Dan
11.13.1 (p. 322,26 )
[1] Rex vero, cum in omnibus sancte se
industrieque gessisset, praecipue religionis caritate conspicuum se
praebuit nec umquam remotos ab exactissimo eius cultu oculos habuit.
[2] Qui cum fratrum suorum turbam iuveniliter intemperantem patriae admodum
onustam videret, largis uberibusque stipendiis alitam, uno dumtaxat Olavo
Sleswici partibus praesidente, in clientelam assumpsit ac publicum pondus
privato levavit impendio.
Dan
11.13.2 (p. 322,32 )
[1] Tandem Danorum nomen, armis in desidiam
cadentibus, a paterni avunculi temporibus obrutum animadvertenti novandarum
rerum cupido subrepsit.
[2] Utque eius animum certius repraesentaret, non contentus studia sua
orientalibus decorasse victoriis, Angliam infelicitate amissam hereditatis
duxit nomine repetendam.
[3] Recolebat enim bellicam maiorum gloriam cumque opibus imperii fines
nullo magis quam Anglicis crevisse titulis maioremque iis ex unius insulae
quam totius Orientis spoliis incessisse splendorem.
[4] A quorum imitatione deficere stolidi ac degeneris animi esse, satiusque
regno carere quam inter parvulae telluris angustias inclusum maiestatis
usum habere.
[5] Ut ergo negotiorum conformitate maiorum fortitudini responderet
operamque eorum studiis consentaneam ederet atque aviti nominis gloriam
aequaret, omnium, quae paterna corrupisset inertia, refectionem suae
commendabat industriae parentemque perosus avum aemulatus est.
Dan
11.13.3 (p. 323,6 )
[1] Primum igitur occultum Olavo consilium
prodit, eoque id ipsum hortante, rem deinde popularibus aperit.
[2] Alacris omnium assensio fuit.
[3] Sed quem rex sibi fraternae caritatis vicissitudine respondere
crediderat, latenter aemulum habebat insidiosaeque eius adumbrationis
ignarus affectum referri sibi, quem ipse impenderet, aestimabat.
[4] Quem etsi prudentia secus monuit, sanctitas tamen malignam de fratre
suspicionem ferre prohibuit, ne consanguineam fidem temere damnare inque
fraudis metu hostes ac necessarios iuxta ponere videretur.
Dan
11.13.4 (p. 323,14 )
[1] Verum Olavus, affectatione regni
pietatis erga germanum oblitus, perfidissimi pectoris habitum summa fidei
simulatione tegebat vulgatumque regis propositum non solum adulationibus
fovit, sed etiam hortamentis instruxit, non quod potentissimum regnum ab eo
recuperari posse speraret, sed ut imperatae rei difficultatem in odium
imperantis converteret.
[2] Enimvero fratris animum fastidiose aestimans, piissimum eius amorem
parricidali fraude pensabat.
[3] Nam cum eum, quod neglectam ante severitatem novis legibus
restituisset, civibus invisum animadverteret, quo odium eius cumulatius
redderet, quod publice displiceret, privatim exsequi stimulabat.
[4] Et ne solus insidias volveret, lecta societate, clandestinae
coniurationis coetum instruxit. Nec frustra ingenium fuit.
[5] Quippe primores, quorum violentia regiis sanctionibus retusa fuerat,
parricidalis cum Olavo propositi consortium habuerunt.
Dan
11.13.5 (p. 323,26 )
[1] Kanutus vero omnium animos gloriae
magis quam sceleri intentos existimans, imperata classe, Lymici maris oris
advehitur, a quo brevissimus in Oceanum transitus patet, quondam navigiis
pervius, nunc vero interiecta arenarum mole praeclusus.
[2] Hic rex, fraternum diu praestolatus adventum, navigandi cunctatione
exercitus alacritate est excussus.
[3] Nam Olavus, reddita tarditatis ratione, veniendi moram in dies extraxit
commentumque cassandae expeditionis excogitans alimenta perfidiae mendaci
impedimentorum simulatione quaerebat, eo moram trahere cupiens, donec aut
regem sine eo proficiscentem interim ipse regno privaret vel tarditate
suspensum exercitum destrueret, rexque vel desertorum impunitate
despicabilis vel poena cunctis invisus evaderet.
[4] Ita et fratrem et dominum adventus sui cunctatione ludificans, tam
vafrae tamque insidiosae rationis commento generosi ac fortis propositi
molitionem subruere conabatur.
Dan
11.13.6 (p. 323,39 )
[1] Nec eum callida consilii ratio
fefellit; nam tota a rege classis, fastidita eius exspectatione, defecit.
[2] Rerum enim, quae a fratre gerebantur, ignarus, morantis adventum
saepenumero mandatis exegerat, cum tandem de eius perfidia certior factus,
classe praestolari iussa, Sleswicum lectissima manu festinato contendit
ibique fratrem inopinatum et attonitum intercepit.
[3] Deinde productum accusatumque nec obiecta valide propulsantem, perinde
ac convictum impotentemque defensionis, compediri a militibus iubet.
Dan
11.13.7 (p. 324,7 )
[1] Qui indebitam regio sanguini contumeliam
suis manibus administrandam negabant, cuius tanta apud ipsos veneratio
fuit, ut ex eo ortos morte quam vinculis multare mallent, tolerabilius
rati, quod communis condicio admittit, quam quod servile supplicium exigit.
[2] Sed et gentis nostrae verecundia summam in vinculorum poena
turpitudinem reponere consuevit hisque affici omni fato tristius ducit,
ingenuas mentes probroso quam cruento supplicio punitiores existimans
tantoque alterum altero speciosius censens, quantum naturae habitus a
fortunae vitio distare creditur.
Dan
11.13.8 (p. 324,15 )
[1] Mandatam militibus operam communis
frater Ericus exsequitur, plus iusti imperii quam iniqui germani respectui
tribuendum nec sanguini parcendum, dum vitia puniuntur, existimans.
[2] Quippe quem virtus defecerit, nullam stirpis reverentiam obtinere,
animique labe foedum omnem generis infuscasse splendorem.
[3] Igitur non tam fratris nomen quam parricidae propositum intuebatur.
[4] Adeo sanguinis pretium evilescit, cum se moribus ignobilem fecerit.