monent sacrisque absistere campis
                     arvaque nos prohibent ulteriora sequi.
                     [5] Trux Lemurum chorus advehitur, praecepsque per auras
                     cursitat et vastos edit ad astra sonos.
                     [6] Accedunt Fauni Satyris, Panumque caterva
                     Manibus admixta militat ore fero;
                     Silvanis coeunt Aquili, Larvaeque nocentes
                     cum Lamiis callem participare student.
                     [7] Saltu librantur Furiae, glomerantur iisdem
                     Fanae, quas Simis Fantua iuncta premit.
                     [8] Calcandus pediti trames terrore redundat,
                     tutius excelsi terga premantur equi.

Dan  2.2.3 (p. 40,9 )
[1] Ad haec Regnerus servum regium se professus tam longinqui a domo excessus causam astruxit, quod, cum pastoralis operis gratia rus relegatus pecus, cui praeerat, amisisset, desperata recuperatione reditu abstinere quam ultionis poenam incurrere praeoptasset. [2] Et ne fratris condicionem silentio praeteriret, tale dictis poema subiunxit:

Dan  2.2.4 (p. 40,14 )
                     [1] Nos homines, non monstra puta, servosque manentes
                     per loca pascendos exagitasse greges.
                     [2] At cum per teneros ageremus tempora lusus,
                     forte remota vagum cessit in arva pecus.
                     [3] Cumque petita diu spes deforet inveniendi,
                     incessit miseris sollicitudo reis.
                     [4] Cumque boum nusquam vestigia certa paterent,
                     obtinuit maestus sontia corda pavor.
                     [5] Hinc est, quod virgae vulnus poenale verentes
                     duximus in proprios triste redire lares.
                     [6] Credidimus, quam ferre manum poenamque subire,
                     tutius assuetis abstinuisse focis.
                     [7] Sic poenam differre iuvat, reditumque perosis
                     hac dominum latebra fallere cura manet.
                     [8] Hac ope neglecti pecoris vitabitur ultor,
                     solaque stat nostris haec fuga tuta viis.

Dan  2.2.5 (p. 40,30 )
[1] Tunc Suanhuita speciosissimum lineamentorum eius habitum curiosiori contemplatione lustratum impensius admirata: 'Regibus te', inquit, 'non servis editum praeradians luminum vibratus eloquitur. [2] Forma prosapiam pandit, et in oculorum micatu naturae venustas elucet. [3] Acritas visus ortus excellentiam praefert, nec humili loco natum liquet, quem certissima nobilitatis index pulchritudo commendat. [4] Exterior pupillarum alacritas interni fulgoris genium confitetur. [5] Facies fidem generi facit, et in luculentia vultus maiorum claritudo respicitur. [6] Neque enim tam comis tamque ingenua species ab ignobili potuit auctore profundi. [7] Sanguinis decus cognato frontem decore perfundit, et in oris speculo condicio nativa resultat. [8] Minime ergo tam spectati caelaminis simulacrum obscurus opifex absolvit. [9] Nunc itaque celerrima declinatione crebros viae excessus petentes monstrigenos vitate concursus, ne elegantissimorum corporum praeda sordidissimis pastum agminibus praebeatis.'

Dan  2.2.6 (p. 41,8 )
[1] At Regnero maximus ob deformitatem cultus rubor incesserat, cuius unicum in obscuranda nobilitate remedium ducebat. [2] Servitutem itaque non semper virilitate vacuam reperiri subiunxit; saepe enim sordido cultu robustam obtegi manum, fortemque dextram atra veste concludi interdum; itaque naturae vitium virtute redimi damnumque generis animi ingenuitate pensari. [3] Se ergo, Thor deo excepto, nullam monstrigenae virtutis potentiam expavere, cuius virium magnitudini nihil humanarum divinarumve rerum digna possit aequalitate conferri. [4] Sed neque larvas livido tantum squalore terribiles a masculis debere pectoribus formidari, quarum effigies adulterino distincta pallore momentaneum corporis habitum ab aeris teneritudine mutuari consueverit. [5] Falli igitur Suanhuitam, quae solidum virorum robur muliebriter emollire viresque vinci insolitas effeminato pavore perfundere conetur.

Dan  2.2.7 (p. 41,20 )
[1] Admirata iuvenis constantiam Suanhuita, ablegato nubilae inumbrationis vapore, praetentas ori tenebras suda perspicuitate discussit ensemque variis conflictibus opportunum se ei daturam pollicita miram virginei candoris speciem novo membrorum iubare praeferebat. [2] Taliter accensi iuvenis connubium pacta prolato mucrone sic coepit:

Dan  2.2.8 (p. 41,25 )
                     [1] In gladio, quo monstra tibi ferienda patebunt,
                     suscipe, rex, sponsae munera prima tuae.
                     [2] Hoc dignum te rite proba, manus aemula ferri
                     gestamen studeat condecorare suum.
                     [3] Ferrea vis tenerum mentis confortet acumen,
                     atque animus dextrae noverit esse comes.
                     [4] Aequet onus lator, et ut ensi congruat actus,
                     accedat gravitas par in utroque tibi.
                     [5] Framea quid prodest, ubi languet debile pectus,
                     et telum trepidae destituere manus?
                     [6] Ferrum animo coeat, corpusque armetur utroque,
                     iungatur capulo consona dextra suo.
                     [7] Haec celebres edunt pugnas, quia iuncta vigoris
                     plus retinere solent, dissociata minus.
                     [8] Hinc tibi si volupe est belli clarescere palma,
                     consectare ausu, quod premis ipse manu.

Dan  2.2.9 (p. 41,41 )
[1] Cumque multa ad hunc modum coaptato rhythmorum canore prompsisset, dimissis comitibus, adversum obscenissimas portentorum catervas noctem dimicando permensa, luce reddita varias larvarum formas et inusitata specierum figmenta passim arvis incidisse cognoscit, inter quas et ipsius Thorildae crebris offusa vulneribus effigies visebatur. [2] Quas in struem congestas ingenti pyra accensa cremavit, ne taeter obscenorum cadaverum odor pestifera exhalatione diffusus propius accedentes corruptionis contagio sauciaret. [3] Quo facto Regnero Suetiae regnum, sibi vero Regneri torum conciliavit. [4] Qui licet tirocinium nuptiis auspicari deforme existimaret, servatae salutis suae respectu provocatus promissum beneficio exsolvit.

Dan  2.2.10 (p. 42,10 )
[1] Inter haec Ubbo quidam, sororem Frothonis Ulvildam iam pridem matrimonio complexus, Daniae regnum, cuius procurationem perfunctorie gerebat, uxoris nobilitate fretus occupat. [2] Quamobrem Frotho Orientis bella deserere coactus apud Suetiam cum Suanhuita sorore grave proelium facit. [3] Quo afflictus, noctu conscensa cymba, per occultos navigationis anfractus perforandae hostium classis aditum quaerebat. [4] Deprehensus a sorore rogatusque, cur tacito remigio varias meatuum ambages sequeretur, simili quaestionis modo percontantem absolvit. [5] Nam Suanhuita quoque eodem noctis tempore solitariam navigationem ingressa ancipiti declinationis gyro multiplices sensim aditus recessusque captabat. [6] Fratrem itaque dudum ab eo collatae sibi libertatis admonitum rogare coepit, ut, quam bellum Rutenicum petiturus arbitraria nubendi potestate donaverat, assumpto coniuge frui permittat ratumque post factum habeat, quod fieri ipse concesserit. [7] Tam iustis precibus permotus Frotho pacem cum Regnero componit iniuriamque, quam ex sororis petulantia suscepisse videbatur, rogatui remisit. [8] A quibus etiam manu, quantam per eos amiserat, donatus deforme vulnus specioso beneficio pensatum gaudebat.

Dan  2.2.11 (p. 42,27 )
[1] Daniam ingressus capto perductoque ad se Ubboni ignovit veniamque quam poenam male merito rependere maluit, quod regnum potius uxoris impulsu quam propria cupiditate tentasse nec tam auctor iniuriae quam imitator fuisse videretur. [2] Ulvildam eidem ademptam amico suo Scotto, qui et ipse Scottici nominis conditor fuit, nubere coegit, tori varietatem supplicii loco reputans. [3] Cuius discessum regiis etiam vehiculis prosecutus iniuriam beneficio pensavit. [4] Sororis siquidem naturam, non ingenium intuens suae potius famae quam illius nequitiae consulebat.

Dan  2.2.12 (p. 42,35 )
[1] Quae fraternis meritis nihil ex consueti odii pertinacia remittens novi mariti animum occidendi Frothonis occupandique Danorum imperii consilio fatigabat. [2] Segniter enim deserere solet animus, quicquid solido fuerit amore complexus, neque fluidis annis inolitum continuo crimen elabitur. [3] Primaevam quippe mentem posterior imitatur affectio, nec cito vitiorum vestigia pereunt, quae tenera moribus aetas impresserit. [4] Cum vacuas mariti aures haberet, insidias a fratre in virum convertit, mercede conductis, qui iugulum dormientis confoderent. [5] Qua de re Scottus per pedissequam certior factus nocte, qua caedis ministerium circa se peragendum acceperat, lecto loricatus incessit. [6] Rogatus ab Ulvilda, quid ita assuetae quietis usum ferreo cultu mutasset, sic ad praesens sibi collibitum retulit. [7] Cum somno offusus putaretur, irrumpentes insidiarum ministros lecto delapsus obtruncat. [8] Quo evenit, ut Ulvildam insidiis fratri nectendis abstraheret et aliis uxorum perfidiam cavendi documentum praeberet.


[Hjem] [English] [Det Danske Sprog- og Litteraturselskab]
© Det Kongelige Bibliotek