link til hjemmesiden - Det Kongelige Bibliotek

Saxo Grammaticus: Gesta Danorum


| Saxo Grammaticus | Gesta Danorum | Liber -1 | Caput -1 | Caput +1 | Liber +1 |

Dan  10.12.1 (p. 282,29 )
[1] Interea rex Norvagiae Olavus adhuc caelebs, fruendae claritatis potiendaeque Daniae cupidine instinctus, quo facilius voti se compotem redderet, petitis Syrithae nuptiis, Sueticas partibus suis vires applicare curavit. [2] Ne ergo Sueno duorum regum iunctis copiis geminum patriae latus incursandum praeberet, perquam callido consilii genere usus, duos perspicacioris animi satellites subornavit, qui, simulata damnatione, Olavum supplices petiverunt. [3] A quo exsulum more indulgentius habiti, cum post aliquantae familiaritatis usum proposito licentius utendum animadverterent, Suenonis vituperio Thyrae commendationem impensioribus verbis sociare coeperunt, quantum patris mores convicio, tantum filiae speciem laudibus insecuti. [4] Adeo falsum proscriptorum nomen complexi, mendacii noxam benevolentiae simulatione texerunt. [5] A quibus Olavus probabilis formae irritamento virginem petere persuasus, legationem preces suas Suenoni porrecturam instruxit. [6] Qua aditus Sueno petitas proco nuptias pollicetur.

Dan  10.12.2 (p. 283,6 )
[1] Quo nuntio Olavus ad summam usque gratulationem evectus, matronali stolae illibatas pudicitiae faces praeferendas existimabat virgineumque adulatus amplexum adolescentiam suam intra viduitatis gremium obterere passus non est. [2] Igitur, quantum alteri contemptus alterique venerationis deferret, aperuit. [3] Syritham namque, colloquii simulatione celebriter accersitam, navigium conserendi secum sermonis gratia subintrare petivit. [4] Cuius precibus regina, quo verecundiae munimento tutior fieret, aliquamdiu reluctata, ad extremum imperio cessit. [5] Igitur vix atque aegre obtemperanti lignum pensilibus uncis subnixum pontis loco scandendae puppis gratia sternitur. [6] Quod cum regem aditura conscenderet, eodem per insidiosos subducto, praeceps fluctibus obvoluta est. [7] Nec contenti nautae amplissimam maiestatem ultimo dedecore confudisse, quo clarius libidinosum ei animum exprobrarent, inflicti casus turpitudinem clamore sub hinnitus specie edito prosecuti sunt. [8] Haec est Norvagica humanitas, dolis ac derisione instructa, quae splendidissimae feminae fidem probrosis insidiis circumvenire, matronale decus contumeliis proculcare amoremque ignominia rependere non erubuit. [9] Et sane, quisquis ei populo humanitatem atque obsequium erogat, ingratis beneficium praestat. [10] At regina paene pelago praefocata magno cum Sueonum rubore aegre litori restituta est. [11] Tandem , recepto spiritu, impudicitiam sibi a rege exprobratam iudicans, ruborem periculi tacita ferre nequivit, opprobrii deformitatem minis, quibus potuit, insecuta. [12] Neque enim duabus gravissimis calumniis, periculo ac rubore, affecta, lacessiti pudoris irritamentum aequo animo tolerare sustinuit, utpote quae ex integerrimae maiestatis regina ad insolentis proci plenum ignominiae ludibrium redacta fuerat. [13] Ita versuti ducis acumen, admirabilis vaframenti involucro tectum, vires, quibus Olavum exuit, sibi sagacissime conciliavit. [14] Continuo namque petitae in matrimonium Syrithae eo benigniorem animum, quo Olavo infestiorem, expertus est. [15] Nec inerter ruborem coniugis negata mox proco filia vindicavit. [16] Interiecto tempore Kanutum ex Syritha suscepit.

Dan  10.12.3 (p. 283,34 )
[1] Ita Olavus duobus splendidissimis coniugiis destitutus, dum alterum temere respuit, ab altero turpiter repelli meruit, utque hoc repulsa, ita illud insolentia perdidit. [2] Verum quia Suenonem parum prospere bella gerere solitum noverat, facta non virium eius, sed fortunae aestimatione instructoque nobilis famae navigio, armis ultionem exsequi parat. [3] Contra Sueno, accita privigni manu, maritimo hostem certamine excipit.

Dan  10.12.4 (p. 284,3 )
[1] In quo Olavi sagittarius Enarus, magno corporis artisque robore praeditus, tanto vigore mirifici arcus tormentum intenderat, ut excussum ab eo iaculum nulla rerum duritia sisteret, quo minus citato motu universum penetraret obstaculum. [2] In malum navigii incidens lignum violentia sua pervium habuit. [3] Secundum, traiecto regis clipeo, tabulae ratis illapsum, vix inter undas impetus sui finem reperit. [4] Itaque gravius hostem solus quam tota sociorum manus afficere valuit. [5] Ceterum adeo certo ictu destinata feriebat, ut, quicquid impetebat, offenderet. [6] Quo evenit, ut Sueno, tormenti monstro territus, plus metus in unico stipite quam tota hostium classe reponeret. [7] Cumque solum in eius corruptione remedium animadverteret, non tam sagittarium quam artis sagittariae instrumentum ab eius rei peritis impeti iubet, violata arcus fortuna tutius bellum gerere cupiens. [8] In quod delectis certatim tela congerentibus, unum forte arcui impactum, artificem ingenio, hostem victoria spoliavit. [9] Cumque late ruptionis eius fragor obstreperet, stupens Olavus, quidnam esset comminutum, interrogat. [10] Cui Enarus: 'Convulsam', inquit, 'abs te Norvagiam puta!' [11] Plus namque opis in arcu quam exercitu repositum iudicabat, futurum pugnae exitum abscisi responsi sagacitate complexus.

Dan  10.12.5 (p. 284,20 )
[1] Nec secus quam praedixerat accidit. [2] Fractio namque arcus insecutam Norvagiensium cladem ominata est. [3] Ut autem Olavus hostium manus arbitrario fato praecurreret mortemque sibi ipse conscisceret, armis onustus praecipiti saltu profundum petiit, tamquam vita feliciter excessurus, si non aviditate lucis victorem intueri cogeretur. [4] Cumque Sueno hostium vires in suam redactas potestatem vidisset, quos armis ad fugam inclinaverat, oratione ad obsequium flectere cupiens, insignem rei bellicae successum ad blanditias transtulit victorque cum victis pacisci deforme non duxit.

Dan  10.12.6 (p. 284,28 )
[1] Nec Norvagiam sibi subiecisse contentus, petita Anglia, pactum cum Adalstano habuit, ut eo decedente regis bonis ac nomine frueretur.


[Hjem] [English] [Det Danske Sprog- og Litteraturselskab]
© Det Kongelige Bibliotek