Dan
11.5.1 (p. 306,27 )
[1] Hic nobis, Aslace, Skyalmonis Candidi
remex, ob immensam bellicae virtutis gloriam litterarum praeconiis
inculcandus occurris.
[2] Danis siquidem adversum Norvagienses maritimo certamine decernentibus,
non contentus clarissimam pugnam intra proprium edidisse navigium, omnibus
corporis tui munimentis praeter scutum abiectis, confertissimam hostium
ratem insiluisti quercuque, quam in gubernaculi prius colligamentum
excideras, viribus fretus hostium corpora converberasti eiusque crebris et
vegetis ictibus, quicquid obvium fuerat, obtrivisti, ingentique verberum
fragore stupentes proeliantium animos a propriis periculis ad tuae virtutis
spectaculum deflexisti.
[3] Quin etiam fortissimos utriusque agminis bellatores operis tui
admiratione suscepti certaminis immemores reddidisti pugnaeque ac
periculorum oblitis avidius te intuendi quam se ipsos tuendi studium
incussisti, ita ut promptissimi quique, neglecto discriminis sui negotio,
plus te viso stuporis quam ex dubia salute formidinis caperent.
[4] Itaque fortius fuste quam ceteri ferro rem gessisti cunctaque
intolerabili modo comminuens hinc Danicis, inde Norvagicis oculis
incredibilem, nisi spectareris, operam edidisti.
[5] Adeo autem sociorum paucitatem hostium multitudini coaequasti, ut
disparem viribus pugnam in noctem usque par belli successus extraheret,
numeroque dissimiles copias fortuna persimiles reddidisti.
[6] Postremo, cum omnem navis remigem partim fuste, partim fluctibus
obruisses, compluribus, sed levibus plagis perstrictus ex tot hostibus
admirabilem solus victoriam retulisti.
[7] Quae res veri fidem excederet, si non Absalon auctor suis eam relatibus
tradidisset.
Dan
11.5.2 (p. 307,11 )
[1] Verum Danis nullam virium accessionem
circumspicientibus, Norvagiensibus insperatus domestici ducis adventus
affulsit.
[2] Quo viso Scanienses, contusis debilitatisque animis, tacite, ne res
strepitu proderetur, classis societatem solvere, recisisque vinculis ac
perrupta nexuum consertione, a cetero agmine intempesta se nocte subducunt.
[3] Deinde tacitis remorum ictibus fugam adepti, furtivo discessu fluminis
deverticula, quibus excesserant, repetebant, ibique relictis navibus,
passim per avia profugere, merito omnis Danicae aetatis convicio lacerandi.
[4] Cuius fugae deformitas, auctoribus quam maxime erubescenda, ad posteros
quoque probrosa descendet.
Dan
11.5.3 (p. 307,20 )
[1] Luce reddita Sueno, fugitivae admodum
classis pudore perculsus, pertinacissima resistendi virtute fortunam suam
armis quam fugae credere maluit.
[2] Igitur, quamquam et classis et militum numero inferiorem se cerneret,
exiguas bello reliquias applicat, virtute sua sociale probrum abluere
cupiens bellaque animorum quam numeri robore fortius geri iudicans.
[3] Sed pestiferum temere initi certaminis exitum expertus est; quippe
numero victoria paruit.
[4] Skyalmo Candidus, cuius nutu suo tempore totius Syalandiae vires
regebantur, graviter astrictus immensaque hostium multitudine conclusus
capitur, non quod timide proeliatus, sed quia labente sanguine viribus
prorsus vacuus exstitit; tantumque eius apud victores amplitudini donatum
est, ut alias captivis parcere insoliti saluti ipsius custodiae praesidium
adhiberent.
[5] Quippe tam conspicuae dignitatis virum ferro aggredi passi non sunt.
[6] Neque enim praesens illi fortuna praeteritae venerationem adimere
valuit.
[7] Sed hanc custodiae vim apud Caprinum lacum profunda nocte decepit.
Dan
11.5.4 (p. 307,34 )
[1] Ceterum Haraldus, non contentus Danorum
vires duabus exhausisse victoriis, iisdem hostili studio frequentius
imminebat.
[2] Cuius cum Sueno instanter motibus urgeretur, lacessitae patriae
defensionem maiore fiducia quam fortuna parabat.
[3] Tertio tamen, bina prius clade afflictus, fortunam suam publicis armis
committere verebatur, qui iam rem Danicam duarum pugnarum temerariis
ingressibus a se confractam videbat.