Dan
13.2.1 (p. 343,3 )
[1] Henricus vero, Guthskalci ex Siritha
filius, maternis a Nicolao bonis indigne spoliatus, tam acrem eorum
repetitorem agere coepit, ut Danis infatigabiliter imminens ipsum intra
Sleswici fines ad tuendam salutem suam statione et excubiis uti cogeret.
[2] Interiectam Albiae Sleswicoque provinciam cultore vacuefecit.
[3] Cuius rei ulciscendae gratia Nicolaus, excita classe, Liutcham
appellit, Elivo Sleswicensis praefecturae viro equestres obviam sibi copias
ductare iusso.
[4] Necdum enim Dani externas obequitando pugnas conficere noverant.
[5] Verum praefecti levitas, pecuniae ab Henrico pactione corrupta,
cupidius quaestum quam imperium intuebatur.
[6] Itaque Nicolaus Sclavicis in campis vacuam equis phalangem explicat.
Dan
13.2.2 (p. 343,13 )
[1] Tunc Sclavi, pedites obequitando lassare
quam cum tota acie manum conserere tutius rati, nunc alas, nunc cornua
circumvolando eademque varie iaculis incessendo obliquis hostem insultibus
lacerabant.
[2] Procursu namque in eum directo, fuga referebantur nec recursum segnius
quam impetum edebant, nostrorumque maiore mole quam pernicitate sibi
imminentium ex adverso congressum vitantes, reiectis habenis, aversos
premebant, terribilem bello virtutem furtim et quasi insidiarum latrociniis
attentantes.
[3] Ita laxata debilitataque Danorum acies, quia rem in plano parum
feliciter gesserat, vicini montis aditum occupavit, salutem suam, quam
armis tueri nequibat, loci praesidio munire cupiens, eoque potita verticis
beneficio subiectum hostem secura conspexit.
Dan
13.2.3 (p. 343,24 )
[1] Die postera, ne loci quam suis viribus
munitior videretur, ancipitem campi fortunam repetere quam certo montium
tutamento gaudere maluit.
[2] Sed equestris militiae spiritum pedestris ferre non potuit.
[3] Quo evenit, ut amissum pugnae decus recuperare nitentes pristinae
cladis ignominiam postera cumularent.
[4] Crediderim hanc pugnae fortunam ab instrumentorum magis quam animorum
inopia profectam, quia, dum fortitudinis spiritus parum curiose prima
militiae commoda circumspexit, non metus, sed inertiae poenas pependit
suaque potius neglegentia quam alienis viribus proculcatus occubuit.
Dan
13.2.4 (p. 343,32 )
[1] Haraldus, re fortiter gesta, adeo
graviter affectus proditur, ut gradiendi inops clipeoque a suis exceptus
alienis manibus castra assequeretur.
[2] Kanutus quoque, per summam vulnerum acerbitatem pedum firmitate
defectus, promptissimam militis fidem expertus est.
[3] Qui, ne dominus ab hoste interciperetur, periculum eius suo discutere
non dubitavit.
[4] Sociis namque de industria fugere iussis, ipse torporis simulatione
cursum lentius agens imminenti sibi Sclavo manus obtulit vinciendas,
eiusdemque propius obequitantis habenas corripiens, lata a sociis ope, equo
barbarum spoliavit.
[5] Quo potitus protinus eo summam Kanuti imbecillitatem adiuvit.
[6] Igitur ut callidae, ita periculosae fortitudinis felix exitus fuit.
Dan
13.2.5 (p. 344,3 )
[1] Subeunte crepusculo, nostri, infelicem
pugnae eventum sortiti, reliquias suas unico repetiti verticis praesidio
tuebantur.
[2] Cibo quoque et potione defectos praeter vulnera ac lassitudinem etiam
alimentorum inopia lacerabat.
[3] Igitur ad ultimam paene tabem redacti, cum et pericula undique et
nusquam auxilia circumspicerent (quippe et Scaniensium tempestate
detinebatur adventus, et Elivus, pecunia ab Henrico corruptus, reddita
tarditatis ratione, copias adducere supersedebat), humanae opis
desperatione ad caeleste praesidium confugerunt, absumptaeque spei suae
reliquias in Dei quam hominum fortitudine reponere maluerunt.
[4] Postera vero die, qua Laurentianae vigiliae sacra recolebantur, divinam
potentiam nullo melius quam frugalitatis voto propitiandam rati, contione
lugubriter habita, lucem, qua vel privatum Laurentii vel publicum sanctorum
sollemne praecurrimus, sive quam divinae passionis memoriae dedicare
consuevimus, annuo temporum volumine repetitam, ab omni Danica aetate
continentissima ieiunii religione excolendam promittunt.
[5] Quod votum, publicae necessitatis exigentia nuncupatum, exactissima
posteritatis cura firmavit, indignum rata statam a maioribus continentiam
stomachi impatientia atque escarum aviditate convellere.
Dan
13.2.6 (p. 344,20 )
[1] Diluculo vero nostrorum acies,
centuriatis globis naves repetere adorsa, Scanienses nuper classe advectos
obvios habuit.
[2] Quorum adventus beneficio recreata, ipsos perinde ac corpore et viribus
integros, ne terga ab equitatu incesserentur, curare iubet.
[3] Deinde composito gradum agmine promovens, cum forte limosam obiecti
lacunaris voraginem traicere debuisset neque eam ullo compendii deflexu
vitare quivisset, peragrare adorsa, sed mox palustri caeno tenacius
implicata ac desidentis luti illuvie praepedita, confuso transitionis
impetu similem fugae tumultum edebat.
[4] Maior pars, labili paludis limo pessumdata, pecorum more ab hostibus
trucidabatur.
[5] Ita transmeandi avidis improvidaque et caeca festinatione ruentibus
impedimentum periculo fuit.
[6] Tandem aegre in litus reditum discessumque est.
Dan
13.2.7 (p. 344,31 )
[1] Cumque Sclavi perinde ac victoria freti
verbis virium suarum laudem prae se ferentibus Danicas vituperio
insequerentur et quasi illarum imbecillitati fortitudinis suae iactantia
procacius insultarent, Henricus, qui probe nostrorum animos noverat,
diversa se inquit hostium robur aestimatione complecti; quippe regis eorum
in equo praevalido exemplum liquere: qui si vires suas scisset, omne
equitis imperium sperneret; quas quoniam ignorat, facile insidentis
arbitrium patitur.
[2] Ita Nicolaum, si viribus suis fidem haberet, cuncta prospere,
diffidentem vero nihil feliciter exsecuturum.
[3] Post haec Elivus, quod patriae fortunam venditaverit, a rege perfidiae
damnatus, non solum praefecturae beneficio, sed etiam patrimonii rebus
ignominiose exutus, ultima inopia sordidissimi lucri poenas persolvit.
Dan
13.2.8 (p. 345,4 )
[1] At Henricus, ob superioris pugnae
successum audaciae incrementis evectus, litorales Danos piratica lacessendo
non solum Eidorae finitima, sed etiam cuncta Sleswico valloque, quod
Danorum opus vocamus, interiecta vastabat.
[2] Ipsam interdum urbem illatis clam per navigia copiis improvidam
aggrediebatur.
[3] Itaque post exactum Elivum adhuc finibus illis provisore vacuis,
creberrimae exterorum violentiae etiam domestica furta accessere, tantoque
civitas intus quam foris acerbius urgebatur, quanto ad nocendum occulta
manifestis proniora noscuntur. Aeque civis ut hostis formidabatur.
Dan
13.2.9 (p. 345,12 )
[1] Quippe Fresones cum Holsatiis ac
Dytmerchis, impunitatis spe ob praefecturae vacationem concepta, dies
latrociniis, noctes furtis emetiebantur et, ubi fastigia nequibant, imas
aedium partes ligonibus adorti, cuniculis custodem fallebant.
[2] Nec minor aedituorum in asservandis rebus cura flagravit.
[3] Equi intra repagulum, ne furtim abstrahi quirent, ferro compediebantur;
aedium excubitores uberioris cautelae gratia valvis affixi iacebant; nec
serarum claustris contenti etiam fossa aditus offirmabant.
[4] Ita grassante latrocinio, quidam ingenuae stirpis, plurimorum
paupertatem partarum nequiter opum incrementis abolitam cernens, absque
respectu verecundiae eadem amplecti animum induxit, clarissimamque indolem
suam spe lucri incitatam ex summo nobilitatis fastigio in obscenissimam
atque profundissimam turpitudinis sentinam abicere non erubuit.
[5] Ita sanguinis decore indecenter usus, vires generis ad scelerum
licentiam transtulit et, quod virtutibus nutrimentum esse debuerat, vitiis
obtentui fecit.
[6] Siquidem nulli, facta eius aperta criminatione, insequendi audacia
fuit, tantoque propensior delictis impunitas habebatur, quanto conspectior
delinquentis noscebatur auctoritas.