Dan
10.11.1 (p. 280,30 )
[1] Hac fortunae saevitia Sueno ad
amplectendam religionis caritatem adactus, abstractos caligine oculos
salutari lucis contemplatione suffudit.
[2] Nam cum duos maximos reatus suos, parricidium atque sacrilegium,
totidem gravissimis suppliciis, captivitate atque exsilio, abunde multatos
animadverteret, piam neglectae salutaris disciplinae verecundiam egit,
conversoque in curam sacrorum animo, utriusque delicti contagium plenis
paenitentiae lacrimis expiavit.
[3] Quin etiam, cunctis circa se rite peractis, lavacri usum promptissimo
religionis tenore percepit.
[4] Cuius quanta prius labes exstiterat, tantum postea robur ac columen
evasit.
[5] Nec segniter paenitentiae beneficio permulsa deitas propitii numinis
favore pristinum ei fortunae splendorem conciliavit, annoque ipsius exsilii
septimo decedente Erico, promptum regni introitum struxit, pro exsilio
patriam, pro paupertate amplissimum decus ac summam largita potentiam.
[6] Nam Erici filius Olavus cum matre Syritha Suetiam repetivit ibique
degens regnum materno arbitrio subiectum habuit.
Dan
10.11.2 (p. 281,5 )
[1] Ita Sueno eodem paene tempore et
religioni paruit et patria potitus est.
[2] Ne autem, quorum favorem impietate contraxerat, sanctitatis irritamento
odia in se repente traiceret, publice dissimulata religione, privatim
exhibita, pium mentis habitum texit.
[3] Itaque diversi motus iisdem praecordiis inclusi, summa formido ac
sanctissima devotio, animum eius perplexa cunctatione distractum ad ultimam
paene haesitationem redegerant.
[4] Hinc enim perdendi regni, inde laedendi numinis metus pectoris eius
munimentum ancipiti periculo vulnerabat.
[5] Fastiditae siquidem religionis ultorem Deum, plebem cultae vindicem
metuebat.
[6] Quae tam dissona studia attentiore animi comparatione expendens, plus
divini quam humani timoris viribus indulgendum pervidit.
[7] Privatim itaque maiores aggressus, clandestina admonitione sacris
ritibus subicere perseverabat, disserendi officium, quod a litteris
doctrinaque non traxerat, rudi atque impolito ingenio prosecutus.
[8] Adeo praeceptoris partes, quas sollertia ac consuetudine parum
complexus fuerat, a fundandae religionis cupidine mutuabatur.
Dan
10.11.3 (p. 281,19 )
[1] Verum medelae salubritatem, ab incolumi
capite quaesitam, ab aridis atque indignantibus membris evomi cerneres;
neque enim amator veterum populus docilem inusitatis animum praebere
sustinuit; quin etiam externi cultus taedio patrium aemulatus est.
[2] Igitur cupido sed inefficaci serendae religionis auctori nominis sui
illustrator Deus Popponem, ingenio ac sanctitate conspicuum praecipuaque
litterarum scientia excellentem, praeclari operis consortem adiecit.
[3] Hic, Danorum contione publice apud portum, cui glaciei frequentia
agnomen peperit, habita, cum eos, ne fana excolere vellent, sermone
flectere nequiret, evidenti indicio certissimum assertioni suae argumentum
praebuit doctrinaeque fidem conspicuo sanctitatis miraculo publicavit.
Dan
10.11.4 (p. 281,29 )
[1] Percontatus enim, an monitis suis
obsecuturi essent, si ad flagrantis ferri tactum manum eius laesione vacuam
conspexissent, universis haud dubie parendum respondentibus, candentem
ferri laminam chirothecae formam habentem expediri iussit eique brachium
cubito tenus inseruit ac protinus per omnes interrite circumlatam ante
principis pedes excussit, dextramque nulla ex parte corruptam in eodem
incolumitatis colorisque habitu religiosae omnium admirationi conspiciendam
monstravit.
[2] Quo tam mirifico spectaculo alioqui inexorabiles studio suo
consentaneos reddidit effecitque, ut periculum non impedimentum monitorum
eius esset, sed experimentum.
[3] Enimvero ipsam rerum naturam audacis voti constantia superavit.
[4] Quin etiam ea miraculi celebritate aeternum genti nostrae religionis
spiritum ingeneravit.
[5] Quo evenit, ut Dani, abrogata duellorum consuetudine, pleraque causarum
iudicia eo experimenti genere constatura decernerent, controversiarum
examen rectius ad arbitrium divinum quam ad humanam rixam relegandum
putantes.
Dan
10.11.5 (p. 282,6 )
[1] Quamobrem Poppo a maximo pontifice
Bremensi Adaldago apud Arusium honorem gerendi pontificii, vitae atque
operibus suis perquam debitum, impetravit.
[2] Eodem officii nomine Harico Sleswicum, Lefdago Ripae cesserunt;
Gerbrandus Roskildiae claruit.
[3] Adeo religiosissimi principis exactissima sanctitas Christianismi
cultum novis sacerdotiis auxit, cellis atque sacrariis decoravit.
[4] Prius enim quattuor haec religionis domicilia, externis sacrorum
contenta praesulibus domesticaeque praelationis expertia, fortuito magis
quam solido pontificum ordine nitebantur.
Dan
10.11.6 (p. 282,14 )
[1] Nec minus Norvagia Bernardi ex Anglia
profecti saluberrima admonitione profecit.
[2] Cuius regi Olavo tanta sumendorum auspiciorum adnotandorumque ominum
cura acta est, ut etiam aquarum sacrarum liquore perfusus, cum parum
religiosae disciplinae rudimenta sorpsisset, nullo tamen sanctitatis
exemplo, nullius auctoritate doctrinae, quo minus augurum monitus
consectaretur futuraque per pullarios disceret, vetari posset.
[3] Itaque sanctitate vacuus nec nisi inanem eius umbram complexus,
susceptam religionis speciem fucosa superstitione damnabat.
[4] Consimilis eiusdem pontificis industria Suetiae regem Olavum ad
Christiana sacra perductum Iacobi nomine venustavit, morum profectui decus
vocabuli tribuens.
[5] Utrum autem idem rex ab eo an a Bremensium pontifice Unnone sacrorum
usum disciplinamque perceperit, parum comperi.
[6] Eo tempore Lundenses sacrarium moliti, sub Gerbrando Roskildiae
praesule rem divinam domestici templi religione gesserunt.
[7] Ceterum Unnonis corpus Byrca, oppidum veteri fama inclitum, Bernardi
Lundense hypogaeum tenet.