link til hjemmesiden - Det Kongelige Bibliotek

Saxo Grammaticus: Gesta Danorum


| Saxo Grammaticus | Gesta Danorum | Liber -1 | Caput -1 | Caput +1 | Liber +1 |

Dan  10.9.1 (p. 277,13 )
[1] Defuncto Haraldo, Sueno, prosperam sibi in divina saeviendi occasionem venisse gavisus, totam religionis stirpem ab radice convulsit, eoque auctore Dani susceptum divinitatis cultum repetita superstitione mutarunt, hoc liberius erroris sui recursum complexi, quo certius amarissimum eius reprehensorem occidisse cognoverant. [2] Quam temeritatem vindex contemptus sui divinitas non parva rerum acerbitate pensavit, auctorem eius tristissimis fortunae vicibus insecuta. [3] Ipsum namque deserendae religionis ducem perquam graviter affectum violentissimis casibus implicare non destitit, laetisque successibus spoliatum amarum vitae usum experiri coegit. [4] Quippe a Iulini oppidi accolis, piratica Daniam incessentibus, captus, facta sibi redimendi potestate, corpus suum auro semel, argento bis rependendum promisit. [5] Ea summa, a Danis ob deserta sacra nimio eum favore prosequentibus contributa, patriae restitutus, nihilo minus oculos densissimis ignorantiae tenebris offusos conspicuae lucis radiis admovere contempsit. [6] Enimvero plenum nequitiae portentum paternoque animo parum respondens ab eximio eius splendore in profundum caliginis secedere non erubuit. [7] Sed cui propria damno labes exstitit, aliena usui benignitas fuit. [8] Idem secundo consimili fortuna affectus, nobilium liberis vadibus pro se datis priorisque summae pactione interposita, redemptionis praesidium impetravit. [9] Sed cum promissum aes ex proprio fisco solvere nequiret, omnibus, qui pro salute eius filios proprio spiritu cariores praedes dederant, nunc publice, nunc privatim saltus ac nemora venditabat eorumque pretium protinus captivitatis suae auctoribus numeravit. [10] Enimvero Scani ac Sialandenses communes silvas publico aere comparaverunt. [11] Apud Iutiam vero non nisi familiis propinquitatis serie cohaerentibus emptionis communio fuit.

Dan  10.9.2 (p. 278,1 )
[1] Eo tempore piraticae usus nostris creber, Sclavis perrarus exstitit, qui ob hoc latius ad eos manare coepit, quod Iulini oppidi piratae, patriis studiis adversum patriam usi, eo maxime Danis, quod ab ipsorum ingeniis traxerant, nocuerunt. [2] Quem incursationis morem nostris annis Waldemari regis maximique pontificis Absalonis propensae pro civibus excubiae domuerunt. [3] Quorum strenuo interventu tranquillus terris cultus geritur, tuta aquis navigatio celebratur.

Dan  10.9.3 (p. 278,8 )
[1] At Sueno, oppressionum suarum vindictam sitiens maximeque Iulinum perinde ac scelestissimi contubernii domicilium armis evertere cupiens, sinum, quo Møna insula a Falstria secernitur, regia classe complevit. [2] Qui cum se mox in Sclavorum effusurus provinciam videretur, qui Iulini constiterant, audacter callidi impetum hostis arte praecurrendum duxerunt. [3] Nam cum muniendae classis gratia nocturnas a Danis circuiri vigilias nossent, delectos remiges subornaverunt. [4] Qui mane, anticipato vigilum more simulatoque ab excubiis reditu, frequentem liburnis portum brevi lintre permensi, cum ad regis usque navigium processissent, esse gubernator dixit, quod secretius eum nosse admodum oporteret. [5] A quo rex noctu exploratae rei nuntium afferri ratus, detracto navigii tegmine capiteque exserto, veluti familiaris colloquii gratia accline vocanti corpus praebuit. [6] Quem ut ille insidiis opportunum animadvertit, subito cervicem eius perquam violento amplexu corripuit liburnaeque detractum apparitorum ope myoparoni suo iniciendum curavit. [7] Nec segniter fugam nautae concitatis remorum ictibus expetebant. [8] Ita praesidium strenuae calliditatis amplexi, quod armis nequibant, insidiis promoverunt. [9] Igitur, qui paulo ante in altissimo maiestatis fastigio fulserat, tunc barbarorum miserabile mancipium contumelioso ludibrio fortunae effectus - nescio patris maior an religionis iniuria - provinciam, quam parentis exsilio violaverat, ministram carceris ultricemque parricidii sensit, patriamque, quam sacris spoliaverat, etiam opibus exuere necesse habuit. [10] Neque enim ocius a suis iuvari poterat, utpote quibus primum detrahenda navigiis tegmina, aptandi foris remi extollendaeque undis ancorae fuerant. [11] Cessit igitur expeditio fraudi, nec barbariem absque regio ductu petere ausa, soluta classe, domesticis militem litoribus reddidit.

Dan  10.9.4 (p. 278,32 )
[1] In qua fortunae violentia Sueno, virili defectus auxilio, femineum expertus est. [2] Nam cum, exhaustis regni opibus, ne aurum quidem redemptioni eius suppetere videretur, tanta ei matronarum humanitas affuit, ut, detractis aurium insignibus ceteroque cultu certatim congesto, digestam pondere summam explerent, plus commodi in salute principis quam amoenitatis in ornamentorum suorum specie reponentes. [3] Adeo in liberando eo uterque sexus unius humani voti curam habuit. [4] Ita matronali stolae publicum culmen privatis facultatibus emere voluptati magis quam oneri fuit. [5] Neque enim eius capiti incolumitatem publicae stipis impendio petere dubitatum est, qui primus deserendae religionis constantem se gessisset auctorem. [6] Enimvero ignara perditionis suae patria summum scelus amplissimis beneficiis rependere pietatis loco duxit, parentis ac numinis violatorem indebito gratulationis officio prosecuta, quodque poenis expiandum fuerat, obsequiis pensans. [7] Quanto enim Haraldi odio tenebatur, tanta Suenonis caritate flagrabat, auctorem religionis fastidio, aspernatorem benevolentia insequendo. [8] Ita populus sacrilegi animi probator, religiosi punitor, quantum in patris sanctitatem contemptus, tantum in filii labem honoris congesserat cultumque eius, quia sacrorum morem abrogaverat, copiosa favoris indulgentia prosecutus, ter regem a piratis captivum interposita munerum pactione receperat.

Dan  10.9.5 (p. 279,14 )
[1] Nec illi quidem ad praemia matronarum obsequio exsolvenda ingrata mens fuit. [2] Nam feminis deinceps participandarum hereditatum ius, a quibus ante lege repellebantur, indulsit. [3] Ut autem argentum priori summae addendum contraheret, agros ac latifundia venire iussit, utque ab exteris ipse veniit, ita venalem suis patriam fecit. [4] Ita nescio macie miserior an felicior fuerit, quae quantum eius corpori detraxit, tantum censui pepercit opesque artuum consumptione servavit.

Dan  10.9.6 (p. 279,21 )
[1] Ceterum barbari, nondum rebus eum exuisse contenti, truculentius affectum iurare etiam iram remissurum compellunt, gemina miserum pactione torquentes. [2] Sed alteram exhibere difficile, alteram admittere turpe. [3] Opes enim hosti fundere necessitati convenit, iniuriae vero respectum abicere poenasque impunitate pensare vicinum rubori beneficium est. [4] Siquidem, ut violentiae cedere infirmum, ita vindictam eius abdicare probrosum. [5] Quippe supra vires cogi quam viribus remisse uti speciosius. [6] Nec segniter exuendae captivitatis cupidus, sacramento omittendae ultionis exhibito, propositae condicionis partes admisit hostemque non minus fruendae securitatis beneficio quam auri impendio locupletavit, hoc magis servilem se exhibens, quo turpius libertatem impetrare sustinuit. [7] Tantum autem transfugarum erga patriam caritas valuit, ut, cum regiam Danorum stirpem ad unicum Haraldi filium redactam esse cognoscerent, quo minus alienis summa cederet, saluti ipsius parcendum existimarent. [8] Quam ob rem opes eius, non exitum sitientes, egestatem suam censu solari quam sanguine maluerunt.


[Hjem] [English] [Det Danske Sprog- og Litteraturselskab]
© Det Kongelige Bibliotek