Dan
10.1.1 (p. 269,2 )
[1] Defuncto Gormone, Haraldus hereditariae
dominationis fortunam conspicuae fortitudinis operibus prosequi cupiens,
traiecta in Orientem piratica, circumpositum lacessivit Oceanum.
[2] Sed absumpto interim Hedelrado, quamquam sedulos quaestuosi negotii
fructus decerperet, aliquanto plus tamen ex avito fato amaritudinis quam ex
tyrannide voluptatis accepit.
[3] Dum enim eum fortuna cumulatius barbaris ditavit opibus, Anglicis exuit
externaque donatum praeda domestica atque hereditaria spoliavit.
[4] Siquidem Hedelradi filius Adelstenus, patris testamento praeteritus,
indignationem suam litteris, quibus Haraldus heres scribebatur, opposuit,
rescissoque parentis arbitrio, proprium aemulatus est.
Dan
10.1.2 (p. 269,12 )
[1] Igitur Norvagiae rex, obtusi cordis
homini amplissimae rei summam cessisse ingemens, potiendae eius spe armata
insulam classe petiit.
[2] Cuius cum se Adelstenus viribus minorem animadverteret, conficiendae
pugnae fiducia vacuus bellum ad obsequium transtulit, benevolentiam hostis,
quem armis propulsare nequiverat, officiis capessere cupiens.
[3] Non solum enim regem amicissimo vultu benignissimoque excepit alloquio,
sed etiam, quo salubrius patriam armis hostilibus liberaret, filio eius
Haquino admodum tenero educationis impensam pollicitus, regnum se pariter
testamento legaturum promittit.
[4] Quam rem maxime, ut Norvagicis armis adversum Haraldum uteretur, oblatu
dignam putavit.
[5] Eius namque ferociam pertimescens, orbitatem suam gratuito herede
solari quam violentum exspectare satius existimavit.
[6] Rapuit hostis condicionem praeceps propositamque pactionem amplexus
tantum de offerentis humanitate praesumpsit, ut filium proprio spiritu
cariorem inexploratae eius fidei credere non dubitaret.
Dan
10.1.3 (p. 269,26 )
[1] Post haec Haraldus, reductis ab Oriente
copiis, quamquam ad impetendum avunculi factum praecipuis iuris viribus
invitari poterat, nihilo minus impunitam eius ambitionem dissimulatae
indignationis patientia praeterire sustinuit iustisque opibus pie carere
quam crudeliter potiri maluit.
[2] Post paululum vero temporis Haquinus, audito paterni fati nuntio, cum
proficiscendi gratia velis navigationem instrueret, magno supervenientis
Adelsteni impetu revocatus, paulisper omisso ventorum usu, propius litori
navigium egit.
[3] A quo post cetera morum documenta, quibus quotidie informabatur, novi
quid accepturum se ratus, ne inter epulas obscuro se vultu gereret, sed
magis in circumspiciendis amicis hilari oculorum habitu uteretur, audivit.
[4] Quem enim Adelstenus compluribus aliis honestatis praeceptis imbuerat,
etiam aptos convictui mores ignorare passus non est.
[5] At cui parentis mors Norvagiam cessit, paulo post praeceptoris occasus
Angliam patefecit.
Dan
10.1.4 (p. 270,4 )
[1] Veritus ergo Haraldus, ne iniuriarum
tolerantia, quae hactenus consanguineae caritatis respectui dabatur,
deinceps in ignaviae verteretur opprobrium, et, quod moderationis esset,
vitio applicaretur, Norvagicae rei turbatione primam Haquino iacturam
inferendam constituit, domesticis eius viribus debellatis externas facilius
obterendas existimans.
[2] Cum itaque res barbaras regia exsecutione tractasset, in Daniam
reversus, occursu Haraldi Gunnildae filii, adversus eundem Haquinum auxilia
petentis, excipitur, pollicentisque se tributa daturum, si Danicae opis
beneficio efficacia partium suarum adiumenta sumpsisset.
[3] Enimvero inter acerbissimos rerum casus clementissimam regis
humanitatem expertus est: Hewindo enim atque Karlhoftho pugnae adiutoribus
receptis, sexaginta navium classe donatus petiti praesidii compos
abscessit, evenitque, ut plus spei in auxilio Danorum quam metus in sua
adversitate reponeret.
Dan
10.1.5 (p. 270,16 )
[1] Igitur navigationem remensus, adversus
hostem, navalis pugnae copia non suppetente, terrestrem exercuit.
[2] In qua Hewindus Haquinum, ut in primos proeliantium globos
progrederetur, hortatus, ipsum clarius sui indicium exhibentem inusitatae
magnitudinis securi petiit attigissetque, ni satellitum quidam adactum regi
ferrum proprii corporis periculo fefellisset.
[3] In quem Hewindus tanta vi destrictae bipennis aciem egit, ut ferrum
medio corpori illapsum nullum inter artus obstaculum reperiret.
[4] Quod cum terrae altius illapsum genibus nixus abstrahere conaretur, ab
Haquino interfecti militis corpus conscendente perfoditur.
[5] Incertum ergo, uter alteri plus pietatis impenderit.
[6] Ille enim salutis suae impendio regis fatum repulit, iste servatoris
sui cladem speciosissima ultione pensavit, cuius beneficio fatum effugerat,
exitium ultus.
[7] Et quod huius militis opera clarius, qui alienae incolumitati quam suae
propior voluntarium pro duce spiritum erogavit privataeque mortis obiectu,
ne publica sociorum salus periclitaretur, effecit?
Dan
10.1.6 (p. 270,30 )
[1] Interea Thoralvus, quem Haquinus ad
exturbanda hostium terga in insidiis collocaverat, superveniens, edito in
aciem impetu, Karlhoftho mortem, Danis fugam inflixit; enimvero ceterorum
fortunam unius inclinavit occasus.
[2] Haquinus autem palantes pertinacius urgere veritus, effusas sociorum
habenas salutari consilio revocavit, ne qua improvidi militis incuria
effici posset, ut in victricem victae partis fortuna recideret.
[3] Igitur aequalis ambarum partium strages parem utrobique belli successum
effecerat; nam etsi altera victoriae propior videbatur, cladibus victam
aequabat.
Dan
10.1.7 (p. 270,38 )
[1] Repetente vero classem Haquino,
incredibile memoratu monstrum incidit: iaculum namque, vago ancipitique
discursu superne inter auras oberrare conspectum, non minore intuentes metu
quam admiratione complevit.
[2] Siquidem in diversas partes dubiis reflexibus agitatum, figendi
vulneris locum exploratius prospicere videbatur.
[3] Quod miraculum cunctis immani stupore prosequentibus incertisque,
quidnam res tam inusitata portenderet, subito casu in solius Haquini caput
suspectum omnibus periculum transtulit.
[4] Arbitrantur quidam matrem Haraldi Gunnildam procurato maleficiis
spiculo victi filii poenas a victore sumpsisse.
[5] Haraldus itaque, insperato hostis exitio regnandi fortunam adeptus,
triennio promissum Danis bonae fidei vectigal exhibuit.