Dan
14.3.1 (p. 375,7 )
[1] Defuncto Erico, ambiguum plebis de regno
suffragium fuit.
[2] Quippe Kanutus in Iutia, Sueno apud syalandiam, Magni alter, alter
superioris Erici filius, ingenti ambitu regnum petebant.
[3] Siquidem hunc paterna, illum avita merita venerabilem faciebant.
[4] Suenone itaque Sialandensium suffragia ambiente ac plerisque petitionem
eius favorabiliter accipientibus, Olavus cognomine Balbus, prisci moris
aemulatione permotus, cunctos, qui regium ei nomen tribuerent, ipsumque, si
reciperet, exsecratus, adduci se posse negabat, ut in hanc vocem inconsulta
patriae maiestate procurreret aut regium honorem privato praeter publicum
regni consensum deferret.
[5] Siquidem electionis locum Sialandiam esse, ius vero penes popularis
arbitrii communitatem consistere memorabat.
[6] Haesitantibus cunctis atque a sententia aliquantulum cedentibus, Steno
quidam, spreto veterum ritu, Suenonem occultis se promissis aggressum regio
primus nomine censuit maioremque contionis partem ad similem vocis ausum
induxit.
[7] Itaque sententiam eius prosecutum vulgus, quod arbitrio suo paulo ante
permittere verebatur, pari mox suffragio comprobabat.
Dan
14.3.2 (p. 375,22 )
[1] Eodem quoque auctore populus
Sialandensis creatum a se regem finitimorum consensu fulciri cupiens,
Iacobo Colonis filio, singularis facundiae viro, legationem compositam et
subornatam committit, qui Scianienses adulatione dignitatis ad societatem
electionis impelleret.
[2] Idem Suenoni comes in Scaniam datus, accepta dicendi copia, docet
noluisse Sialandos quicquam super regio delectu sententiis suis praeter
Scanicum arrogare consensum, sed hunc sequi in cunctis quam praecurrere
malle, sine eo nihil magnae rei exsecuturos.
[3] Verum Suenonis insitam animis caritatem habere eumque sibi in regem,
dummodo Scanica allubescant suffragia, exoptare, quem praeter propriae
indolis claritatem etiam patris avique merita commendarent.
[4] Meminisse deinde monet, ut soli ceteras Danorum vires obtriverint, ut
patri eius ad extremam paene desperationem redacto nihilque praeter
interitum praestolanti imperium dederint, obsecratque, humanitate, qua
illum exceperant, filium prosequantur.
[5] Ita Sialandensium affectum indicans, sed factum reticens, omnium
Suenoni suffragia conciliavit, quos ad hunc favorem non solum Sialandensium
legatio, sed etiam propriae eorum virtutis memoria concitabat.
Dan
14.3.3 (p. 375,38 )
[1] Kanutus quoque eodem a Iutis honore
provehitur, indignantibus Suenonem temeraria geminae contionis audacia
regium occupasse vocabulum.
[2] Inde Sialandiam potiendae eius libidine iisdem fretus accedit.
[3] Post haec maximum pontificem Eskillum eundemque Suenonianae partis
fautorem occultis ad defectionem promissis impellit.
[4] Quibus incensus antistes Kanuto per internuntios mandat, classe Scaniam
petat, seque belli socium pollicetur.
[5] Ut autem occasionem sibi transitionis conscisceret ac lubricum fidei
suae rationabilis causae titulo coloraret, acceptas a Suenone iniurias
fingit et quasi cum eo controversiam initurus, contractis colloquii
simulatione militibus, Lundiam, quae et Suenonem habebat, petivit.
[6] Ubi dum compositionis negotia falso geruntur, Kanutum ex iis, quos ad
speculandum eius adventum praemiserat, adesse cognoscit.
[7] Nec colloquium solvere moratus, ignotum ceteris consilium suum eadem
hora repente detexit.
[8] Siquidem elatis signis praecipiti in litus equitatu contendit.
[9] Cuius adventum Kanutus navigatione praecurrens, litori copias mandare
noluit, sed in altum navigia reiciens, damnata promissoris fide, Sialandiam
revertit.
[10] Ita praesens consilium, non cedentibus ex sententia rebus, fortuna
delusit.
Dan
14.3.4 (p. 376,13 )
[1] Sueno vero, properantem ab urbe
pontificem subsecutus, revertentem bello superat captumque, quia publica
custodia non suppetebat, in excelsam Laurentianae aedis partem attollit
eique templum ergastulum fecit.
[2] Eapropter exsecrationis (quae suprema pontificum ultio est) censuram
metuens, non solum eum captione eruit, sed etiam agresti vico magnaque
Burgundae insulae parte, quo sinceriorem eius favorem impetraret, donavit.
[3] Post haec sine ipso apud Slangethorp, ruralem Sialandiae villam, bellum
cum aemulo facit eumque cruentissimo proelio superatum insula pellit.
[4] Victor in Scaniam redit, Kanutus in Iutiam refugus cessit.
Dan
14.3.5 (p. 376,22 )
[1] Per eadem tempora Romanus antistes,
barbaricae tempestatis procella rem divinam paene obrutam eversamque
conspiciens, datis per Europam epistolis, universos Christianae
credulitatis hostes ab eius cultoribus oppugnari praecepit.
[2] Singulae autem Catholicorum provinciae confinem sibi barbariem
incessere iubebantur.
[3] Ne ergo Dani privatae militiae rebus publicae religionis officia
detrectarent, sumptis sacrae peregrinationis insignibus, imperium
amplectuntur.
[4] Igitur Kanutus ac Sueno, invicem obsidibus datis depositisque
inimicitiarum exercitiis, rei melius gerendae gratia pacem pro tempore
statuunt revocatumque a suis visceribus ferrum ad sacrorum vindictam
convertunt.
Dan
14.3.6 (p. 376,31 )
[1] Discordiam itaque a regni aemulatione
profectam sociae expeditionis foedere castigantes, iunctis viribus Sclaviam
petunt, Germanis ex condicto diversam eius invadentibus plagam.
[2] Iuti Kanuto duce, Hethbienses Suenone hostilem occupant portum.
[3] Superveniunt extremi Sialandenses ac Scani prioremque classem, prout
cuique locus patebat, sua circumincludunt.
[4] Occurrunt in litore Saxones, et ipsi vindicandae religionis
cupientissimi, militiae socii Danis futuri.
[5] Mox Dobinum, insigne piratica oppidum, ab utroque circumsedetur
exercitu, omni Danica multitudine praeter paucos classis custodes navigia
relinquente.
[6] Quorum raritate cognita, Rugiani primam obsessis opem inimicae classis
oppressione porrigere statuunt.
[7] Mox Scanos, quos ordo proximos offerebat, adorti, ferme omnes fuderunt,
Iutis iucundam eorum cladem ducentibus neque socios computantibus, quos
duce a se diversos noverant.
[8] Sed et Fotensis nondum pugnae memoria exoleverat, et recens partium
odium aestuabat.
[9] Adeo, quos privatae irae agitant, publica numquam communio foederat.
[10] Ascerus vero Roskildensis, qui classis a rege curam acceperat, suo
repente navigio per ignaviam cedens, mercatorium cymba advectus conscendit
eoque latebram nactus, quos specioso pugnae exemplo ad fortitudinem
incitare debuerat, deformis fugae spectaculo territabat.
Dan
14.3.7 (p. 377,10 )
[1] Primum autem Scani, ne timidioribus fuga
suppeteret, communibus vinculis artius naves in globum sociant, mox victi
nexus industrie procuratos fortuitis ruptionibus lacerant, parsque ferro
periit, pars necem sibi inter undas praecipitio maturavit.
[2] Cumque Rugiani complures ob magnitudinem naves captu difficiles
animadverterent, multitudinis specie metum iis ingerere cupientes, classem
suam abductis caesorum navigiis duplicant eademque perinde ac remigum plena
tentoriis instruunt, vacuitatem umbraculis obscurantes.
[3] Usi sunt et alio non minore mentiendae classis ingenio: noctibus enim
tacita navigatione in altum pergentes, diluculo referuntur, imaginem
recentis classis et supervenientium auxiliorum effigiem praebituri.
[4] Sed crebro id agentium frustra calliditas fuit.
Dan
14.3.8 (p. 377,21 )
[1] Interea Danis obsidionem urgentibus,
eorum classis piratico bello nuntiatur oppressa.
[2] Haec fama revocati, correptis navium reliquiis, Rugianos resistere
formidantes portu propellunt sociorumque stragem fuga hostium ulciscuntur,
ob interfectorum cadavera parum adhuc navigabili ponto.
Dan
14.3.9 (p. 377,25 )
[1] Suenoni vero navi, qua venerat, spoliato
suam cedere Kanutus liburnicam voluit, sed suspecta aemuli humanitas erat,
oblatumque notabatur obsequium.
[2] Nam cum eius partes incolumes suasque propemodum exhaustas videret,
alieno navigio reditum experiri fisus non est.
[3] Sleswicum devectus, interiecto tempore prior Kanuto Sialandiam occupat
Rosklidiamque moenium inopem receptaculi gratia vallo fossaque
complectitur.
[4] Cuius custodia Ebboni mandata, in Scaniam pergit.
Dan
14.3.10 (p. 377,32 )
[1] Kanutus vero Scaniensium damnis benigne
secum a fortuna actum existimans eamque tantum sibi virium addidisse,
quantum aemulo dempsisset, reputans, ne res eius proxima clade corruptas
otio recreari permitteret, Sialandiam tam sibi quam hosti dividua ope
familiarem Iutis praecipue fretus ingreditur, ei potissimum cessuram ratus,
a quo primum occupata fuisset.
Dan
14.3.11 (p. 377,37 )
[1] Ubi comperto Roskildiam descivisse
portasque sibi, Ebbone filio Skialmonis auctore, clausisse, Sunonem quendam
sola loquacitate insignem nec tam consilio gnarum quam amoenum eloquio, qui
eam ad deditionem hortaretur, praemittit.
[2] Is cum ad oppidum pervenisset, primum ante vallum lascive et discursim
obequitans, mox compositi volubilitate sermonis propugnaculis insistentes
aggressus, legationis mandata facundius quam felicius explicabat.
[3] Quem Ebbo de industria blandis ac mitibus verbis excipiens, emissis
deditionis simulatione iuvenibus, prendendum curavit.
[4] Quorum unus, paulatim ei propior factus, ius freni violentius occupat,
ceterisque equum a tergo pulsantibus, captum civibus legatum adducit.
[5] Is primo compedum poena coercitus, postmodum, superveniente Suenone,
luminibus spoliatus, improvidae exhortationis poenas pependit.
Dan
14.3.12 (p. 378,8 )
[1] Haec audiens Kanutus potiendae urbis
diffidentia in Iutiam revertit, utque rerum commoditas affuit, Sialandiam
spe reparandae fortunae parte, qua maris anfractibus interluitur,
inopinatam intravit improvidamque Rosklidiam capit et penates Ebbonis ad
Suenonem elapsi incendio diruit.
[2] Unde ne impensarum inopia artatus discederet, publico stipendio
alimentorum ei subsidia decernuntur.
[3] Par Scaniensibus circa Suenonem affectus incesserat: ne enim labente
sumptu veluti ciborum penuria afflictus arma deserere cogeretur, publicae
eum collationis commeatibus prosequuntur.
[4] Tanta inter partes virtutis et gloriae aemulatio fuit.
Dan
14.3.13 (p. 378,17 )
[1] Interea nobilissimi Iutorum et in rebus
bellicis singulari militiae laude conspicui duabus Suenonem liburnicis
petiverunt.
[2] Quorum viribus succinctus, assumpto Eskillo, manum in Sialandiam
traiecit ac prope Thorstani vicum bello cum Kanuto concurrit.
[3] Ubi inclinata suorum acie, timidiorum fugam secutus, fortiorum victoria
revocatur, et dum vinci credidit, victor repentinus evasit.
[4] Kanutum vero sui, sive quod tenera adhuc aetate esset, sive quia belli
eum implicare periculis nollent, in aciem descendere passi non sunt, pro
duce pugnae spectatorem effectum.