link til hjemmesiden - Det Kongelige Bibliotek

Saxo Grammaticus: Gesta Danorum


| Saxo Grammaticus | Gesta Danorum | Liber -1 | Caput -1 | Caput +1 | Liber +1 |

Dan  13.6.1 (p. 353,19 )
[1] Tunc Magnus, perinde ac fortunae suae consulendi tollendique aemuli a patre licentiam nactus, accitos, qui se superius Henrico scelestissimi consilii collegio sociaverant, iurare coegit fidum se commissi silentium acturos. [2] Adiectus est his Haquinus cognomine et genere Iutus. [3] Neque votis eius ulla ex parte diffisum est, quamquam Kanuti sororem in matrimonio habere nosceretur. [4] Igitur coniurati diu secum taciteque lustrantes, quibus periculorum procellis quove exitii pondere divinum Kanuti caput obruerent, pestiferi consilii laqueos humi decubando nectebant, ut, si rem casu detegi contigisset, numquam stando sedendove saluti ipsius insidiatos se esse tuto iurare quirent praesidioque situs innocentiae sibi munimentum consciscerent, ignorantes verborum artificio iuramentum edentem periurio obnoxium fore. [5] Quorum fucosa atque errabunda simplicitas plus criminis in vocis quam actus impietate reposuit, non in manuum, sed labiorum temeritate religionis violationem constituens.

Dan  13.6.2 (p. 353,33 )
[1] Cum autem Haquinus Iutus coepti modeste sermonis exitum Kanutinae saluti insidiosum adverteret, protinus collegio se pestiferae conspirationis abrupit conclaveque excessit, ne latronis potius quam necessarii partes egisse videretur. [2] Igitur a coniurationis auctore, ne iurisiurandi vinculum perrumperet, monitus, neque fautorem consilii neque proditorem se futurum respondit, quamquam satius esset immerentis periculum indicio praecurrere quam silentio tolerare.

Dan  13.6.3 (p. 353,40 )
[1] Ut autem Magnus insidiarum contextum familiaritatis praesidio obscuraret cunctamque suspicionis notam calliditatis acumine vitaret, ante omnia consultum duxit, ut cum eo, cuius ardentissime cruorem sitiebat, fictam amicitiae aequalitatem iurisiurandi pactione consereret, perinde ac religionis pondere propinquitatis vinculum astricturus, et ut cunctam malignitatis notam sanctitatis simulatione praecurreret nihilque perfidum aut obscurum volvere putaretur, iniquissimam molitionem suam insidiosa religionis adumbratione contexit. [2] Quippe contracta apud Syalandiam nobilium frequentia Kanutoque circa divini natalis sollemne, convivandi gratia, Roskyldiam vocato, sacrae sibi peregrinationis amorem incessisse perhibuit. [3] Praeterea coniugis ipsum ac liberorum tutorem ordinat eique plenissimam rei familiaris suae custodiam mandat.

Dan  13.6.4 (p. 354,11 )
[1] Et forte tunc Ingiburga consilii cognitionem consciorum indiciis apprehenderat statimque virum, ut praeparatas capiti suo vitaret insidias, missis litteris monendum curavit. [2] Ille, nuntium non tam a deprehensionis certitudine quam a muliebri pavore profectum existimans, monitionem respuit seque non minus fidei in Magni quam uxoris praecordiis reponere dixit. [3] Quem si fortuna aeque ac coniunx consilio instruere voluisset, obiectos perfidiae laqueos consultius vitasset neque credulitatem suam alienae malignitatis hamis implicandam praebuisset.

Dan  13.6.5 (p. 354,19 )
[1] Interea magnatibus apud Roskyldiam quattuor sollemnium dies continue feriatis, Kanutus ac Magnus, publico iam conventu soluto, sacri temporis residuum dividuo peregere contubernio. [2] Eodem forte tempore quidam, Kanuto admodum sanguine coniunctus, in eius conspectu dissidentem secum militem fuste percussum interemit atque ob id curia abire iussus magnum petivit. [3] Providens autem Magnus, ne per eum ullum consilii sui indicium ad Kanutum manaret, nocte, qua ad detestabile carnificis ministerium peragendum contendit, ceteris se sequi iussis, solum hunc, pristina Kanuti familiaritate suspectum, comitem recusavit. [4] Consilii deinde participes, iureiurando obstrictos, fidem facere compulit silentio se cuncta tecturos. [5] Post haec militem latebra claudit insidiasque circumspecta locorum obscuritate disponit.

Dan  13.6.6 (p. 354,30 )
[1] Mox Kanutum, apud oppidum Haralstadium ab Erico, Falstriae praefecturae viro, domi exceptum, per coniuratorum quendam, genere Saxonem, arte cantorem, sine arbitris sibi obvium venire iubet; occursus locum apud citimum villae nemus denuntiat. [2] Ille nihil in re doli suspicatus, duobus tantum militaris ordinis viris totidemque equisonibus in comitatum assumptis, armis vacuus equum petivit neque lateri suo ferri munimentum asciscere curae habuit. [3] Quem cum e famulis quidam gladio vacuum incedere vetuisset, nequaquam se in salutis tutelam ferro opus habere respondit. [4] Tantum enim fiduciae pacis in Magni societate reposuerat, ut in occursum eius ne ense quidem utendum putaret. [5] Monitore vero, ne ferrum omitteret, insistente, aegre gladium sumpsit.

Dan  13.6.7 (p. 355,1 )
[1] Tunc cantor, quod Kanutum Saxonici et ritus et nominis amantissimum scisset, cautela sensim instruere cupiens, cum iurisiurandi religio, quo minus id ageret, obstare videretur, quia liquido nefas ducebat, sub involucro rem prodere conabatur, integritatem suam inter fidum arcani et pium innocentiae servatorem partitus. [2] Igitur speciosissimi carminis contextu notissimam Grimildae erga fratres perfidiam de industria memorare adorsus, famosae fraudis exemplo similium ei metum ingenerare tentabat. [3] Sed nullis monitorum ambagibus securitatis eius columen quassare potuit; tantum quippe fidei in Magni propinquitate repositum habebat, ut salutem suam periclitari quam ipsius amicitiam notare mallet. [4] Quem cantor certioribus adhuc indiciis aggredi perseverans, loricae, quam sub veste gestabat, summa detexit. [5] Sed ne eo quidem suspicionis irritamento refertum fortitudine pectus ignavia astringere valuit. [6] Ita solidae industriae satelles fidem suam et periurio vacuam et innocentia plenam praestare voluit.

Dan  13.6.8 (p. 355,15 )
[1] Iamque Kanutus primos silvae aditus subibat, cum a Magno occiduum arboris truncum insidente falsa oris hilaritate et fictis osculorum blandimentis excipitur. [2] Cuius ut astrictum amplexibus pectus ferro tectum agnovit, quid ita eo cultu esset, perquirere institit. [3] At ille dissimulandae fraudis cupidine munimenti rationem reddere cupiens, esse virum inquit vitae rusticae, cuius populari penates vellet. [4] Kanutus et rei atrocitatem et temporis religionem sancte aestimans (quippe Epiphaniae sacra gerebantur), ne privata ira publicum sollemne macularet, orabat. [5] Quo neque se ultionem remissurum neque proposito cessurum iurante, ipse satisfactionis iusta promittere suamque pro eius correctione sponsionem offerre coepit.

Dan  13.6.9 (p. 355,25 )
[1] Obstrepentibus deinde, qui insidiis addicti fuerant, oculos in eam partem circumferens, quid sibi militum haec manus velit, interrogat. [2] Cui Magnus iam de regni successione et rerum summa agendum respondit. [3] Tunc Kanutus, ut patris eius maiestas diu laetis fortunae velis prosperum cursum teneat, exoptat; tempestivam vero talium mentionem incidere negat. [4] Haec dicentis verticem exsiliens Magnus obiurgantis more corripuit. [5] Igitur Kanutus, patente iam dolo, manum capulo inserens, vagina ferrum abstrahere conabatur iamque gladium mediotenus destrinxerat, cum eum Magnus capitis media diffissum exanimat. [6] Ceteri coniuratorum prostratum crebris confodere cuspidibus. [7] Sanguis eius terrae redditus salutarem fontis scatebram perpetuis usibus mortalium talium administrat.


[Hjem] [English] [Det Danske Sprog- og Litteraturselskab]
© Det Kongelige Bibliotek