Dan
12.7.1 (p. 338,3 )
[1] Interea Ericus petitam navigio Rusciam
terrestri permensus itinere, magna Orientis parte transcursa, Byzantium
veniebat.
[2] Quem imperator nequaquam urbe excipere ausus, extra moenia tendere
iussum hospitalitatis officiis prosequebatur, ratus religionis simulatione
dolum intendi.
[3] Siquidem famam eius ac magnitudinem suspicione insecutus, impensis eum
quam moenibus fovere maluit.
[4] Ad haec Danos summa a se familiaritate cultos eadem suspicionis
occasione notabat, perinde ac maiorem patrii regis quam stipendiorum suorum
respectum acturos.
[5] Inter ceteros enim, qui Constantinopolitanae urbis stipendia merentur,
Danicae vocis homines primum militiae gradum obtinent, eorumque custodia
rex salutem suam vallare consuevit.
[6] Nec imperatoris Ericum opinatio fefellit.
[7] Verum re dissimulanter habita, venerandorum sacrorum gratia civitatis
introitum expetivit, praefatus maxime se eo loci celebrandae religionis
amore perductum.
[8] Imperator, collaudato petentis studio, postero se die postulationi
responsurum promittit.
Dan
12.7.2 (p. 338,17 )
[1] Interea, qui ex Danis Graecorum militiam
secuti fuerant, imperatore adito, regem suum consalutandi potestatem
efflagitant, permissisque segregatim egredi iussum, ne simul omnium animos
una regis hortatio caperet.
[2] Subornaverat enim imperator utriusque vocis peritos, per quos eorum
Ericique colloquia disceret.
[3] Primum itaque, consalutato rege, considere iubentur.
[4] Tum ille fari exorsus docet Danos Graecorum stipendia merentes iam
dudum honoris arcem virtutibus impetrasse, indigenis exsules imperitare
multoque foris quam domi feliciores exsistere.
[5] Ad haec imperatorem eorum fidei capitis sui custodiam credere, eumque
praelationis usum non tam ex eorum meritis quam ex illorum, qui eos
Graecorum militiam coluissent, virtute progenitum.
[6] Quapropter magnopere iis curandum esse, ne plus temulentiae quam
sobrietatis studiis indulgerent, susceptae militiae melius affuturi, si
neque se vino neque regem sollicitudinibus onerassent.
[7] Fore autem, si frugalitatis normam deseruissent, ut militiam segnes,
iurgia alacres exsequerentur.
[8] Monuit quoque, ne manum cum hostibus conserturi maiorem vitae quam
virtutis curam agerent neve mortem fuga praecurrerent aut salutem suam
ignaviae praesidio tuerentur, promittens se, cum primum in patriam
redissent, fidelem eorum operam beneficiis pensaturum; quod si viriliter
dimicantes spiritum in acie profudissent, propinquos eorum ac necessarios
honore prosecuturum.
[9] His atque consentaneis modis universos affatus, propensam Danorum fidem
Graeciae conciliavit.
Dan
12.7.3 (p. 338,37 )
[1] Cuius rei imperator per subornatos
certior factus, falso Graecis sapientiae praerogativam ascribi inquit, quod
ducis fidem notassent, cuius gentem totius alienam perfidiae cognovissent;
siquidem ex probatissimo popularis constantiae experimento regiae fidei
habitus aestimari poterat.
[2] Cumque eum religioni potius quam fraudi intentum aspiceret, urbe
exornari iussa ac plateis cultius stratis, dextera manu venerabiliter
exceptum ad curiam et palatium usque magno cum omnium tripudio triumphantis
more perduxit, et cui suspicionem immerenti inflixerat, honorem, quo maior
ab homine praestari non poterat, erogavit.
[3] Quin etiam ei perinde atque honoratissimo hospiti regiam cessit, eaque
nemo deinceps imperatorum uti voluit, ne quis se maximo viro tecti
communione aequasse videretur, hospitiique reverentia perpetuum hospitis
monumentum exsisteret.
[4] Quin etiam accersito, qui staturam eius mensurae parilitate
comprehenderet stantisque et sedentis habitum quam diligentissime coloribus
complecteretur, tantae magnitudinis admirationem perenni spectaculo
repraesentandam curavit.
Dan
12.7.4 (p. 339,12 )
[1] Et ne tantum hospitem indonatum
dimitteret, complacita postulare praecepit.
[2] Quem cum, acto opum contemptu, sacros potissimum cineres exoptare
cognosceret, honorandis ossium reliquiis donat.
[3] Ille religiosum munus cupide amplexatus, id ipsum imperatoria bulla
obsignatum Lundiam Roskyldiamque deportandum curavit.
[4] Et ne ortus sui locum veneratione vacuum sineret, Slangathorpiam cum
Nicolai sacratissimis ossibus divini patibuli particulam transtulit.
[5] Quippe et oppidi illius templum molitus et eo loci, ubi nunc aram
videmus, matre editus proditur.
Dan
12.7.5 (p. 339,20 )
[1] Praeterea oblatum ab imperatore magni
ponderis aurum sprevit ac repudiavit, ne, postposito continentiae studio,
Graecas opes appetere videretur.
[2] Quem mox imperator iniuriae reum agere coepit, affirmans se, non donum,
contemptu ab eo fuisse perfusum, abiectisque precibus, unico notae
irritamento oblatis verecunde eum uti coegit.
[3] Et ne rex accipientis potius quam erogantis partes agere videretur,
humanitatis eius officiis mutua liberalitate respondit.
[4] Sed donis eius pretium novitas fecit, barbarumque munus hoc imperatori
carius, quo Graeciae rarius fuit.
Dan
12.7.6 (p. 339,28 )
[1] Deinde piraticis ab ipso navigiis
commeatuque donatus Cyprum contendit.
[2] Cuius insulae natura adeo quondam tumulorum impatiens fuit, ut mandatas
sibi interdiu corpora proxima nocte reiceret.
[3] Hic rex febri implicatus, cum vicinum sibi fatum adesse cognosceret,
apud celeberrimam Cypri urbem corpus suum funerari petivit, praefatus
tellurem aliorum cineres respuentem suos quietius habituram.
[4] Igitur pro voto tumulum nactus, corporis sui beneficio vetustam humi
indignationem repressit eamque humanis ante cadaveribus reluctantem non
solum suae, sed etiam alienae sepulturae patientem effecit.
[5] Coniugem quoque eius idem peregrinationis labor finivit.
[6] Iamque tota regis stirps Suenonis ad tres tantum filios, Suenonem,
Nicolaum et Ubbonem redacta fuerat.
[7] Nam, ut ex supra positis liquet, Kanutum, Benedictum atque Beronem
ferrum abstulit, ceteros morbus absumpsit.