Dan
11.3.1 (p. 305,11 )
[1] Hoc loci splendida Haraldi memoria
tempestivam sui exhibet mentionem.
[2] Qui cum fratre cassus salutem suam intra patriam tueri non posset,
fugam Byzantio credidit.
[3] A cuius rege homicidii crimine damnatus domestico draconi lacerandus
obiectari praecipitur; nihil enim eius morsu ad necandos reos valentius
ducebatur.
[4] Cui in carcerem eunti ingenuae fidei servus ultro sese damnationis
comitem obtulit.
[5] Exuit vernam, ut socium ageret, mortemque excipere quam domino deesse
maluit.
[6] Utrumque is, qui custodiae praeerat, curiosius observatum per os antri
inermem excussumque demisit.
[7] Itaque nudato ministro, Haraldum verecundiae gratia linteo tantum
discinctum excepit.
[8] A quo clam armilla donatus pisciculis pavimentum instravit, ut haberet
draco, in quo primae famis procursum effunderet, reorumque carceralibus
tenebris offusi occuli vel parvulam prospiciendi copiam ipso squamarum
nitore capesserent.
[9] Tunc Haraldus lecta cadaverum ossa angustiis telae consertioris
implicuit iisdemque in unum globum coactis veluti clavam effecit.
[10] Cumque allapsus draco in obiectam perquam avide praedam irrueret,
dorsum eius veloci saltu conscendens, cultellum tonsorium, quem secum forte
tectum attulerat, umbilico, qui solus ferro patebat, immersit.
[11] Sectionem enim rigidissimis squamis obsitus serpens cetera corporis
parte spernebat.
[12] Hunc cultellum Waldemarus rex, res gestas cognoscendi ac referendi
cupidissimus, robigine exesum vixque secandi sufficientem ministerio,
familiaribus saepe monstrabat.
[13] Sed neque Haraldus ob sessionis eminentiam ingenti beluae ore corripi
dentiumve acumine noceri aut caudae voluminibus elidi poterat.
[14] Minister vero, compacto gestamine usus, converberatum beluae caput ad
sanguinem et necem usque crebris ictuum ponderibus contundebat.
[15] Quo cognito rex, ultione in admirationem versa, fortitudini supplicium
remisit salutemque animositati tribuendam putavit.
[16] Nec poenam remisisse contentus addidit caritatem: navigio enim
stipendioque donatos abire permisit; cumque crimini supplicium deberet,
fortitudini pepercit virtutemque colere quam culpam punire maluit.