link til hjemmesiden - Det Kongelige Bibliotek

Saxo Grammaticus: Gesta Danorum


| Saxo Grammaticus | Gesta Danorum | Liber -1 | Caput -1 | Caput +1 | Liber +1 |

Dan  2.3.1 (p. 43,11 )
[1] Quae dum geruntur, adoriendae bello Fresiae Frothoni consilium incidit, claritatem Orientis devictione quaesitam Occidentis oculis infundere avido. [2] Oceanum petenti prima adversum Withonem Fresorum piratam congressio fuit, in qua, sociis primos hostium impetus solo clipeorum obiectu patienter excipere iussis, non ante missilibus utendum edixit, quam penitus hostilium iaculorum imbrem exhaustum adverterent. [3] Quae tanto a Fresis avidius emissa, quanto a Danis tolerabilius excepta, Withone Frothonis patientiam a pacis cupiditate profectam existimante. [4] Oritur ingens classicum, et immenso pila stridore dissultant. [5] Cum nullum incautis iaculum superesset, Danorum telis offusi vincuntur. [6] Fuga litus amplexi inter flexuosos fossarum ambitus obtruncantur. [7] Rhenum deinde classe rimatus extremis Germaniae partibus manus iniecit. [8] Repetito Oceano Fresorum classem vadosis inflictam vertibus adortus caede naufragium cumulavit.

Dan  2.3.2 (p. 43,24 )
[1] Nec tantas hostium acies obtrivisse contentus Britanniam tentat. [2] Cuius rege devicto, Melbrictum Scotticae regionis praefectum aggreditur. [3] Cui cum bellum illaturus Britannorum regem imminere ex speculatore cognosset tergoque simul ac pectori consulere nequiret, militibus ad contionem vocatis deserenda vehicula, abiciendam supellectilem aurumque, quod ab iis gestaretur, passim per arva disiciendum edixit, affirmans solam in opum effusione opem restare nec aliud conclusis subsidium superesse quam hostem ab armis in avaritiam pellicere. [4] Libenter praedam apud exteros quaesitam supremae necessitati impendi debere; fore enim, ut hostes non minore aviditate collectam abicerent quam repertam corriperent, oneri potius quam usui futuram.

Dan  2.3.3 (p. 43,34 )
[1] Tunc Thorkillus, avaritia ante alios insignis ceterisque elogio praestans, capite galea nudato, clipeo innixus: 'Movet', inquit, 'rex, plerosque tuae praeceptionis austeritas, qui magni aestimant, quod sanguine pepererunt. [2] Aegre proicitur, quod maximo constat periculo quaesitum. [3] Inviti deserunt, quod vitae discrimine emerunt. [4] Extremae enim dementiae est virili animo ac manu parta muliebriter spernere opesque hosti insperatas afferre. [5] Quid deformius quam belli fortunam praedae, quam gerimus, contemptu praecurrere certumque et praesens bonum dubii mali metu relinquere? [6] Nondum Scottos aspeximus et arvum auro spargemus? [7] Quales in proelio existimandi sunt, quos bellum petentes sola bellorum enervat opinio? [8] An, qui hosti formidolosi fuimus, ridiculi erimus claritatemque contemptu mutabimus? [9] Mirabitur Britannus ab iis se victum, quos solo vinci timore conspexerit. [10] Illorum metu prememur, quibus metum priores ingessimus? [11] Quorum praesentiam contempsimus, absentiam metuemus? [12] Quando opes probitate mercabimur, quas timore iactamus? [13] Pecunias, pro quibus pugnavimus, pugnam vitando temnemus? [14] Quos paupertati subicere debuimus, divitiis imbuemus? [15] Spolia fortiter cepimus; molliter iaciemus? [16] Quid turpius a nobis committi poterit quam aurum erogare, quibus ferrum infligere debemus? [17] Pavor numquam eximat, quod virtus peperit. [18] Quod bello quaesivimus, bello linquendum est. [19] Tanti praeda veneat, quanti empta est; ferro pretium ponderetur. [20] Praestat speciosa defungi morte quam lucis aviditate vilescere. [21] A vita parvulo temporis momento deserimur; pudor etiam fatum insequitur. [22] Huic accedit, quod iactantes aurum hostis hoc avidius insequetur, quo maiore metu urgeri crediderit. [23] Praeterea neutra nobis fortuna auri odium facit. [24] Victores namque aere, quod gestamus, ovabimus, victi sepulturae praemio relinquemus.' Haec senior.

Dan  2.3.4 (p. 44,20 )
[1] At milites regis potius quam sodalis consilium intuentes prioremque exhortationem posterae praeferentes, quod cuique opum erat, certatim loculis egerunt. [2] Mannos quoque variae supellectilis gerulos oneribus absolvunt sicque, vacuefactis crumenis, armis habilius accinguntur. [3] Quibus progressis, succedentes Britanni in patentem late praedam dissiliunt. [4] Quos rex circa pecuniae raptum avidius aequo occupatos conspiciens cavere iubet, ne destinatas proelio manus opum onere fatigent, scientes triumphum ante carpendum quam censum. [5] Proinde, auro spreto, auri dominos insequantur nec aeris, sed victoriae fulgorem mirentur, meminerintque satius trophaeum pensare quam quaestum. [6] Potiorem esse metallo virtutem, si rite amborum habitum metiantur. [7] Hoc namque exteriorem ornatum conciliari, illam interno externoque cultui pretium afferre. [8] Quamobrem remotos a pecuniae contemplatione oculos habeant abstractumque avaritia animum belli studiis impendant. [9] Praeterea noverint praedam ab hostibus de industria reiectam aurumque insidiis potius quam usui seminatum. [10] Sed et simplicem argenti nitorem latentis hami fraude implicitum teneri. [11] Neque enim facile fugisse existimandum, qui fortem Britannorum gentem fugae prior adegerit. [12] Ceterum nihil indignius opibus esse, quae raptorem captivant, dum ditare creduntur. [13] Siquidem Danos, quibus opes obtulisse videantur, ferro caedeque multandos duxisse. [14] Itaque si sparsa rapiant, eo hostem instruere viderentur. [15] Si enim aeris in medio positi specie tangerentur, non solum id, sed et, si quid iis propriae pecuniae superesset, amitterent. [16] Quid enim colligere prodesset, quae protinus erogare cogantur? [17] Sin pecuniae prosterni renuerint, hostem haud dubie prostraturos. [18] Potius itaque virtute arduos quam cupiditate pronos exsistere debere nec occiduos in avaritiam animos, sed erectos in gloriam habendos esse; armis, non auro certandum fore.

Dan  2.3.5 (p. 45,5 )
[1] Finiente rege, eques Britannicus cunctis onustum auro gremium ostendens: 'Colliguntur,' inquit, 'rex, ex oratione tua gemini rerum affectus, unus timoris, alter malevolentiae testis, cum et opibus propter hostem uti prohibeas, nosque egenos tibi quam locupletes militare satius ducas. [2] Quid hac deformius voluntate? Quid exhortatione stolidius? [3] Domesticas hic gazas agnoscimus, agnitas tollere dubitabimus? [4] Quod armis repetere pergebamus, quod sanguine recuperare contendimus, ultro restitutum vitabimus? [5] Propria vindicare cunctabimur? Uter timidior est, qui parta fundit, an qui fusa legere pertimescit? En, quod necessitas ademit, casus reddidit. [6] Non hostium, sed nostra haec spolia sunt; non attulit aurum Britanniae Danus, sed abstulit. [7] Quae subacti invitique perdidimus, gratis redeuntia fugiemus? Nefas est tantum fortunae beneficium indignanter excipere. [8] Quid enim vesanius quam opes in propatulo constitutas despicere, conclusas ac vetitas affectare? [9] Ante oculos collocata fastidio dabimus, fugientia captaturi? [10] In medio positis abstinebimus, longinqua atque extera petituri? [11] Quando peregrina praedabimur, si propria refutamus? [12] Numquam deos tam infestos experiar, ut sinum paterna avitaque pecunia refertum tam iusto onere vacuefacere compellar. [13] Novi Danorum luxum; numquam plena meri vasa liquissent, ni timor aufugere compulisset. [14] Facilius vitam deseruissent quam vinum. [15] Communis hic nobis affectio est, hac illis imagine respondemus. [16] Esto, fugam finxerint; ante tamen in Scottos incident, quam regredi queant. [17] Numquam porcis proculcandum aut beluis hoc aurum rure squalebit, humano melius usui serviturum. [18] Praeterea si exercitus, a quo victi sumus, spolia rapimus, fortunam in nosmet victoris transferimus. [19] Quod enim certius victoriae praesagium accipi possit, quam pugnam praeda praecurrere castraque ab hostibus deserta ante proelium capere? [20] Satius est metu vicisse quam ferro.'

Dan  2.3.6 (p. 45,31 )
[1] Finierat vix eques, et ecce omnium effusae in praedam manus nitida passim aera carpsere. [2] Mirareris illic obscenae aviditatis ingenium, speculari posses immoderatum cupiditatis exemplum. [3] Videres cum gramine pariter aurum convelli, intestinum discidium nasci, immemores hostium cives ferro decernere, familiaritatis iura, societatis respectum neglegi, avaritiam omnes, amicitias neminem intueri.

Dan  2.3.7 (p. 45,37 )
[1] Interea Frotho silvam, quae Scottiam Britanniamque secernit, vasto itinere permensus arma milites capere iubet. [2] Cuius aciem speculati Scotti, cum sibi levia tantum pila suppetere, Danos vero praestantiori armaturae genere cultos conspicerent, pugnam fuga praeveniunt. [3] Quos Frotho Britannicae effusionis metu modicum insecutus Ulvildae virum Scottum cum ingenti exercitu obvium recepit, quem e remotissimis Scottiae finibus auxilii Danis ferendi cupido perduxerat. [4] Per hunc, Scottorum insectatione relicta, cursum in Britanniam reflectere iussus praedam, quam vafre reiecerat, acriter recuperavit. [5] Igitur quo aequiore animo opes deseruit, hoc facilius recepit. [6] Paenituit tunc oneris Britannos, sanguine poenas avaritiae dantes. [7] Piguit inexpletae aviditati brachia porrexisse. [8] Puduit minus regiae exhortationi quam propriae indulsisse cupiditati.

Dan  2.3.8 (p. 46,8 )
[1] Post haec celeberrimum insulae oppidum Lundoniam petit. [2] Cuius murorum firmatate expugnationis facultatem negante, mortis simulatione facta vires ab astutia mutuatus est. [3] Siquidem praefectus Lundoniae Dalemannus, cum falsum de eius obitu nuntium accepisset, receptis in deditionem Danis ducem ex indigenis offert. [4] Quem ut ex magno acervo legerent, oppidum intrare permisit. [5] Quibus electionis diligentiam simulantibus, nocturnis insidiis circumventus opprimitur.


[Hjem] [English] [Det Danske Sprog- og Litteraturselskab]
© Det Kongelige Bibliotek