Dan
14.53.0 (p. 502,26 )
[1] Iisdemque fere temporibus Suerus
quidam, fabro patre genitus, sacerdotii, quod in Ferogia aliquamdiu
gesserat partibus abdicatis, Norvagiam petens, religionis munus militia
mutavit, Osteni cuiusdam ab Erlingo prostrati occasione adductus.
[2] Cuius agmini per deserta fugienti fortuito obvius ducem se praebuit
resque adversum victores novare coepit.
[3] Et ne generis titulo carere videretur, originem mentitus, Haraldum
Hyberniensem avum sibi vindicando, Siwardo se procreatum confingit.
[4] Cuius etiam nomen filio, quem antea patris vocabulo Unam appellaverat,
aptavit.
[5] Et ut omnia prioris fortunae momenta subrueret proavusque vocabulo in
eo repraesentari crederetur, simulatae prosapiae decus novi nominis
ornamentis usurpare sustinuit Magnumque se in argumentum generis vocitari
constituit.
[6] Quod tam impudens mendacium, turbulento militum errore credulaque vulgi
suffragatione protectum, ad totius Norvagiae cruentissimam stragem
exstremamque perniciem penetravit.
[7] Idem, cum adhuc privatus Suetiae ducem Birgerum petisset, sacerdoti,
cuius forte hospitio usus fuerat, stolam, praecipuum diaconi insigne, cum
libro sacerdotalia sacra continente dono dedisse fertur.